Ο άνθρωπος μας σήμερα είναι εξηντάχρονη νοικοκυρά, μητέρα δύο παιδιών που, έχοντας ακουμπήσει στο κάγκελο του μπαλκονιού, ακούει δελτίο ειδήσεων για τη Ρούλα και την Ουκρανία
Εχει γείρει πάνω στα κάγκελα του μπαλκονιού και κοιτάζει, με άδειο βλέμμα, τον δρόμο. Μένει στον δεύτερο όροφο μία λαϊκής πολυκατοικίας, κάπου στα δυτικά προάστια πρωτευούσης. Νυχτώνει και πίσω από τη μισάνοιχτη μπαλκονόπορτα τρεμοπαίζει το φως από την οθόνη της τηλεόρασης. Στο ημίφως του καθιστικού βρίσκεται ο άνδρας της που παρακολουθεί δελτίο ειδήσεων ή, αλλιώς, το διάγγελμα της Ρούλας σε εθνικό δίκτυο. Τα λόγια της κατηγορουμένης χαράσσονται πάνω στην οθόνη από την παλλόμενη φωνή της ρεπόρτερ. Και από δίπλα έρχονται, με σκίαση, τα πρόσωπα των παιδιών. Για ποιο λόγο, αλήθεια, είναι θολωμένα; Τι σημασία έχει πια; Εκτός και αν θέλουν να μας τα δείξουν ως φαντάσματα, ως ψυχές που στοίχειωσαν σε ψηφιακή μορφή. Τώρα κάτι λένε για τον θάνατο της σπιτονοικοκυράς. Από το πρωί δείχνουν τον τάφο της. Μα δεν υπάρχει ένας συγγενής να πάει να τον φτιάξει τώρα που τον βλέπει όλη η Ελλάδα; Χορταριασμένος, ατημέλητος, χωρίς μία φωτογραφία, ένα καντήλι αναμμένο. Αλλά πώς να το ήξερε και η μακαρίτισσα; Προετοιμάζεσαι για να δεχθείς κόσμο στην κύρια κατοικία, όχι στην τελευταία. Είναι λέει και το τάμπλετ που θάφτηκε με το παιδί και πρέπει να βγει και αυτό. Μα τι σκηνή θα είναι αυτή! Θα ανοίξουν τον τάφο. Ο ιερέας θα ψέλνει, το λιβάνι θα καίει και κάποιος θα ανοίξει το φέρετρο για να πάρει ένα τάμπλετ από τα χέρια του νεκρού παιδιού. Αν το έβλεπες σε ταινία θα σου φαινόταν διεστραμμένο. Για δελτίο ειδήσεων είναι μια χαρά.
Ο άνθρωπος μας σήμερα είναι μεσόκοπη κυρία, στα εξήντα της. Παντρεμένη εδώ και 34 χρόνια, με δύο κόρες. Ξέρει τι σημαίνει να είσαι μάνα αν και η ίδια δεν ήθελε ποτέ να γίνει. Λίγο η πίεση των γονιών, κάτι παραπάνω η απαίτηση του συζύγου (και αυτός τη μάνα του ικανοποιούσε), βρέθηκε με δύο παιδιά. Ναι, φυσικά, τα αγάπησε. Θα έδινε τη ζωή της για αυτά. Και όταν βάζει κάτω τα πράγματα, αντιλαμβάνεται ότι την έδωσε. Απλώς τη χάρισε με δόσεις, την πότισε σταγόνα-σταγόνα, μέρα με τη μέρα, στις κόρες της. Για αυτό καμιά φορά αισθάνεται κακία για τα κορίτσια της. Μια φορά που μάλωσε με τη μικρή, της φώναξε αυτό για τη ζωή που έδωσε με δόσεις. Και εκείνη της απάντησε ότι δεν έπαιρνε ζωή, αλλά θάνατο σε μικρές κουταλιές, μία μετάγγιση τοξικότητας και νευρώσεων. Ηταν το πιο σκληρό πράγμα που άκουσε στη ζωή της. Υστερα το κορίτσι της είπε ότι υπάρχουν διάφοροι τρόποι για να σε σκοτώσει η μάνα σου. Αν όμως αποφασίσει να το κάνει σιγά-σιγά, θα σε σκοτώνει ακόμα και όταν έχει φύγει από τη ζωή. Ναι, τώρα που πάτησε τα εξήντα σκέφτεται πιο συχνά τον θάνατο και τον χρόνο που στενεύει. Οταν ήταν μικρή ήθελε να διώξει τον χρόνο, τώρα που μεγάλωσε δεν μπορεί να τον κρατήσει. Και τώρα, καθώς σκύβει από το μπαλκόνι, βλέπει στον δρόμο έναν τύπο που κορνάρει, βρίζει, μουτζώνει. Και αναρωτιέται ποιο να είναι το μερίδιο της δικής του μητέρας σε αυτή τη συμπεριφορά. Και ποιο, αλήθεια, του πατέρα; Ο κόσμος που βλέπουμε γύρω μας αντιστοιχεί σε γονείς που μεγαλώνουν παιδιά, φτιάχνουν πολίτες. Σε γονείς που φυτεύουν στις ψυχές συμπλέγματα, απωθημένα και ενοχές. Ομως αυτή υπήρξε μία καλή μάνα. Super Mammy, που θα έλεγε και ο Σεφερλής.
Το δελτίο προχώρησε. Πήγε στην Ουκρανία, στην πόλη που της αλλάζουμε όνομα για να μη διαταράξουμε τη σεμνοτυφία μας. Ακούει τον δημοσιογράφο να λέει για τα πτώματα στους δρόμους, για εκείνα που βρέθηκαν δεμένα πισθάγκωνα μέσα σε τρύπες. Είναι, λέει, εγκλήματα πολέμου. Μα, τι πλεονασμός και αυτός! Ο πόλεμος από μόνος του δεν είναι έγκλημα; Οταν πας να σκοτώσεις ή να σκοτωθείς, θα βγάλεις από μέσα σου το τέρας. Ο κανονικός κόσμος, ο κόσμος των ανθρώπων, έχει τελειώσει για σένα. Δεν υπάρχουν όρια, όπως πλέον δεν υπάρχουν σπίτια, δρόμοι, περιουσίες. Εκεί μέσα δεν υφίσταται διαχωρισμός ανάμεσα σε άμαχους και μάχιμους. Ανθρωπος σκοτώνει άνθρωπο. Η μηχανή του κιμά δεν ξεχωρίζει τα κομμάτια του κρέατος. Τα αλέθει όλα. Και ο στρατός του Πούτιν κουβαλάει και το σφαγείο και τη μηχανή. Είδε και τον πρόεδρο της Ουκρανίας που μίλησε στη Βουλή. Ηταν η εικόνα του λαού του. Ταλαίπωρος, καταπονημένος που ακόμα αντέχει, εκλιπαρώντας για βοήθεια. Η γλυκιά μας κυρία ντράπηκε που απουσίαζαν τρία κόμματα, το βρήκε απαράδεκτο. Πήγε ο ξένος άνθρωπος να μας μιλήσει για το δράμα του λαού του και αυτοί γύρισαν την πλάτη. Εφυγαν. Δυστυχώς όχι για πάντα.
