Η επικήρυξη των δραστών για την επίθεση στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο είχε άμεσα αποτελέσματα. Οι νεαροί εντοπίστηκαν, οδηγήθηκαν στη ΓΑΔΑ και εκεί κλήθηκε ο πρύτανης προκειμένου να τους αναγνωρίσει…
«Είναι πολλά τα λεφτά, Άρη». Το έλεγε στην αφίσα του Βελουχιώτη, αλλά κυρίως προς τον εαυτό του. Με χαλαρούς υπολογισμούς, εκατό χιλιάρικα του έφταναν για να περάσει σχετικά άνετα τα επόμενα δέκα χρόνια. Του κάλυπταν φαγητό, καπνό, ποτό. Και τις διακοπές στην Ικαρία. Μέχρι που έχτιζε και καλύβα στη Γαύδο, κοντά στου Κουφοντίνα. Ενοίκιο δεν είχε. Όταν δεν έμενε στους γονείς, κοιμόταν σε καμιά κατάληψη. Τα εκατό χιλιάρικα της επικήρυξης τον έκαναν να σκεφτεί ότι στην πραγματικότητα όλοι οι αγώνες ατομικοί είναι. Τέλος πάντων, με εκατό χιλιάρικα στην τσέπη αποκτάς την πολυτέλεια να αγοράσεις καινούργιες αξίες για τον εαυτό σου. Τηλεφώνησε στη ΓΑΔΑ και είπε ότι έχει πληροφορίες για την επίθεση στον πρύτανη του Οικονομικού Πανεπιστημίου. Ήθελε να ρωτήσει αν τα εκατό χιλιάρικα υπόκεινται σε κρατήσεις, αλλά ντράπηκε.
Έγιναν δεκαπέντε συλλήψεις με συνοπτικές διαδικασίες. Ένας συνελήφθη στο σπίτι των γονιών του. Και έγινε η κλωστή από την οποία ξεκίνησε το ξήλωμα του πουλόβερ. Έδωσε άλλους έξι που είχαν φύγει σε εξοχικό (αυθαίρετο) στην Κακιά Θάλασσα, στην Κερατέα -παρεμπιπτόντως, είχαν συμμετάσχει στο σκάψιμο της Λαυρίου, όταν οι κάτοικοι αντιδρούσαν στη δημιουργία ΧΥΤΑ. Η Αστυνομία μάζεψε άλλους τέσσερις από κατάληψη. Περιέργως, με το που είχε τα ονόματα στη διάθεση της, γνώριζε και πού βρίσκονται οι περισσότεροι. Περίπου με τον ίδιο τρόπο μαζεύτηκαν από μπαρ των Εξαρχείων και οι άλλοι τέσσερις. Στα στέκια έπεσε βαρύς ο προβληματισμός. Είχαν την αίσθηση ότι η Αστυνομία τους παρακολουθεί όπως έκανε ο Κουστώ με τα δελφίνια: τους είχε βάλει πομπό κάτω από το δέρμα και εκείνοι δεν πήραν χαμπάρι.
Οι συλλήψεις και ειδικά η έφοδος στην κατάληψη σήκωσαν βαρύ αχό. Ανάμεσα στους συλληφθέντες υπήρχαν ανήλικοι. Είναι δυνατόν να τους παίρνουν με χειροπέδες και μάλιστα μπροστά σε κάμερες; Επίσης εντός της κατάληψης διαβίωναν μωρομάνες. Οι ίδιες και τα παιδιά τους βρέθηκαν αντιμέτωπες με πάνοπλους και αγριεμένους άνδρες των ΕΚΑΜ. Ένας ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ έγραψε στο twitter ότι η κοινή γνώμη παρακολουθεί επιχείρηση κατασυκοφάντησης των καταλήψεων, μία προσπάθεια καταστολής κάθε εναλλακτικής φωνής με πρόσχημα μία, πάντα καταδικαστέα, ενέργεια ακτιβισμού. Ακούστηκαν και άλλα. Οι συλλήψεις στηρίχθηκαν στην ανηθικότητα ενός καταδότη, ενώ η Αστυνομία στοχοποίησε παιδιά χωρίς να έχει στη διάθεση της αποδεικτικά στοιχεία. Στο indymedia κατήγγειλαν τη μεθόδευση του αστικού κράτους που εκμαυλίζει αργυρώνητες συνειδήσεις. Ξεκίνησε βέβαια και ένα μικρό debate στον χώρο. Κάποιοι υιοθέτησαν την άποψη του εκδότη Βαξεβάνη, που υποστήριξε ότι η ενέργεια των συντρόφων δυσφήμησε το κίνημα και έβαλε λάδι στο γρανάζι της καταστολής. Κάποιοι άλλοι είπαν ότι αν μένεις πίσω από κόκκινες γραμμές δεν κάνεις αγώνα, αλλά πολιτική. Ήταν και μερικοί που στάθηκαν κάπου στη μέση. Προβοκάτσια. Δεν εξήγησαν από ποιον και πού. Δεν χρειάστηκε. Στην Αριστερά η εκδοχή της προβοκάτσιας απαντά στην ερώτηση σου πριν καν τη διατυπώσεις.
Ο πρύτανης του Οικονομικού Πανεπιστημίου κλήθηκε στη ΓΑΔΑ προκειμένου να αναγνωρίσει τους δράστες της επίθεσης. Η διαδικασία έλαβε χώρα στην αίθουσα που γίνονται οι φωτογραφήσεις των συλληφθέντων. Ο πρύτανης δεν σήκωσε τα μάτια. Αν το έκανε, θα έβλεπε μπροστά του δεκαπέντε πιτσιρικάδες, ταλαιπωρημένους αν και κάποιοι είχαν βρει στήριγμα στην αυθάδεια που είχε το βλέμμα τους. Οι περισσότεροι όμως ήταν φοβισμένοι. Παιδιά χωρίς λάμψη στα μάτια. Νεαροί άνδρες χωρίς όνειρα για τον εαυτό τους, μόνο εφιάλτες για τους άλλους. Ο πρύτανης είπε ότι δεν αναγνωρίζει κανέναν. Οι αστυνομικοί το περίμεναν. Μόνο ένας ηλίθιος ή ένας υπερβολικά γενναίος (που είναι το ίδιο πράγμα) θα σήκωνε το δάχτυλο για να δείξει τους δράστες. Ο πρύτανης ήξερε πολύ καλά ότι αν έστελνε έστω και έναν στη Δικαιοσύνη, η επόμενη πινακίδα θα ήταν από μάρμαρο και θα είχε σταυρό από πάνω.
Αφέθηκαν όλοι ελεύθεροι, εκτός από έναν καθώς το γενετικό του υλικό ταυτοποιήθηκε στο σημείο της επίθεσης. Κατά την Αστυνομία το παλικάρι ήταν σεσημασμένο. Κατά το twitter ήταν απλώς στοχοποιημένο. Ένας εργαζόμενος φοιτητής, δραστήριος στους κοινωνικούς αγώνες που έγινε πρόσφορο θύμα σε μία επιχείρηση καταστολής και κατασυκοφάντησης του κινήματος. Το αίτημα για την απελευθέρωση του έγινε hashtag την ίδια ημέρα. Οι υπόλοιποι ενώθηκαν με τους αλληλέγγυους που τους περίμεναν κάτω από τη ΓΑΔΑ και κατευθύνθηκαν με πορεία προς το Οικονομικό Πανεπιστήμιο. Κατάληψη με αίτημα την άμεση απελευθέρωση του συντρόφου.
Σκέφτηκε ότι χωρίς συλλήψεις δεν πρόκειται να εισπράξει την επικήρυξη. Και τώρα ο Βελουχιώτης, μέσα από την αφίσα, τον κοιτούσε αυστηρά, ίσως και με μία δόση απέχθειας στο βλέμμα. Αισθάνθηκε αδικημένος. Η πληροφορία που έδωσε ήταν σωστή, δεν έφταιγε αυτός αν ο πρύτανης ήταν κότα. Αστος, τι περιμένεις; Το σύνθημα βγήκε από μέσα του μαζί με έναν αναστεναγμό. «Το κράτος επικήρυξε και τώρα δεν πληρώνει/μπάτσοι…»
