Χριστός Ανέστη! Ο Πάνος Καμμένος ανεβαίνει στην εξέδρα με τον τρόπο που ο Μέσι πανηγυρίζει γκολ σε ντέρμπι. Τα χέρια ελαφρώς ανοιχτά και το βλέμμα καρφωμένο στο κενό ή στα μάτια κάθε ανθρώπου που παρακολουθεί το θέαμα. Ανεβαίνει και αρχίζει κάτι μεταξύ εκφώνησης συνθημάτων και παραληρήματος-κατά μία εκδοχή αποδίδει άψογα μία προεκλογική ομιλία. Τον ακούω και είναι σαν να παίζω darts με στόχο την κοινή λογική.
«Το χρέος; Θα πληρώσουμε όταν και όσο μπορούμε.»
«Να ετοιμάζουν τα αεροπλάνα και τα ελικόπτερα για να φύγουν. Αλλά όχι, δεν θα φύγουν αφού έχουν να δικαστούν για να πληρώσουν όσα έκλεψαν από τον ελληνικό λαό.»
«Η Ακρόπολη είναι το μέλλον του τόπου. Το παρελθόν είναι ο Άκης και το σπίτι του.»
«Η τρόικα θα φύγει, το μνημόνιο θα καταργηθεί. Οι προδοτικές συμφωνίες θα ακυρωθούν.»
«Στις 7 Μαϊου θα ανοίξουμε τα σύνορα για τους τουρίστες.»
Όντως, κάτι τέτοιο θα πρέπει να το δουν οι τουρίστες. Σταματάω να ακούω, μεταφέρω την πλοήγηση από τα αυτιά στα μάτια. Βρισκόμαστε κάτω από την Ακρόπολη, δίπλα στο σπίτι του Άκη. Για να φτάσω κοντά στην εξέδρα διέσχισα ένα πλήθος 2.000 ατόμων (κατά τον επικεφαλής της αστυνομίας) που θα μπορούσε να αποτελεί και ακροατήριο της γειτονικής συγκέντρωσης, εκείνης του Βενιζέλου. Λογικό. Σε αυτές τις συγκεντρώσεις οι φυσιογνωμίες είναι πάντα ίδιες και απλώς πηγαίνουν και επικάθονται επάνω σε πρόσωπα. Είναι ενθουσιασμένοι, χαμογελούν και προσπαθούν να αποστηθίσουν τον ύμνο των Ανεξάρτητων Ελλήνων που έρχεται να αντικαταστήσει τα Jumbo στη ζωή τους. Το τραγούδι ακούγεται συνέχεια. Και πάλι το ίδιο. Δεν παίζει τίποτα άλλο από τα μεγάφωνα. Μόνο το τραγούδι των Ανεξάρτητων Ελλήνων που ξεκίνησαν από τον Περαία και πήγαν στην Καλλιθέα.
Πίσω από την εξέδρα βλέπω τον Γιάννη Δημαρά εμφανώς αμήχανο, με εκείνη τη ματιά που ζητεί κατανόηση. Εντάξει, την έχει. Τον ηθοποιό Παύλο Κοντογιαννίδη και το συνάδελφο του, τον Παύλο Χαϊκάλη. Την Κουντουρά. Και γύρω τους λαϊκός κόσμος, από το είδος που πιστεύει ότι ανήκει στην καλή κοινωνία. Όλοι αυτοί φωνάζουν στον Καμμένο ότι είναι ο πρωθυπουργός. Ελαφρώς σαστισμένος τους απαντά ότι εκείνοι, ο λαός, θα είναι ο πρωθυπουργός. Του φωνάζουν κάτι για Γουδή. Δεν παίρνει την πάσα, τους επιστρέφει κάτι με κλέφτες. Η ομιλία τελειώνει με τους υποψηφίους να ανεβαίνουν στην εξέδρα. Ο Δημαράς είπε δύο σεμνά λόγια της υποχρέωσης, οι υπόλοιποι ανέβηκαν περήφανα επάνω, επέτρεψαν σε κάθε τους κύτταρο να χαρεί την επαφή με το σανίδι.
Μέχρι να χαιρετήσουν τον κόσμο, η Μερσέντες του Καμμένου είχε πάρει θέση πίσω από την εξέδρα, ανάμεσα στα συνοδευτικά. Ο ηγέτης κατέβηκε από την εξέδρα εκστασιασμένος, επιτρέποντας σε αρκετούς οπαδούς να πάρουν κάτι από την αύρα του. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα είχε φύγει. Άφησε πίσω του εκείνο το τραγούδι να τρυπάει σιγά-σιγά το μυαλό.
