Προσπαθώ να φανταστώ μία εξελληνισμένη εκδοχή της ορκωμοσίας που θα παρακολουθήσουμε σήμερα. Εξέδρα έξω από τη Βουλή. Άρματα μάχης στους γύρω δρόμους, κομάντο στον Εθνικό Κήπο. Δεκαπέντε χιλιάδες αστυνομικοί. Και η Ελεονώρα Ζουγανέλη τραγουδάει τον εθνικό ύμνο. Κάποια πράγματα είναι μόνο για την Αμερική. Και για αυτό συμβαίνουν μόνο εκεί. Ο Τζο Μπάιντεν θα σηκώσει το χέρι από τη Βίβλο, η Lady Gaga θα τραγουδήσει για τη γη των ελεύθερων και την πατρίδα των γενναίων και στη συνέχεια, πρόεδρος και αντιπρόεδρος, κρατώντας τα στεφάνια τους από το χέρι, θα μπουν στον Λευκό Οίκο. Ο Μπάιντεν θα υπογράψει την επιστροφή των ΗΠΑ στη Συμφωνία για το Κλίμα και λογικά θα πέσει νωρίς για ύπνο. Αν δεν υπήρχε η πανδημία, θα περνούσε, μετά συζύγου, από τέσσερις-πέντε χορούς, όπου θα έπρεπε να μας προσφέρουν και ένα βαλσάκι, λες και χορεύουν στο γάμο της εγγονής τους.
Στην αρχή κάθε προεδρικής θητείας διατυπώνονται προσδοκίες, αναζητείται το στίγμα των κεντρικών προσώπων, περιγράφεται ένα πλαίσιο για το πώς μπορούν να εξελιχθούν τα πράγματα. Ο Μπάιντεν είναι, κατά κάποιον τρόπο, τυχερός. Κανένας δεν περιμένει απολύτως τίποτα. Ούτε υπερβάσεις, ούτε οραματικές πολιτικές. Μόνο κοινή λογική. Πρέπει να το αναγνωρίζει και ο ίδιος. Εξελέγη ως η μοναδική εναλλακτική λύση απέναντι στον Τραμπ. Και μία άδεια καρέκλα να κατέβαζαν οι Δημοκρατικοί, θα είχαν καλές πιθανότητες για να κερδίσουν. Αρκεί να έφευγε ο Τραμπ.
Ωστόσο στην εκλογή και στο πρόσωπο του Τζο Μπάιντεν αποτυπώνεται το σημαντικότερο διακύβευμα των καιρών μας: κανονικότητα. Η εποχή δεν σηκώνει ή, αν θέλετε, δεν έχει ανάγκη από τις ηγετικές προσωπικότητες που θα βάλουν χέρια και στήθος για να γυρίσουν τον τροχό. Απαιτεί συνετούς, χαμηλών τόνων, διαχειριστές που θα εξασφαλίζουν την ομαλή θεσμική λειτουργία των πολύπλοκων μηχανισμών που συνθέτουν τα κράτη και το διεθνές σύστημα. Εν προκειμένω, ο Μπάιντεν μπορεί να αποδειχθεί ο σωστός πρόεδρος στην κατάλληλη στιγμή. Θα είναι, άλλωστε, ο πρώτος πρόεδρος που θα δει τα media να παρακολουθούν τον προκάτοχό του περισσότερο από τον ίδιο.
*O τίτλος είναι από το γνωστό τραγούδι του Τζίμι Χέντριξ. Βέβαια εκεί ο Τζο πάει να πυροβολήσει τη γυναίκα του. Καμία σχέση.
