Από την αυγή της υπάρξεως του το έθνος βασιλεύεται. Το αρχαιοελληνικό κάλλος αντανακλάται στα μάρμαρα των παλατιών που οικοδομήθηκαν από Έλληνες βασιλείς. Ακόμα και η μούσα συνέτρεξε τον Όμηρο όχι για να διηγηθεί βίους θνητών, αλλά για να υψώσει στην αιωνιότητα βασιλικά κατορθώματα με θεϊκή επίβλεψη. Αλλά και αργότερα, όταν το έθνος ντύθηκε τη Ρωμιοσύνη για να πορευτεί στους αιώνες, ήταν η βασιλική πορφύρα που σκέπασε τους ανδρείους και τύλιξε την ίδια την ιστορία. Πίστη στο Θεό και στον ηγεμόνα ζήτησε ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος πριν την τελευταία ιππηλασία στην Πόλη. Και στη μνήμη αυτού του βασιλιά έγειρε η ελπίδα του σκλαβωμένου έθνους στους τέσσερις αιώνες οδύνης.
Η νέα Ελλάς αναγεννήθηκε κάτω από βασιλικό θυρεό. Η πρόνοια του Όθωνα και των Βαυαρών οργάνωσε σε σύγχρονες βάσεις την ταλαίπωρη πατρίδα. Για δεκαετίες ολόκληρες τα ανάκτορα ήταν η πύλη της Ελλάδος για τον δυτικό, τον πολιτισμένο κόσμο. Αποτέλεσαν βέβαια και πηγή δεινών. Όμως η χώρα χρεοκόπησε από τα τέκνα των γνωστών πολιτικών οικογενειών, όχι από τα τέκνα της Φρειδερίκης. Ας είναι. Λησμονούμε ότι οι περισσότερες από τις είκοσι δεκαετίες του νέου ελληνικού κράτους φέρουν τη σφραγίδα των βασιλέων με το περίεργο όνομα που θυμίζει φίρμα αλυσοπρίονων. Εν ολίγοις, τα χρόνια της προεδρευομένης δημοκρατίας είναι κατά πολύ λιγότερα από τα έτη της βασιλευομένης. Η μνήμη του έθνους έχει πρώτα κορώνα και μετά γράμματα.
Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι ο ελληνικός λαός άλλαξε γνώμη. Διενεργήθηκε νέο δημοψήφισμα και οι βασιλείς επανακάμπτουν στο ανάκτορο της Ηρώδου Αττικού, ενώ ο πρόεδρος της Δημοκρατίας επιστρέφει στο ταπεινό του διαμέρισμα. Διόλου άσχημα. Μόνο και μόνο οι νταλίκες της «Ορφέας Βεϊνόγλου Διεθνείς Μεταφορές» έξω από το παλάτι θα είναι μία σταγόνα μέλι στο χυλό της γκρίζας καθημερινότητάς μας. Στα ανάκτορα θα διαμείνει μόνο το βασιλικό ζεύγος του Κωνσταντίνου και της Άννας Μαρίας-οι υπόλοιποι δεν χωρούν, είναι πλέον πάρα πολλοί. Για το λόγο αυτό καλό θα είναι η παλινόρθωσις να συντελεστεί καλοκαίρι, προκειμένου να παρίσταται το σύνολο της οικογενείας στο χορό που θα τελείται εις τους κήπους του παλατιού. Και εδώ εντοπίζουμε την πρώτη μεγάλη διαφοροποίηση στο styling. Υπήρχε περίπτωση να εμφανιστεί ο Τσίπρας με την Αφρικανή στα ανάκτορα; Μόνο αν την περίμενε στην έξοδο υπηρεσίας. Ομοίως, αντίστοιχες τροποποιήσεις θα υφίστατο και το dress code των προσκεκλημένων στο χορό των ανακτόρων. Φράκο κύριοι. Ναι, μόνο φράκο. Έτσι, για να βλέπεις έναν κήπο γεμάτο πιγκουίνους, αλλά χωρίς Batman.
Αμαξες. Ναι, βασιλικές άμαξες, όχι τις κολοκύθες που βλέπουμε σήμερα. Αρχικώς με άλογα του ιπποδρόμου. Παίρνεις τον ίππο Μπεμπέκα και τον ίππο Τζουτζούκο και τους αναθέτεις βασιλικά καθήκοντα. Και το μόνο που θέλεις είναι το βασιλικό ζεύγος να κάνει καθημερινά τη διαδρομή Βουλή-ανάκτορα με άμαξα. Είναι περίπου όπως το κάνει η Χιονάτη στη Disneyland, αλλά με μια κάποια επισημότητα. Η Χιονάτη έχει ήρωες του Disney, εμείς θα βάλουμε τσολιάδες. Στις μέρες μας η ευτυχία αποτιμάται με τους Γιαπωνέζους που σε φωτογραφίζουν, ασχέτως αν οι άμοιροι εκλείψουν για κάποιο διάστημα από το παγκόσμιο τουριστικό πελατολόγιο.
Είναι πάρα πολλά. Από τις επίσημες εμφανίσεις, που απορείς αν ο μεγαλειότατος πήρε μία λατέρνα και την έριξε πάνω του, ως τα επιβλητικά τηλεοπτικά διαγγέλματα με τα οποία θα σκας και ένα χαμόγελο, όχι το χασμουρητό που δεν μπορείς να συγκρατήσεις. Αν μη τι άλλο, στη χώρα όπου η εξουσία συνεισφέρει στη συζήτηση περί styling μόνο με τα παπούτσια της Μπριμπίλη, τα καπέλα της βασιλικής οικογένειας θα τροφοδοτούσαν ώρες αναλύσεων και θα έδιναν δουλειά σε ανθρώπους. Η Μαρί Σαντάλ θα είχε και ένα επώνυμο ρούχο να βγάλει στις βιτρίνες της Πλάκας, όχι μόνο τα Greek Lover, No problem και Athens Marathon-αρκετά πια με αυτά. Διότι σε μία σύγχρονη ευνομούμενη δημοκρατία, οι βασιλείς αν αξιοποιηθούν σωστά αποδίδουν κέρδη. Στη Βρετανία γκρινιάζουν συνέχεια για τα έξοδα συντήρησης της βασιλικής οικογένειας. Είναι πολλά. Αλλά φαίνεται ότι τα κέρδη από τον τουρισμό είναι πολλά περισσότερα.
Να, οι βασιλικοί γάμοι του Λονδίνου κοστίζουν 45 εκατομμύρια ευρώ. Και όλος ο πλανήτης κοιτάζει προς τα εκεί. Για να το πετύχουμε εμείς αυτό έπρεπε να διοργανώσουμε Ολυμπιακούς, να σπάσουμε την Αθήνα, να χρεοκοπήσουμε τη χώρα. Μία καλή βασιλική οικογένεια συμφέρει.
Θα μου πείτε ότι δεν γίνεται να φέρουμε τον βασιλιά ακριβώς τη στιγμή που τελειώνει το παραμύθι. Συμφωνώ. Απλώς ψάχνω τρόπους διασκέδασης πριν μας καταπιεί ο δράκος.
Από το protagon.gr
