Ο άνθρωπός μας παρατηρεί τις λεπτομέρειες από το μάρκετινγκ της «Κιβωτού» και αντιλαμβάνεται ότι δεν πρέπει να εκπλήσσεται με όλα αυτά που έρχονται στο φως
Οταν πήγαινε στο Δημοτικό, είχε γραφτεί, σχεδόν υποχρεωτικά, συνδρομητής στη «Ζωή του Παιδιού», ένα χριστιανικό περιοδικό. Εκεί είδε για πρώτη φορά τον Ιησού ως ποιμένα, με έναν αμνό στους ώμους και γύρω του παιδιά. Το θυμήθηκε βλέποντας στην τηλεόραση τον πατέρα Αντώνιο να ποζάρει έτσι. Εχοντας ένα προβατάκι στην πλάτη, κρατώντας δύο πόδια σε κάθε παλάμη, με πράο χαμόγελο που εξέπεμπε καλοσύνη. Τα πρόσωπα των παιδιών γύρω του ήταν θολωμένα, σκεπασμένα από αχνή ομίχλη. Ομως η εικόνα ήταν ίδια. Ο ιερέας πόζαρε ως ο καλός ποιμένας, ένας Χριστός των καιρών μας. Δεν χρειαζόταν να στο πει ο ίδιος, το καταλάβαινες μόνος σου. Ο άνθρωπός μας αναρωτήθηκε αν το αρνάκι κατέληξε στο φούρνο ή στη σούβλα. Στο δελτίο παίζουν και άλλα πλάνα. Ο πατέρας Αντώνιος στο γήπεδο του μπάσκετ, με ανοιχτά χέρια σαν πουλάδα που προστατεύει τα μικρά της, σε αγκαλιές αγάπης και σε γέλια που τώρα ξεφτίζουν, κακοφτιαγμένα, ψεύτικα. Παίζει ποδοσφαιράκι, διαβάζει παραμύθια. Είναι πρωταγωνιστής, ο σταρ. Τα παιδιά στο προαύλιο της δομής, λες και εκτελούν χορογραφία, σε κύκλο που ανοίγει και κλείνει, σαν παλλόμενη καρδιά. Υπάρχει σκηνοθεσία πίσω από όλο αυτό. Μάρκετινγκ και μακιγιάζ, ρόλοι που δουλεύτηκαν σε πρόβες. Μία τεράστια, μεθοδικά στημένη διαφημιστική καμπάνια. Και τι σου θυμίζει, αλήθεια, η εικόνα του πατέρα κάτω από μία ελιά, να απευθύνεται στα παιδιά του; Την έβλεπες και έλεγες ότι εσύ υστερείς, δεν υπάρχουν μέσα σου τα αποθέματα της δύναμης, της καλοσύνης, της προσφοράς. Ο άνθρωπός μας πάντα πίστευε ότι η καλοσύνη κρύβει μέσα της και ένα βαθμό ιδιοτέλειας. Δεν είναι μόνο διάθεση αγνής προσφοράς. Είναι και το σαπούνι που ξεπλένει προσωπικά κρίματα, η ευαρέσκεια που προσφέρει η αναγνώριση, ενίοτε και η τέλεια προκάλυψη. Πίσω από ένα ράσο και μερικά παιδικά χαμόγελα μπορείς να κρύψεις τα πάντα. Ισως να μην ήταν έτσι από την αρχή. Ομως όταν οι άνθρωποι έρχονται και ακουμπούν περιουσίες στα πόδια σου, όταν γίνεσαι πατέρας και κύριος αδύναμων παιδιών, όταν έχεις λόγο για τις ζωές και το μέλλον τους, όταν οι κάμερες δεν χρειάζονται φλας γιατί παίρνουν από τη δική σου λάμψη, τότε ναι, μπορείς να πεις ότι ο κόσμος σου ανήκει. Είσαι αυτός που ανοίγει όλες τις πόρτες. Εκείνος που τα τηλεφωνήματά του βρίσκουν πάντα απάντηση. Εχεις φτιάξει ένα μικρό βασίλειο όπου είσαι άρχων και κριτής. Εναν Παράδεισο με πολλά φίδια.
Κάποιος που ξέρει πολλά, διηγήθηκε στον άνθρωπό μας την ιστορία μίας πολύ γνωστής τηλεοπτικής προσωπικότητας που προσπάθησε να υιοθετήσει παιδί από την «Κιβωτό», πλην όμως της ζητήθηκε να το πληρώσει με παραχώρηση της περιουσίας της στη δομή. Δεν θέλει να το πιστέψει, αλλά δεν του φαίνεται δα και απίθανο να συμβεί. Αν διώξεις τους ενδοιασμούς από μέσα σου, τότε μπορείς να δεις και τα παιδιά ως asset, ως commodity που λέει και ο λαός μας. Και, εν τέλει, γιατί να θέλεις να τα αποχωριστείς με υιοθεσίες ή να μπλέξεις με ανάδοχες οικογένειες; Η αδυναμία των παιδιών είναι η δύναμη σου. Η ανεπάρκεια της πολιτείας είναι ο βατήρας που σε εκτοξεύει. Θυμήθηκε κάποτε που επισκέφθηκε μία δομή, άλλης οργάνωσης, για να δώσει παιχνίδια και ρούχα. Του έκαναν εντύπωση τα αγέλαστα, σκυθρωπά πρόσωπα των παιδιών, τα περισσότερα στην εφηβεία. Ενας εθελοντής του είχε μιλήσει για τη σκληρότητα που ποτίζει τη συμπεριφορά αυτών των παιδιών. Δεν υπάρχει καλό ιδρυματικό περιβάλλον. Τα παιδιά αγριεύουν και οι άνθρωποι που τα φροντίζουν καλούνται να δοκιμάσουν τις αντοχές τους για να μη βγάλουν και αυτοί το ζώο από μέσα τους. Μπορεί να βλέπεις ζωγραφιές, πολύχρωμους χώρους, τραπέζια για παιχνίδια και τακτοποιημένα κρεβάτια. Αλλά η ενέργεια που εκπέμπεται από τον χώρο είναι αρνητική, φορτισμένη με όσα έχουν περάσει αυτά τα παιδιά, με τις συναισθηματικές στερήσεις, την ανθρώπινη ζήλια. Πώς μπορείς, αλήθεια, να είσαι καλός, πώς να ανθίσει μέσα σου το αγαθό όταν η ζωή είναι τόσο σκληρή μαζί σου; Εκεί μέσα δεν υπάρχουν παιδιά. Υπάρχουν βασανισμένοι ενήλικοι μέσα σε παιδικά κορμιά ή, αν θέλετε, κακοποιημένα παιδιά που δεν θα μεγαλώσουν ποτέ. Δώσε όσα ονόματα θέλεις. Δομή, ξενώνας, σπίτι, χωριό. Η ουσία δεν αλλάζει, παραμένει ίδρυμα. Ο άνθρωπός μας αναρωτιέται τι θα μπορούσε να γίνει. Τίποτα. Η ζωή είναι σκληρή. Και για κάποιους σκληρότερη.
