Ο άνθρωπός μας, που είναι ανάμεσα στα 50 και στα 60, διαπιστώνει ότι βρίσκεται σε μία ηλικία που δεν ενδιαφέρει κανέναν. Ούτε τους πολιτικούς, αλλά ούτε και τους διαφημιστές.Βλέπει συνέχεια διαφημίσεις για την εμμηνόπαυση. Είναι σε κάθε διάλειμμα, εκτός και αν παρακολουθεί αθλητικά. Διαφημίζονται συμπληρώματα διατροφής, κρέμες και σκευάσματα που θα σβήσουν τα σημάδια του χρόνου από το πρόσωπο της γυναίκας στην αυγή της ωριμότητας. Τα προϊόντα επιδεικνύονται από κυρίες αδιευκρινίστου ηλικίας, στοιχείο που τις καθιστά ιδανικές για την προώθηση. Αυτό δεν είναι το ζητούμενο από ένα σημείο και μετά; Να δείχνεις όμορφη και ταυτοχρόνως κανένας να μην είναι σίγουρος για αυτό που γράφει η ταυτότητά σου. Ο άνθρωπος μας είναι άνδρας, με καβαλημένα τα πενήντα. Είναι μεσόκοπος ή μεσήλικας; Δεν ξέρει σε ποια περιγραφή χωράει καλύτερα. Οι έννοιες αυτές είναι εδώ και καιρό αφηρημένες. Τέλος πάντων, παρατηρεί τον όγκο των διαφημίσεων που απευθύνονται σε γυναίκες λίγο πριν ή λίγο μετά την εμμηνόπαυση. Πρόκειται για μηνύματα, βασανιστικά στην ουσία τους, που εντείνουν τον εγκλωβισμό των γυναικών στην κουλτούρα της εικόνας. Οι γυναίκες πιέζονται, από το μάρκετινγκ και τα κοινωνικά πρότυπα, να διατηρήσουν κάτι από τη νιότη τους ως τα γεράματα. Ακόμα και όταν διαφημίζονται σερβιέτες ακράτειας, τα μοντέλα είναι κάτι κυρίες που παραμένουν κομψές και χαριτωμένες σε μεγάλη ηλικία. Για τις γυναίκες το γήρας παρουσιάζεται, περίπου, ως ασθένεια την οποία και είναι υποχρεωμένες να αντιμετωπίσουν. Και πολλές δεν θα μείνουν μόνο σε αυτά, στα συμπληρώματα και στις κρέμες. Θα συρθούν, από τον καθρέφτη και την εποχή, για ενέσεις, επιθέματα, οτιδήποτε, τέλος πάντων, βοηθάει μία κατάσταση που, αν την αφήσεις, σε φθείρει μέσα-έξω. Ο άνθρωπος μας σκέφτεται, ανακουφισμένος, ότι με τους άνδρες είναι διαφορετικά. Δεν μπαίνουν στη μέγγενη που πιέζει τις γυναίκες στα χρόνια της πρώιμης ωρίμανσης -ωραία έκφραση αυτή με την ωρίμανση, πολιτικά ορθή. Κανένας δεν απαιτεί από έναν ώριμο, μεσόκοπο, μεσήλικα άνδρα να είναι όμορφος, περιποιημένος ή να δείχνει νεότερος. Κατά συνέπεια το μάρκετινγκ και οι διαφημιστές αγνοούν επιδεικτικά, σχεδόν με αγένεια, το συγκεκριμένο target group. Και τους λένε, εμμέσως πλην σαφώς, ότι από μία ηλικία και ύστερα είναι σαν να μην υπάρχουν.
Τα προϊόντα ανδρικής ομορφιάς, όσα είναι τέλος πάντων, διαφημίζονται από άνδρες που δεν τα έχουν ανάγκη. Από νέους, όμορφους και καλοσχηματισμένους παίδαρους. Ακόμα και οι θεραπείες κατά της φαλάκρας απευθύνονται το πολύ σε 35αρηδες. Μετά ο διαφημιστής ξέρει ότι ο άνδρας εγκαταλείπει το παιχνίδι. Ο φαλακρός που δεν έβαλε μαλλιά στα 35 του δεν θα πάει να βάλει στα 45. Αν το κάνει, θα είναι γελοίος και αυτό συνιστά μία μεγάλη αντίθεση. Η γυναίκα σχεδόν υποχρεούται να πολεμήσει με τον χρόνο. Ο άνδρας ουσιαστικά αποτρέπεται, απειλείται με γελοιοποίηση. Αν το προσεγγίσεις αποκλειστικά από την πλευρά της κατανάλωσης, θα διαπιστώσεις ότι ο άνδρας άνω των 50 είναι σαν να μην υπάρχει. Ούτε αυτό είναι παράλογο. Διότι όπως γνωρίζει ο άνθρωπός μας, έτσι και ο άνδρας κλείσει τα 50 δεν ανήκει στον εαυτό του. Ανήκει στην οικογένεια και στο κράτος. Θα σπουδάζει παιδιά, θα αποπληρώνει χρέη. Δεν του μένει φράγκο. Τι να τον κάνει ο διαφημιστής; Το μόνο που έχει να του πουλήσει είναι καμιά κρέμα για τις τεχνητές οδοντοστοιχίες. Αντε και τραπεζικές υπηρεσίες. Στον πενηντάρη δεν πουλάς ούτε αυτοκίνητο. Του έχει φύγει η κάψα. Και κάπως έτσι, οι άνθρωποι που, υποτίθεται, κρατούν την εξουσία στα χέρια τους, η γενιά που δεσπόζει στην πατριαρχική κοινωνία μας, είναι κατά κάποιον τρόπο στο περιθώριο. Ο άνθρωπος μας γνωρίζει ότι ανήκει σε μία κατηγορία η οποία δεν περιλαμβάνεται καν στα προγράμματα των κομμάτων. Λες και δεν ψηφίζουν. Θα δεις εξαγγελίες για τους νέους, τις γυναίκες, τους συνταξιούχους. Αυτοί που βρίσκονται στο φάσμα ανάμεσα στα 50 και στη σύνταξη δεν χωράνε πουθενά. Οι νεότεροι θα εμφανιστούν ως οικογενειάρχες ή νέο ζευγάρι. Οι μεγαλύτεροι ως συνταξιούχοι. Οι ενδιάμεσοι είναι κάτι σαν τη γέμιση που συμπληρώνει το πιάτο. Και αυτό, ξέρετε, κουράζει τον άνθρωπό μας. Τον κουράζει πολύ. Τώρα θα ήθελε να το κάνει όπως ο Καραμανλής. Να κάτσε στην άκρη, να ξεκουραστεί. Λένε, βέβαια, ότι είναι άσχημο να βλέπεις τη ζωή να περνά. Ομως είναι πολύ πιο δύσκολο να πρέπει να την κυνηγάς. Και να μην την πιάνεις.
