
Η όξυνση στα εθνικά οδήγησε στη διεξαγωγή της στρατιωτικής παρέλασης στη Θεσσαλονίκη, παρουσία μόνο της Προέδρου της Δημοκρατίας. Και την ώρα που η Κατερίνα Σακελλαροπούλου άκουγε εμβατήρια, η Γιάννα Αγγελοπούλου έψαχνε να βρει τραγούδι για το βίντεο της Επιτροπής 2021
Σκέφτηκε ότι τα τραγούδια κάνουν λάθος. Η ζωή είναι μεγάλη. Θα έχει περάσει μισός αιώνας και βάλε από τότε που στεκόταν ακριβώς απέναντι, στην άλλη πλευρά του δρόμου. Η λεωφόρος λεγόταν «Κένεντι». Η αερογέφυρα δεν υπήρχε. Και ο κόσμος ήταν ασπρόμαυρος, όπως στις φωτογραφίες. Μαθήτρια Γυμνασίου που παρακολουθούσε την παρέλαση. Ένα κορίτσι που αν διέσχιζε στον δρόμο, θα ανέβαινε στην εξέδρα και θα γινόταν Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Η Κατερίνα Σακελλαροπούλου περίμενε την εκκίνηση της στρατιωτικής παρέλασης για την 28η Οκτωβρίου. Αρχικά επρόκειτο να ματαιωθεί. Όμως, λόγω των καιρών, αποφασίστηκε να γίνει. Χωρίς κόσμο. Θα παρίστατο μόνο η Πρόεδρος. Και ο απαραίτητος Τζιτζικώστας.
Σκέφτηκε ότι το τραγούδι είναι λάθος. Πολύ πανηγύρι βρε παιδί μου. Όχι πώς δεν της άρεσε και της ίδιας. Από επαρχία δεν ήταν και αυτή; Ένα κορίτσι από την Κρήτη. Μπήκε στο πλοίο ως Γιάννα Δασκαλάκη και κατέβηκε χωρίς επίθετο. Σκέτο Γιάννα. Μαγκιά της. Και τώρα, ανήμερα της 28ης Οκτωβρίου, έπρεπε να διαλέξει τραγούδι για το βίντεο κλιπ. Της πρότειναν το «Ας κρατήσουν οι χοροί», του Σαββόπουλου. Της έδειξαν και τα σχέδια. Τα απέρριψε όλα με τη μία. Εντάξει τα χωριά και τα στέκια τα επαρχιώτικα, αλλά μέχρι ενός σημείου -θα πήξουμε που θα πήξουμε στη φουστανέλα. Τα κυκλώματα που φτιάχνουν οι Έλληνες παραπέμπουν σε λαμογιά. Η Λυδία καλά κάνει που όλο ντρέπεται γιατί την είδαμε και ως υπουργό του Τσίπρα. Την είχαμε και στην τελετή έναρξης το 2004, να κρατάει ένα κεφάλι -φτάνει. Ο Αχιλλέας με τη Ζωή, που στην Polaroid κοιτάνε γελαστοί, σήμερα δείχνουν ψώνια που βγάζουν selfie. Και το αισθητικό κομμάτι έχει πρόβλημα. Το παιδάκι που τρέχει. Θα μας πουν ότι είναι εκείνο από το 2004, που το κρατήσαμε σε γυάλα να μη μεγαλώσει. Όχι. Έπρεπε να βρεθεί άλλο τραγούδι.
Η Κατερίνα Σακελλαροπούλου έδειχνε τόσο μόνη, όσο και μία σημαία στον ιστό της. Στην άδεια από πολίτες λεωφόρο, τα τμήματα της παρέλασης περνούσαν μπροστά από την εξέδρα αποκλειστικά για εκείνη. Με μπλε μάσκες, υπό τους ήχους εμβατηρίων. Εκλιναν την κεφαλή δεξιά και τα μάτια τους έπεφταν πάνω στη ματιά της. Αναρωτήθηκε πώς να τη βλέπουν. Είναι, άραγε, ακόμα άνθρωπος για αυτούς ή μόνο σύμβολο; Kανένας δεν μπορεί να της προσάψει το παραμικρό για τον τρόπο με τον οποίο εκτελεί τα καθήκοντα της -είναι παραπάνω και από υποδειγματικός. Αλλά και κανένας δεν μπορεί να απαντήσει στις ερωτήσεις που γεννήθηκαν μέσα της. Μπορεί να έχει σχεδόν ό,τι ζητήσει, εκτός από την ελευθερία της. Και τι συμβαίνει, αλήθεια, αν φτάσεις πέρα από εκεί που μπορούσες να φανταστείς, αλλά δεν έρθει ο εαυτός σου; Γρήγορα κατάλαβε ότι είναι λάθος το ερώτημα. Δεν έφτασε εκεί για να υπηρετήσει ένα θεσμό, αλλά για να του δώσει το πρόσωπο της. Από μπροστά της πέρασε το τμήμα της Προεδρικής Φρουράς.
Η Γιάννα έβρισκε την «Ωδή στον Γεώργιο Καραϊσκάκη», πάλι του Σαββόπουλου, να ταιριάζει ιδανικά στην περίσταση. «Ποιος στα αλήθεια είμαι εγώ και πού πάω με χίλιες δυο εικόνες στο μυαλό. Προβολείς με στραβώνουν και πάω και γονατίζω και το αίμα σου φιλώ». Η Ιστορία της νεότερης Ελλάδας σε 26 λέξεις. Της άρεσε, αλλά δεν θα το καταλάβαινε ο κόσμος. Είναι άλλωστε και η μελωδία χαμηλότονη. Μουρμούρισε ότι δεν υπάρχουν χαρούμενα τραγούδια για την Ελλάδα. Τα περισσότερα είναι νοτισμένα από γκρίνια και βγαίνουν από το στόμα ενός Έλληνα που πάντα κάτι ζητάει. Το «Να ‘τανε το ’21» του Κουγιμουτζή; Ούτε για αστείο. Στο συλλογικό φαντασιακό έχει εντυπωθεί η εικόνα του Νταλάρα με φουστανέλα να κρατάει μία ομορφούλα αγκαλιά. Αδιέξοδο.
Η Πρόεδρος σκεφτόταν ότι σε περίπτωση πολέμου, είναι, κατά το Σύνταγμα, αρμόδια για την κήρυξη του. Οι νέοι που περνούσαν από μπροστά της θα πήγαιναν στη μηχανή του κιμά με τη δική της υπογραφή. Εντάξει, δεν θα τους έστελνε η ίδια, αλλά η πατρίδα. Ωστόσο σκεφτόταν ότι συχνά, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, είναι υποχρεωμένη να αναφέρεται στις θυσίες για την πατρίδα. Αποφάσισε να το αλλάξει αυτό. Στο εξής θα αποδίδει έμφαση στους λόγους για τους οποίους αξίζει να ζεις για αυτήν την πατρίδα.
Η ιδέα έσκασε στο μυαλό της Γιάννας. Μεταξύ μας, πάντα την είχε στο μυαλό της, αλλά δεν ήθελε να το πει. Σήκωσε το τηλέφωνο και τηλεφώνησε στον σύμβουλο που επιβιώνει αυτό το διάστημα στο team της. «Αφήστε τις βλακείες, θα πάμε με Ρασούλη και Αλλαγιάννη», του είπε. «Αχ Ελλάδα σ’ αγαπώ και βαθιά σε ευχαριστώ γιατί με έμαθες και ξέρω, να ανασαίνω όπου βρεθώ, να πεθαίνω όπου πατώ και να μη σε υποφέρω». Γύρισε προς την τηλεόραση. Ένας ταξίαρχος ανήγγειλε στην Πρόεδρο το πέρας της παρελάσεως. Εκείνη έγνεψε καταφατικά.