Για τον Best δεν έπεσε το δάκρυ που κύλησε για άλλα Μέσα. Δεν γράφτηκαν σπαρακτικά κομμάτια, ούτε άνοιξαν επίσημα στόματα. Όχι γιατί δεν του αξίζει. Απλώς, δεν του ταιριάζει. Και οι εργαζόμενοι συμπεριφέρθηκαν με αξιοπρέπεια. Δεν έκαναν κατάληψη, ούτε άπλωσαν μαύρα πανιά.
Δεν άνοιξαν καν το μικρόφωνο για να καταγγείλουν τον επιχειρηματία, τις τράπεζες, το σύστημα και την τρόικα. Έκαναν όσα προβλέπει ο νόμος. Μεταξύ μας, τα υστερικά δεν θα άρεσαν και στους ακροατές.Ο Best είχε στιλ. Το ίδιο και όσοι τον άκουγαν. Ψαγμένα τυπάκια σε καφέ, ολόκληρα εταιρικά γραφεία, σπίτια με καρφωμένη τη βελόνα στους 92.6, άνθρωποι των media που «έκλεβαν» από το ενημερωτικό ραδιόφωνο, διαφημιστές, φοιτητές και κάτι χαρούμενες φάτσες που τις έβλεπες στα πάρτι και ήξερες ότι κάνεις την καλύτερη δουλειά του κόσμου. Είτε το πιστεύετε, είτε όχι, ο Best ήταν πολιτιστικό αγαθό για τη μητρόπολη. Της έλεγε τι να ακούσει και, κάποιες φορές, πώς να δει τα πράγματα. Και το έκανε με τόσο διακριτικό και, συνάμα, εμφατικό τρόπο. Όμως, αυτό δεν είναι το στιλ; Δεν χρειαζόσουν το σήμα, ούτε να δεις τη συχνότητα. Ήξερες, όμως, ότι ακούς Best. Και ήταν ελεύθερος σταθμός, ναι. Οφείλω, ως δημοσιογράφος, να το πω. Όλα κι όλα, από τη συχνότητα του Best έχουν ακουστεί απίστευτα πράγματα. Προσωπικά, είχα πει «τέρατα», όμως, ουδέποτε υπήρξε παρέμβαση. Θυμηθείτε την απόφαση του ΕΣΡ για κλείσιμο του σταθμού, λόγω των εκπομπών του Ψαριανού – τυπικά, η υπόθεση δεν έχει τελεσιδικήσει. Δεν χρειάζεται, πια.
Ο Best, σίγησε χθες. Μαζί και ο «αδερφός» σταθμός, ο VFM. Βέβαια, στην ουσία είχε πέσει σε κώμα τον Νοέμβριο, όταν κατέρρευσε η μητρική εταιρία, οι Εκδόσεις Λυμπέρη. Όμως, η τράπεζα, στην οποία περιήλθε το κτίριο, κατέβασε τους διακόπτες. Ως επιχειρηματική μονάδα ήταν κάτι παραπάνω από κερδοφόρα, αλλά τι να σου κάνουν τα κλαδιά, όταν κόβεται ο κορμός; Κάπως έτσι τελειώνουν αυτές οι ιστορίες. Όπως ακριβώς αρχίζουν άλλες. Με το πάτημα ενός κουμπιού.