Οι Αμερικανοί λένε πως υπάρχουν κάποιες στιγμές για τις οποίες αξίζει να λες πως ήσουν εκεί. Η χθεσινή γιορτή στο Σικάγο επέτρεψε σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους να λένε πως τη μέρα που ο Μπαράκ Ομπάμα εξελέγη πρόεδρος των ΗΠΑ, αυτοί βρέθηκαν στο πάρτι του, δάνεισαν τη φωνή τους σε μία συναρπαστική διήγηση με φωτεινή αρχή και άδηλο τέλος. Αφήστε το τέλος. Ποιος σκέφτεται το επόμενο βράδι όταν ακόμα δεν έχει ξημερώσει η μέρα της γιορτής;
Ηταν σαν μία ροκ συναυλία χωρίς ροκ γκρουπ. Μόνο που κανένας ροκ σταρ δεν έχει ακούσει τόσο δυνατά ουρλιαχτά, όσο οι χιλιάδες φωνές που καλούσαν την Ιστορία να κοιτάξει προς το μεγάλο πάρκο της πόλης. Ισως να έχει συμβεί στο παρελθόν με τους Beatles, μπορεί και ο Κένεντι να είδε κάτι σχετικό. Αλλά πρέπει να είναι πραγματικά ελάχιστοι οι σταρ του θεάματος, πολιτικού η ψυχαγωγικού, που στάθηκαν μπροστά σε ένα τεράστιο πλήθος, συντονισμένο από ένα παραλήρημα χαράς. Ναι, η εικόνα δεν ήταν πολιτική. Αλλά και ποιος θα μπορούσε, πριν από μερικά χρόνια, να φανταστεί και έναν Αφρο-Αμερικανό μέσα σε αυτό το κάδρο; Για τη δυτική πολιτική κουλτούρα, αυτού του είδους οι πανηγυρισμοί είναι κάτι πρωτόγνωρο. Οχι για το μέγεθος του πλήθους, αλλά για την ένταση, για τη λατρεία προς τον άνδρα στην εξέδρα. Μου λένε ότι οι πανηγυρισμοί για τα πρωταθλήματα που κατέκτησαν οι Chicago Bulls ήταν αρκετά πιο ήπιοι. Λογικό, το αντίθετο θα ήταν έκπληξη. Τότε οι άνθρωποι πανηγύρισαν για την πόλη τους, αυτή τη τη φορά το γιόρτασαν και για τον εαυτό τους. Δεν ήταν μία απλή έκρηξη χαράς. Ηταν ένα ξέσπασμα ελπίδας.
Δεν ξεκίνησαν από νωρίς, άρχισαν να πανηγυρίζουν την κατάλληλη στιγμή. Το πρωί της Τρίτης το Σικάγο ήταν ήσυχο, καμία φωνή δεν έφευγε πάνω από τις ράγες του υπέργειου τρένου που διασχίζει την πόλη. Τα γραφεία και τα καταστήματα άρχισαν να κλείνουν στις 3, προκειμένου οι εργαζόμενοι να έχουν τρεις ώρες στη διάθεση τους για να ψηφίσουν. Ταυτόχρονα άρχισαν να σχηματίζονται οι πρώτες μεγάλες ουρές στα καταστήματα για τα αξεσουάρ Ομπάμα. Μπλούζες, ποτήρια, μαγνήτες, φωτογραφίες, πίνακες, χάθηκαν μέσα σε λίγες ώρες. Και ήταν σαν να βλέπεις το Σικάγο να αλλάζει ρούχα στο δρόμο, το κέντρο της πόλης θύμιζε ένα τεράστιο ψηφιδωτό που είχε ως ψηφίδες το πρόσωπο του Ομπάμα.
Τρεις ώρες πριν την έναρξη του πάρτι οι άνθρωποι άρχισαν να μαζεύονται έξω από το πάρκο που είχε αποκλειστεί από την αστυνομία. Η είσοδος στον κυρίως χώρο ήταν εφικτή για όσους κρατούσαν τυπωμένα τα εισιτήρια με το όνομα τους αν και η αστυνομία δεν ζητούσε να δει ταυτότητα.. Και υπήρχαν δεκάδες άνθρωποι που εκλιπαρούσαν για εισιτήριο. Ανθρωποι πρόθυμοι να πληρώσουν αρκετά δολάρια για να αγοράσουν θέση σε μία στιγμή ιστορίας. Και όλοι ήταν βιαστικοί. Η αστυνομία δεν μπορούσε να κρατήσει άλλο το πλήθος. Ετρεξαν προς τα κιγκλιδώματα που οριοθετούσαν την απόσταση ασφαλείας από την εξέδρα. Αν το έβλεπες σε αργή κίνηση, μπορούσες να δεις ένα έθνος να τρέχει προς μία νέα εποχή. Ο καθένας με τον τρόπο του. Εύσωμα ζευγάρια της μεσαίας τάξης να βαδίζουν γρήγορα ασθμαίνοντας, νεανικές παρέες μαύρων με μπλούζες του Ομπάμα, ηλικιωμένοι με εύθυμη αμηχανία, τυπικά αμερικανικά πρόσωπα, ισπανόφωνοι, άνθρωποι τόσο ξένοι μεταξύ τους, αλλά και με τόσο ίδια διάθεση. Οι οθόνες μεταδίδουν αποτελέσματα, οι πανηγυρισμοί σηκώνονται λες και μπήκε γκολ σε ευρωπαϊκό γήπεδο. Κανένας δεν ακούει τη μουσική, όλοι ζητούν από τον Ομπάμα να βγει στην εξέδρα. Ανεβαίνει. Είναι σταρ. Ουρλιάζουν. Αν μπορούσαν θα τον κομμάτιαζαν για να γίνουν ένα μαζί του. Πίσω του είναι η λίμνη, μπροστά του ο κόσμος ολόκληρος και η Ιστορία που του φέρθηκε γενναιόδωρα, περιμένοντας αντίστοιχη ανταπόδοση.
Δημοσιεύθηκε στον Ελεύθερο Τύπο, στις 5 Νοεμβρίου 2008