Η φωτογραφία τραβήχτηκε το απόγευμα της περασμένης Δευτέρας στα νοητά σύνορα ανάμεσα στο Μαρούσι και στο Χαλάνδρι. Και βρήκα την εικόνα τόσο σπαρακτική, ώστε γονάτισα στο πεζοδρόμιο για να πετύχω καλύτερη λήψη. Τα δύο αρκουδάκια βρίσκονται δίπλα σε κάδους σκουπιδιών. Δεν πετάχτηκαν. Αφέθηκαν με προσοχή και τάξη, το ένα δίπλα στο άλλο, με την πλάτη στον τοίχο. Και τα δύο κρατούν από μία μεγάλη καρδιά. Η καρδιά στο αριστερό αρκουδάκι φέρει και σαφές μήνυμα: «I love you».
Γύρω τους υπήρχαν σκορπισμένα λευκά τριαντάφυλλα. Δεν ξέρω αν τοποθετήθηκαν από το ίδιο χέρι ή ήταν σύμπτωση, όμως η εικόνα με έβαλε σε σκέψεις. Θα έπρεπε να κοιτάξω ψηλά, στα μπαλκόνια της πολυκατοικίας, να δω μήπως βγαίνει μαύρος καπνός από ζωές που πήραν φωτιά, κάτι που υποχρέωσε τα αρκουδάκια σε έξωση. Δεν το έκανα, αλλά κρατώ αυτήν την εκδοχή ως πιθανότερη. Μία σχέση τελείωσε και η αγάπη πετάχτηκε στα σκουπίδια. Και, ποιος ξέρει, ίσως ο άνθρωπος που έβγαλε τα αρκουδάκια στον δρόμο να είναι ο ίδιος που τοποθέτησε και τα τριαντάφυλλα για το νεκροστόλισμα της αγάπης. Ασφαλώς υπάρχει και άλλο σενάριο: τα αρκουδάκια να προέρχονται από παιδικό δωμάτιο που μεταμορφώθηκε σε εφηβικό. Να ήταν ενός παιδιού που πια μεγάλωσε για να κοιμάται αγκαλιά με λούτρινα. Και έτσι η παρουσία τους στα σκουπίδια απλώς συμβολίζει το τέλος της παιδικής ηλικίας. Κάποιοι σταμάτησαν να αγαπιούνται ή ένα παιδί αποφάσισε ότι μεγάλωσε. Οπως και αν το δεις, όποια ιστορία και αν επιλέξεις, θα βρεις κάτι σπαρακτικό.
Φυσικά οφείλουμε να αναγνωρίσουμε στον άνθρωπο, που έκανε τη δύσκολη αυτή δουλειά, ότι θέλησε να δώσει μία δεύτερη ευκαιρία στα αρκουδάκια. Δεν τα πέταξε στους κάδους, τα τοποθέτησε δίπλα, εκεί που αφήνουμε πράγματα τα οποία δεν χρειαζόμαστε, αλλά μπορεί να φανούν χρήσιμα σε κάποιον άλλον. Τώρα τα λούτρινα ίσως βρίσκονται σε ένα φτωχικό παιδικό δωμάτιο ή να κυλιούνται στις λάσπες καταυλισμού Ρομά. Πιθανό να εμφανιστούν αύριο σε κάποιον πάγκο, στο κυριακάτικο παζάρι που κάνουν οι ρακοσυλλέκτες στην οδό Αγίας Αννης.
Είπα να μοιραστώ μαζί σας τη φωτογραφία ως μία από τις πιο πικρές εικόνες που είδα αυτές τις μέρες. Διότι επέλεξα συνειδητά να μην κάνω κλικ σε κανένα βίντεο από το Ισραήλ. Ούτε βλέπω το δράμα στα δελτία. Διαβάζω τη σχετική ειδησεογραφία στην εφημερίδα. Ενα βίντεο είδα, εκείνο της κοπέλας που τη βάζουν με τη βία πάνω στη μοτοσυκλέτα, ενώ ο σύντροφος της παρακολουθεί ανήμπορος. Αλλα βίντεο δεν θέλω. Συμπεριφέρομαι ως ψηφιακή στρουθοκάμηλος. Και έχω παρατηρήσει την ίδια συμπεριφορά και σε άλλους. Μία άρνηση στην πρόσληψη βίας μέσω των εικόνων που έρχονται από εκεί. Δεν το βρίσκω παράλογο. Σκεφτείτε τι έχουμε καταναλώσει τον τελευταίο χρόνο, αφήνοντας έξω την Ουκρανία που έγινε ρουτίνα. Μοιραστήκαμε τον πόνο, την οδύνη και την οργή για τα Τέμπη. Πόσες κηδείες, αλήθεια, παρακολουθήσαμε αυτή τη χρονιά; Πόσα φέρετρα πήραμε στο κατόπι; Ηρθε το ναυάγιο στην Πύλο που έστειλε στο βυθό εκατοντάδες ζωές. Μετά άρχισαν οι φωτιές. Μαύρισε η ματιά και η ψυχή με τις εικόνες στον Εβρο, στην Πάρνηθα, στη Ρόδο. Και ακολούθησαν οι πλημμύρες. Ολα αυτά δεν μεταβολίζονται εύκολα. Αφήνουν ίχνη και σκιές στον ψυχισμό που, αναγκαστικά, αναπτύσσει μία κρούστα κυνισμού για να τα διαχειριστεί. Αν δεν τα αντέχεις όλα αυτά, ο γνωστός δήμαρχος θα σε χαρακτήριζε «λουλού». Ενδεχομένως να μην είχε και τόσο άδικο. Ολη η ανθρώπινη ιστορία είναι ραμμένη πάνω στη φρίκη. Απλώς εμείς εδώ, στη φωτεινή πλευρά του κόσμου, έχουμε αναπτύξει ευαισθησίες και δυσανεξία στη βία. Πρώτον, επειδή δίνουμε στην ανθρώπινη ζωή την αξία που της αρμόζει. Και δεύτερον επειδή, λόγω των δικτύων ενημέρωσης, καταναλώνουμε περισσότερη φρίκη από αυτή που μπορούμε να αντέξουμε. Είσαι έξω, πίνεις ποτό και σου έρχεται alert για να δεις βίντεο με νεκρά παιδιά. Θα το δεις; Για πρώτη φορά στην ιστορία του ανθρώπου η ψυχή είναι συνδεδεμένη με τον αντίχειρα.
