ΚΩΣΤΑΣ ΓΙΑΝΝΑΚΙΔΗΣ

Και αν νικούσε ο Βενιζέλος;

Το παράδειγμα με τα φτερά της πεταλούδας, που προκαλούν καταιγίδα στην άλλη άκρη της γης, χρησιμοποιείται για να δείξει τον τρόπο με τον οποίο μία αλληλουχία χαοτικών γεγονότων οδηγεί σε απρόβλεπτα αποτελέσματα. Το σκέφτομαι εδώ και καιρό, αντικαθιστώντας τα φτερά της πεταλούδας με τον βηματισμό του Βενιζέλου. Τι θα συνέβαινε αν εκείνο το βράδυ, στο Ζάππειο, οι εξελίξεις έπαιρναν διαφορετικό δρόμο; Μπορεί ως ερώτημα να ακούγεται αφελές, χαοτικό και άκαιρο. Όμως το ενδιαφέρον δεν βρίσκεται στη διατύπωσή του. Βρίσκεται στην απουσία μίας καθαρής, έστω υποθετικής, απάντησης.

H τύχη ράβει τις ζωές μας με γεγονότα και εκπλήξεις. Κάθε υπόθεση, κάθε «αν» σηματοδοτεί μία στροφή. Θεωρητικά, αν ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν γνώριζε την Μαργαρίτα σε ένα αμερικανικό οδοντιατρείο, ίσως πολλά να ήταν διαφορετικά στη σημερινή Ελλάδα. Αλλά, όχι. Δεν πάει έτσι, είναι γελοίο. Όμως σε όλα τα έργα υπάρχει μία σκηνή που τέμνει το σενάριο. Ελάτε να τη ξαναδούμε.

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος πηγαίνει στο Ζάππειο. Ανακοινώνει την πρόθεση του να διεκδικήσει το ΠΑΣΟΚ. Δημιουργεί ένα πλειοψηφικό ρεύμα, το βαθύ ΠΑΣΟΚ διαμελίζεται από τις ριπές του λόγου του και αναδεικνύεται πρόεδρος. Το 2009 γίνεται πρωθυπουργός. Ο Λοβέρδος αντιπρόεδρος και η Μιλένα υπουργός Εξωτερικών και Άμυνας-μικρή σημασία έχει. Αυτό που θα ήθελα να μάθω είναι αν ένα άλλο πρόσωπο θα ακολουθούσε διαφορετική διαδρομή, παρακάμπτοντας την τρόικα, το μνημόνιο, τη γενική κατάπτωση της χώρας. Ωστόσο ακόμα και αν δούμε την τρόικα ως ένα τέρας που υποχρεωτικά θα συναντήσουμε στην Οδύσσεια μας, δύο χρόνια είναι μεγάλο διάστημα. Έχεις χρόνο να μοιράσεις χαρτιά, να αναδιατάξεις γεγονότα, αποφάσεις και στρατηγικές.

Ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν ένας κακός πρωθυπουργός. Έβαλε τη χώρα να τρέχει σε διάδρομο γυμναστηρίου, να ιδρώνει χωρίς να πηγαίνει πουθενά. Τα χαρτιά που έχουμε τώρα επάνω στο τραπέζι αποδεικνύουν ότι η πλατιά λαϊκή μάζα, που τον ανέδειξε πρόεδρο και πρωθυπουργό, υιοθέτησε μία κακή επιλογή. Εν προκειμένω ο λαός δεν επιβεβαίωσε τη σοφία που του προσδίδουμε, αλλά την κακή κρίση του. Ο Βενιζέλος μπορεί να ήταν καλύτερος ή και χειρότερος. Θα ήταν, σίγουρα, ένας διαφορετικός πρωθυπουργός. Η ελληνική ιστορία διδάσκει ότι οι κομματικές συλλογικότητες λειτουργούν προσχηματικά. Ο πρωθυπουργός είναι αυτός που δίνει το στίγμα και χαράσσει πορεία πάνω στη συγκυρία. Η ιστορία γράφεται από λαούς, αλλά υπογράφεται από πρόσωπα.

Αυτές τις μέρες θα ακούσουμε διάφορα για το ΠΑΣΟΚ που πρέπει να ανασυγκροτηθεί, να επεξεργαστεί προτάσεις και να κατέβει εκ νέου στο λαό-αυτό καλύτερα να το επιχειρήσει διακριτικά ή με αποτελεσματική περιφρούρηση. Είναι πιθανό να δούμε το ΠΑΣΟΚ σπασμένο σε κομμάτια-φαντάζεστε να υπάρχουν περισσότερα από ένα ΠΑΣΟΚ; Όλα αυτά σβήνουν όταν φωτίζεται το πρόσωπο του ηγέτη. Στον παλιό κόσμο μας ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ θα ήταν ένας πρωθυπουργός εν αναμονή. Σήμερα μπορείς να τον θεωρήσεις εν δυνάμει πρωθυπουργό και, τέλος πάντων, θα του δώσεις κεντρική θέση στην οικογενειακή φωτογραφία του πολιτικού συστήματος. Λογικό. Οι υποθέσεις αρχίζουν να βασανίζουν το μυαλό σου όταν καταλάβεις πως όλα αυτά πατούν επάνω σε μία θεμελιώδη αντίθεση. Ένα κόμμα δεν εκλέγει αρχηγό για να σώσει τη χώρα. Εκλέγει αρχηγό για να κυβερνήσει τη χώρα. Και το συμφέρον της χώρας δεν ταυτίζεται πάντα με το συμφέρον του κόμματος. Η χώρα αναζητεί ηγέτες που θα θέσουν το πατριωτικό καθήκον υπεράνω της κομματικής βουλιμίας. Δεν είναι εύκολο και, δυστυχώς, δεν μπορείς να το γνωρίζεις εκ των προτέρων. Το μαθαίνεις τελευταίος, μαζί με την ιστορία.

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ...

ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΜΕ TAGS