Θα είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον μία μέτρηση των αντιδράσεων της κοινής γνώμης για την επίθεση στον ΣΚΑΪ, ειδικά όπως αποτυπώθηκε στα social media. Αντίστοιχη σημασίας εύρημα θα ήταν η μελέτη των σχετικών μηνυμάτων που εστάλησαν σε ραδιοφωνικούς σταθμούς, όταν οι παραγωγοί έθεταν προς συζήτηση το θέμα.
Δεν ξέρω τι σχέση διατηρεί με την πραγματικότητα η δική μου αίσθηση, αλλά βαρέθηκα να βλέπω αναρτήσεις του «ναι μεν, αλλά». Και στη ραδιοφωνική μου εκπομπή έβλεπα στην οθόνη των μηνυμάτων τους αφορισμούς κατά του ΣΚΑΪ να έρχονται ο ένας μετά τον άλλον. Ειλικρινά θα είχε ενδιαφέρον μία δημοσκόπηση για το θέμα, πλην όμως, φοβάμαι, δεν θα μας άφηνε με ανοιχτό το στόμα, αλλά με σηκωμένους τους ώμους. Από αδιαφορία.
Παραδοσιακά η ελληνική κοινή γνώμη θεωρεί την τρομοκρατία ως κάτι που δεν την αφορά άμεσα. Και ένα κομμάτι της βλέπει τους τρομοκράτες ως βραχίονα ενός μηχανισμού απόδοσης λαϊκής δικαιοσύνης. Οι παλαιότεροι, που θυμούνται τα χρόνια δράσης της 17Ν, ξέρουν καλά τι εννοώ. Δείτε για παράδειγμα πώς διαχωρίζεται ο Θάνος Αξαρλιάν από τα υπόλοιπα θύματα της οργάνωσης. Αναφερόμαστε σε «αθώο θύμα», λες και τα υπόλοιπα θύματα κουβαλούσαν κάποια ενοχή στην πλάτη.
Η τρομοκρατία, λοιπόν, ουδέποτε υπέστη τον καθολικό αφορισμό της ελληνικής κοινής γνώμης. Ήταν αυτό που ονομάζουμε «ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς», ήταν και που ένα μέρος του Τύπου αντιμετώπιζε το θέμα με «ενδιαφέρον». Ωστόσο οι «θετικές» αντιδράσεις, κοινώς η καφρίλα, για τη βόμβα στο ΣΚΑΪ, δεν εκπορεύονται μόνο από αυτή τη στάση έναντι της τρομοκρατίας. Πηγάζουν κυρίως από την εξαχρείωση του δημοσίου λόγου κατά την τελευταία δεκαετία. Και ασφαλώς από την υστέρηση της πολιτικής μας παιδείας. Κάπως έτσι, ένα μεγάλο κομμάτι της κοινής γνώμης δεν δύναται ή αρνείται να διαχωρίσει την άποψη του για το δημοσιογραφικό προϊόν του ΣΚΑΪ από την τοποθέτησή του απέναντι στην τρομοκρατία. Κοινώς το τρομοκρατικό χτύπημα «δικαιολογείται» σε ένα μέσο που «ελέγχεται» για πολιτική γραμμή αντίθετη με το «λαϊκό» συμφέρον.
Υπάρχουν δύο τύποι ανθρώπων που επιχαίρουν στα social media για το χτύπημα στον ΣΚΑΪ: τα πληρωμένα τρολ που αγωνίζονται να αποσυνδέσουν την ενέργεια από τη στοχοποίηση του σταθμού και εκείνοι που δεν αντιλαμβάνονται ότι το σημαντικό για τη Δημοκρατία είναι η πολυφωνία, ότι ακόμα και αν διαφωνείς με ένα μέσο, η απρόσκοπτη λειτουργία του είναι προς το συμφέρον σου.
Η αποδοχή της βίας ως κάτι, αν όχι δίκαιο, σίγουρα αναπόφευκτο, είναι μία από τις παθογένειες που μας άφησαν η κρίση, οι κρεμάλες και τα φάσκελα στο Σύνταγμα. Και η κανονικότητα θα έρθει σε αυτή τη χώρα όταν αλλάξουν οι αντιλήψεις, όχι όταν γίνουν δέκα χιλιάδες προσλήψεις. Δυστυχώς για αυτό χρειάζεται χρόνος και δρόμος.
