Μπορεί να θέλεις να το πεις, αλλά κάτι κρατάει τη γλώσσα μέσα στο στόμα. Ίσως φοβάσαι μη φας δούλεμα ή καμιά παντόφλα στο κεφάλι. Ε, δεν πάει στο διάολο, θα το πω εγώ. Ο Βενιζέλος είναι, μακράν, ο καλύτερος κοινοβουλευτικός που έχει να επιδείξει η παρούσα σύνθεση. Και όχι μόνο αυτή.
Ειδικά ως αντιπολίτευση, έχει εκτυπώσει (δεν μιλάει, απλώς, ο Βενιζέλος) τόσο άρτιες ομιλίες που διεκδικούν θέση κειμένου ιστορικής ανάλυσης. Όποιος θυμάται την ομιλία του κατά την ανάγνωση των προγραμματικών δηλώσεων της κυβερνήσεως Τσίπρα, θα συμφωνήσει μαζί μου. Αλλά και στις κοκορομαχίες της προηγούμενης περιόδου, οι από βήματος αναλύσεις του ήταν εκνευριστικά σωστές, συχνά ασύμβατες με τον βίο του ως κυβερνήτη.
Αναμενόμενο. Η παιδεία, η ρητορική ικανότητα, αλλά και το σύνδρομο ανωτερώτητας που εκδηλώνει, με αστική αγένεια, έναντι των πολιτικών του αντιπάλων, δημιουργούν ένα μείγμα βρετανικού ύφους. Διότι, αγαπητοί μου, ο Βενιζέλος συμπληρώνει από την αρχή μέχρι το τέλος όλα τα κουτάκια για το προφίλ του ιδανικού κοινοβουλευτικού άνδρα. Ξεχάστε οτιδήποτε εκτός Βουλής, τα πάντα. Λες και δεν έχει υπάρξει Βενιζέλος εκτός Βουλής. Και απολαύστε φλέγμα, γλωσσική επάρκεια, αναλυτική επίδοση, πολιτικό κριτήριο και εξουθενωτικό γρονθοκόπημα του αντιπάλου. Τι παραπάνω μπορείς να ζητήσεις, ως ακροατής κοινοβουλευτικού λόγου; Στη Βουλή των Νικολόπουλων οι λέξεις του Βενιζέλου γίνονται σταγόνες, να τις πιεις στο ποτήρι ή, τέλος πάντων, να περιλούσεις κανέναν αμόρφωτο ημιάγριο. Δυστυχώς, για τον ίδιο, η αντιπολίτευση του πάει μια χαρά. Και αν απαλλάξει τους ώμους του από το βάρος της ηγεσίας, οι ομιλίες που έρχονται δεν θα σηκώνουν μόνο συζήτηση, αλλά και μελοποίηση.
