Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη το 1966. Εργάστηκα στην εφημερίδα Θεσσαλονίκη, στην ΕΡΤ 3 και στον 102 FM. Ως ανταποκριτής στον Flash και στο Κέρδος. Το 1995 ήμουν υπεύθυνος για τη δημιουργία του site της Μακεδονίας και της Θεσσαλονίκης –οι πρώτες ελληνικές εφημερίδες που απέκτησαν ιστοσελίδα.
Στην Αθήνα κατέβηκα το 1996, αναλαμβάνοντας την δημιουργία του flash.gr.
Επίσης, απασχολήθηκα σε:
Το 2009 μαζί με άλλους συναδέλφους συμμετείχα στη δημιουργία του protagon.gr. Σήμερα, γράφω με συνέπεια στο protagon, στα Νέα, στο Βήμα και κάνω εκπομπή, καθημερινά 12:00-14:00, στον Best 92.6.
Εχω συμμετάσχει στην έκδοση δύο βιβλίων. «Το ελληνικό όνειρο», με τον Στάθη Καλύβα και το «Εμείς και η ψυχή μας» με τον Σάββα Σαββόπουλο.
Το 2012 ανέβηκε το θεατρικό μου έργο Και δεν έχει ξημερώσει ακόμα. Α, έχω απαντήσει και σε κάποιες προσωπικές ερωτήσεις του ΚΛΙΚ!.
Aθήνα 2017. Σε λαϊκή γειτονιά. Ένας εργολάβος τελετών και μία πόρνη. Οι επιχειρήσεις τους είναι δίπλα-δίπλα. Και στην εξουσία, ο χειρότερος μας φόβος.
Το «Και δεν έχει ξημερώσει ακόμα» είναι μία μαύρη κωμωδία για την περιπέτεια της χώρας και τις ζωές των ανθρώπων. Ανέβηκε από τον Νοέμβριο του 2012 ως τον Απρίλιο του 2013 στην «Ενδορφίνη» σε σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Αρβανιτάκη, με τους Μαρία Μπαγανά και Δημήτρη Πετρόπουλο.
Το έργο αυτό γράφτηκε κατά παραγγελία της παραγωγής. Η Γεωργία Μεσιήτη μου πρότεινε να γράψω κάτι επίκαιρο. Εγώ ήθελα να γράψω για έναν νεκροθάφτη. Η Γεωργία πρότεινε την πόρνη, και την ιδέα του παράλληλου μονολόγου. Στη συνέχεια επέδειξε απίστευτη αντοχή και υπομονή…
Ο τίτλος είναι μία φράση του έργου και επελέγη από τον σκηνοθέτη. Ο δικός μου τίτλος ήταν εντελώς άστοχος: «Αιωνία η μνήμη», λες και θα σας δίναμε και κόλλυβα. Στο έργο που θα δείτε μου ανήκουν οι λέξεις, αλλά χωρίς την παρέμβαση του Αρβανιτάκη θα ήταν πιο κοντά σε αυτό που ξέρω να κάνω: κάτι δημοσιογραφικό, ένα σχόλιο, μία καταγραφή με ανέμελες πινελιές που καμιά φορά τις λες και χιούμορ.
Τι έγραψα στο πρόγραμμα της παράστασης:
Ξέρω, οι περισσότεροι από σας δεν θα πιάνατε ποτέ το φτυάρι και δεν θα βγαίνατε με τίποτα στο κλαρί. Όμως αυτό το έργο δεν έχει να κάνει με νεκροθάφτες και πόρνες. Ελπίζω, βέβαια, οι δύο συμπαθείς κατηγορίες να εκπροσωπηθούν με επάρκεια στο κοινό μας –και εισιτήρια θα κόψουμε και όλοι θα μάθουμε ότι πρόκειται για ανθρώπους σαν και εμάς.
Αυτό προσπαθώ να σας πω και εγώ: όσο ακραίοι και αν σας φανούν οι δύο ήρωες μας, μπορείτε να τους χρησιμοποιήσετε σαν καθρέφτη του εαυτού σας. Και αν είστε ειλικρινείς, τότε θα φύγετε από εδώ φορτωμένοι με μερικές τύψεις, αλλά και με ένα χαμόγελο κατανόησης και ανακούφισης. Ναι είναι και άλλοι σαν και εσάς.
Το έργο είναι απαισιόδοξο. Όμως επειδή το έργο πάντα ξεπερνάει τον δημιουργό του, ελπίζω να με διαψεύσει. Έχει να κάνει με την πορεία αυτής της χώρας, τις σκέψεις και τις σχέσεις των ανθρώπων. Θα μπορούσατε να βρείτε και συμβολισμούς επάνω στις επαγγελματικές ιδιότητες των ηρώων.
Η εκπόρνευση και ο θάνατος μίας χώρας. Πιστέψτε με, δεν είχα τέτοιο σκοπό –απλώς είναι βολικά τα επαγγέλματα για να γράψεις πολλά και να κάνεις μαύρο χιούμορ. Από την άλλη, όμως, σκέφτομαι ότι σε μία χώρα που γίνεται της πουτάνας, ο θάνατος θα ήταν μια βολική κατάληξη. Αν δεν σκοτώσουμε γρήγορα όσα μας έφεραν εδώ, τότε η μοναδική ελπίδα είναι ο χρόνος που θα περάσει, στέλνοντας στη λήθη τις γενιές που έκαναν ή αποδέχθηκαν τα λάθη.
Προλαβαίνουμε;
[tag_groups_alphabet_tabs exclude_letters=”” hide_empty=1 smallest=16 largest=26]
