Το μεσημέρι της Πέμπτης υπήρχαν υπουργικά γραφεία που δεν έκρυβαν την αγωνία τους όχι για το μέλλον της χώρας, αλλά για τις πολιτικές βλέψεις του Ηλία Μόσιαλου. Προηγήθηκε η σκηνή στο εντευκτήριο της Βουλής, με τη φραστική επίθεση κατά του κυβερνητικού εκπροσώπου από βουλευτές του γραφικού ΠΑΣΟΚ-τόσο γραφικού που το στέλνεις ως καρτ ποστάλ στο εξωτερικό, για να δείξεις πώς έφτασε η χώρα ως εδώ. Αν ζούσαμε ακόμα σε εκείνο το παλιό σύμπαν, όλα αυτά θα συγκροτούσαν απλό παραπολιτικό. Ο συντάκτης θα έγραφε κάτι για τη δυσφορία των «παλαιών» της κυβέρνησης, θα μαλάκωνε δύο λέξεις, επειδή ο Μόσιαλος έχει την ενημέρωση, και η σελίδα παρασκηνίων θα έμοιαζε πίνακας ανακοινώσεων μεταξύ των μελών μιας αγέλης λύκων. Όμως είμαστε εδώ, σε ένα νέο ρημαγμένο και διόλου γενναίο κόσμο.
Υπάρχει ένας βασικός λόγος για τον οποίο το βράδυ της Τετάρτης, όταν ανακοινώθηκαν τα νέα μέτρα, οι περισσότεροι υπουργοί πήγαιναν τοίχο-τοίχο. Είναι ο λόγος που τους διαφοροποιεί από τον Μόσιαλο, που ήταν σε τηλεοπτικό παράθυρο, τρυφερός για τα δόντια των σχολιαστών, εκτεθειμένος στα ανταριασμένα βλέμματα των τηλεθεατών. Λογικό. Οι υπουργοί είναι προϊόντα του κομματικού σωλήνα. Ο Μόσιαλος είναι από το υλικό που στο εξωτερικό προσδιορίζει ένα σύγχρονο πολιτικό/τεχνοκρατικό προφίλ, αλλά εδώ, όπως είναι γνωστό, σε κατατάσσει στους κηπουρούς. Ο Μόσιαλος έκανε τη δουλειά του στην περίπτωση της ΕΡΤ όπως αυτός νόμιζε καλύτερα. Αλλά την έκανε. Αν θέλετε να ρωτήσετε τι έγινε με τη δουλειά των άλλων υπουργών, θα πρέπει να πάρετε σειρά, προηγείται η τρόικα. Τότε προς τι ο φθόνος των παραδοσιακών για τον καινούργιο; Μα πρόκειται για δύο φύσεις που συγκρούονται. Ένας κομματικός ακόμα και αν η χώρα πάει σε υποστολή σημαίας, θα αναζητήσει τις παραμέτρους σχετικά με την προσωπική του φιλοδοξία. Ένας τεχνοκράτης θα πάει, απλώς, στο σπίτι του.
Περιπτώσεις σαν του Μόσιαλου θα μπορούσαν να ανοίξουν εκ νέου την κουβέντα για μία οικουμενική κυβέρνηση τεχνοκρατών με τη στήριξη των μεγάλων κομμάτων. Θα ήταν ένα σχήμα ανθρώπων χωρίς πολιτικό παρελθόν, δεσμεύσεις και κομματικά αντανακλαστικά. Μπορεί να μην ήταν εκλεγμένοι, αλλά ποιος αμφισβητεί ότι θα απολάμβαναν μεγαλύτερης αποδοχής σε σύγκριση με τους αιρετούς; Ίσως σας ακούγεται καλό, αλλά πάσχει από ένα μεγάλο κενό λογικής. Είναι αυτό που δεν μπορεί να εξηγήσει για ποιο λόγο ένας καθηγητής του London School of Economics, εκ των κορυφαίων, παγκοσμίως, στα συστήματα υγείας, τα αφήνει όλα αυτά πίσω του και έρχεται να κάνει μια από τις πιο ανθυγιεινές δουλειές στον πλανήτη.
