Ο άνθρωπος μας παρακολουθεί τις μαραθώνιες εκπομπές των καναλιών για τις πυρκαγιές και αναρωτιέται πώς γίνεται η φωτιά να καίει μόνο τα σπίτια των ψηφοφόρων της ΝΔ
Βλέπει στην τηλεόραση ένα σπίτι που καίγεται. Είναι κάτι που προτιμούν τα κανάλια. Εστιάζουν στο σπίτι. Και αν ο ιδιοκτήτης βρίσκεται εκεί, ακόμα καλύτερα. Ετσι έχουν και το δράμα που επιτρέπει στον τηλεθεατή να ταυτιστεί συναισθηματικά. Βλέπεις τον άνθρωπο να σου λέει ότι έγιναν στάχτη οι κόποι μιας ζωής. Αν έχει και τον σκύλο στην αγκαλιά, ακόμα καλύτερα, το πλάνο δυναμώνει. Και μετά κοιτάζει προς τον ουρανό, αλλά το πυκνό νέφος καπνού δεν του επιτρέπει να αποκαταστήσει την επαφή με τον Θεό. Μετά εμφανίζεται ο ρεπόρτερ που κάνει stand up έχοντας στην πλάτη τις φλόγες. Και πάντα, μα πάντα, θα πει ότι πρέπει να φύγει από το σημείο, υπακούοντας και στις προτροπές του στούντιο που τον καλεί να αποχωρήσει ώστε να μην κινδυνεύσει. Διότι τον καλό ρεπόρτερ τον θέλεις καψαλισμένο, όχι καμένο.
Στο μεταξύ ο δύσμοιρος ρεπόρτερ δεν έχει να πει πολλά. Στέκεται μπροστά στις φλόγες και λέει ότι η ατμόσφαιρα είναι αποπνικτική -η είδηση θα ήταν στο αντίθετο, αν έκαιγε η πυρκαγιά και η ατμόσφαιρα ήταν καθαρή. Μας λέει για τις υπεράνθρωπες προσπάθειες των πυροσβεστών, ζητεί από τον εικονολήπτη (που μας τον συστήνει με το όνομά του) να ζουμάρει στην πλαγιά και ενδεχομένως να προσθέσει μία λυρική πινελιά για τον ήλιο που κρύφτηκε πίσω από τον καπνό. Σύνδεση με αξιωματικό της Πυροσβεστικής που είναι στο πεδίο. Και επιστροφή στο στούντιο με τους πολιτικούς μοιρασμένους σε παράθυρα να φιλονικούν, ενώ στο κέντρο της οθόνης βλέπουμε ένα από τα πολλά μέτωπα της πυρκαγιάς.
Ολα αυτά ο άνθρωπος μας τα βλέπει, φυσικά, από τον καναπέ του, πίσω από κλειστά παράθυρα, υπό την ευεργεσία του κλιματισμού. Ελληνικό καλοκαίρι, ε; Ναι, κάποτε υπήρξε. Στις παλιές ελληνικές ταινίες. Τώρα είναι αλλιώς. Με καύσωνες, φωτιές, τα κιλά που έμειναν πάνω σου και ο καταναγκασμός για διακοπές. Ο δικός μας πάντως αισθάνεται απολύτως ασφαλής καθώς γνωρίζει ότι το μοναδικό πράσινο που βρίσκεται γύρω του είναι τα τεντόπανα της πολυκατοικίας. Παραλλήλως διαβάζει σχόλια στην αγορά των social media. Και αντιλαμβάνεται ότι αυτή η πυρκαγιά είναι εξόχως επιλεκτική καθώς καταστρέφει μόνο τις περιουσίες των ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας. Δεν εξηγείται αλλιώς η χαιρεκακία που καλύπτει την οθόνη του κινητού. «Μητσοτάκη θέλατε, καλώς να καείτε τώρα». Και κάπως έτσι η φωτιά κατακαίει μόνο τα σπίτια των νεοφιλελεύθερων κυρ Παντελήδων που δεν έκαναν τη σωστή επιλογή. Αν είχαν ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ, τώρα τα σπίτια τους θα ήταν μια χαρά, θα είχαν καεί μόνο των άλλων. Πράγματι, ο άνθρωπος μας παρατηρώντας προσεκτικά μία φλεγόμενη μεζονέτα, εικάζει, σχεδόν μετά βεβαιότητας, ότι το σπίτι ανήκει σε δεξιό ψηφοφόρο. Το έγραψε, άλλωστε, ένας επιδραστικός λογαριασμός: σπίτια μέσα στα δάση έχουν χτίσει μόνοι οι δεξιοί που και λεφτά έχουν και για το περιβάλλον αδιαφορούν. Το σπίτι έχει πισίνα, έστω και αν θυμίζει περισσότερο γούρνα. Επίσης στον κήπο του υπάρχει vintage φερ φορζέ επίπλωση, δείγμα αστικής ξιπασμένης ντεμοντέ αισθητικής. Ο φράχτης του δε, είναι σχετικά ψηλός, κάτι που επιβεβαιώνει την απομόνωση του ιδιοκτήτη από τα κοινωνικά δρώμενα. Δεν υπάρχει κανένας με ζώο στην αγκαλιά, άρα οι κάτοικοι του συγκεκριμένου σπιτιού δεν διακρίνονται από τον υψηλό δείκτη κοινωνικής ευαισθησίας που χαρακτηρίζει τους ψηφοφόρους της Αριστεράς. Ε, ναι, λοιπόν, ας πρόσεχαν τι ψήφιζαν. Με ΣΥΡΙΖΑ δεν θα ξεσπούσαν πυρκαγιές. Ποιος θέλει να κάψει έναν όμορφο κόσμο; Και αν το δοκίμαζε κάποιος, θα ξέραμε πού ανήκει πολιτικά.
Ο άνθρωπος μας είναι απολύτως βέβαιος ότι ακόμα και αν η συνθήκη ήταν αντίστροφη, με τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, οι απέναντι θα επιδείκνυαν τον ίδιο βαθμό χαιρεκακίας. Θα μετρούσαν στρέμμα προς στρέμμα τα καμμένα, θα έκαναν κοροϊδευτικές γκριμάτσες προς τα πρόσωπα των πυρόπληκτων και θα έγραφαν σχόλια για το «κράτος-μπουρδέλο». Και θα ζητούσαν, επιτέλους, να αναλάβει κάποιος την πρωτοβουλία και να προμηθευτούμε συστήματα τεχνητής βροχής. Γιατί ξέρει ότι στην Ελλάδα τα πάντα είναι πολιτικά. Ακόμα και αν πέσει μετεωρίτης θα αναζητηθούν αμέσως πολιτικές ευθύνες. Θα βγουν κάποιοι και θα διαμαρτύρονται επειδή η χώρα τοποθετήθηκε στο λάθος κομμάτι της υδρογείου και δεν την έβαλαν κάπου στον Ειρηνικό, να πλέει ασφαλής στη μακαριότητα της.
