Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, τη διαδρομή προς τον Μεσαίωνα την κάνουμε με ΚΤΕΛ. Ειδικά όταν πρόκειται για νόμους που αφορούν ή αγγίζουν το πλαίσιο της απασχόλησης, το εισιτήριο έχει βγει πριν καν διαβάσουμε το περιεχόμενό τους. Αυτό συμβαίνει και τώρα. Το νομοσχέδιο για τα εργασιακά χαρακτηρίζεται «έκτρωμα», που μας οδηγεί στα σκοτεινά χρόνια.
Είναι έτσι; Εξαρτάται από το πώς βλέπεις τα πράγματα. Πάντως, το οκτάωρο δεν καταργείται. Το όριο των υπερωριών αυξάνεται και εδώ σηκώνει κουβέντα κατά πόσο αυτό το μέτρο συμβάλλει στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Η οικειοθελής αύξηση του καθημερινού ωραρίου απασχόλησης με αντάλλαγμα ρεπό (δουλεύεις δέκα ώρες, τέσσερις μέρες) δείχνει βολική, αλλά η αντιπολίτευση λέει ότι εδώ ο εργαζόμενος δεν πρέπει να προσέρχεται μόνος στη διαπραγμάτευση, αλλά συλλογικά – δύσκολο, πάντως, να σταθεί αυτό σε πρακτική βάση. Η κυβέρνηση μας κουνάει την ψηφιακή κάρτα, η αντιπολίτευση της απαντά ότι μείωσε τα πρόστιμα για παραβάσεις της εργατικής νομοθεσίας. Να δουλεύουν περισσότεροι τις Κυριακές, όπως στην Ευρώπη, προτείνει η κυβέρνηση. Είναι εξοντωτικό, απαντά η αντιπολίτευση. Και μετά έρχονται τα σκληρά συνδικαλιστικά για τις απεργίες. Προσωπικό ασφαλείας στις κρίσιμες επιχειρήσεις, όπως οι συγκοινωνίες; Οχι, είναι αντιεργατικό, απαντούν. Να ψηφίζουν όλοι οι εργαζόμενοι και όχι μόνο οι συνδικαλιστές για απεργίες; Αντιεργατικό, λένε και για αυτό. Κάπως έτσι, την Πέμπτη έχουμε τη γενική απεργία.
Και κάπου εδώ έρχεται η πραγματική ζωή.
Ποιοι απεργούν; Αυτοί που μπορούν και δεν κινδυνεύουν να χάσουν μεροκάματο ή και τη δουλειά τους. Δημόσιοι υπάλληλοι, δημοσιογράφοι (λέμε τώρα…), εργαζόμενοι στην Υγεία και στις συγκοινωνίες. Ο Γιώργος Κυρίτσης του ΣΥΡΙΖΑ έγραψε ένα tweet με το οποίο ουσιαστικά έλεγε ότι η απεργία δεν προσφέρει τίποτα και έπεσαν να τον φάνε. Ηταν, όμως, ειλικρινής. Αν οι απεργίες είχαν αποτελέσματα, δεν θα είχαν πέσει στο κεφάλι μας τρία μνημόνια.
Η αλήθεια είναι ότι οι αλλαγές στο εργασιακό πλαίσιο αφορούν κατά βάση τους εργαζόμενους των μεγάλων επιχειρήσεων ή, πιο γενικά, των μελών του ΣΕΒ. Ολοι οι άλλοι γνωρίζουν πολύ καλά τι γίνεται στην αγορά. Θα δουλεύει ο άλλος υπάλληλος στο μαγαζί και θα πει στον εργοδότη για ψηφιακές κάρτες ή θα τολμήσει να διεκδικήσει πληρωμή της υπερωρίας; Τον πήρε και τον σήκωσε! Υπάρχουν επιχειρήσεις όπου οι εργαζόμενοι βγάζουν από το ΑΤΜ το δώρο και το επιστρέφουν σε μετρητά (και «μαύρα») στον εργοδότη. Αυτές οι συνθήκες δεν ρυθμίζονται, ούτε απαλείφονται, με κανένα νόμο. Οσο η ανεργία είναι διψήφια και ο εργαζόμενος κρέμεται από το 600άρι του μισθού, στην πραγματικότητα δεν τον αφορά ούτε το νομοσχέδιο ούτε η απεργία.
Οπως ξέρει και ο Γιώργος Κυρίτσης, η απεργία γίνεται για την τιμή των συνδικαλιστικών όπλων. Και αυτό που θα περάσει στην κοινή γνώμη είναι, βασικά, η ταλαιπωρία από την απεργία στις συγκοινωνίες. Θα φάει ο άλλος τα πόδια του στον ποδαρόδρομο και τι νομίζετε ότι θα σκεφτεί; Να συμπαρασταθεί στους απεργούς του μετρό;
