Την Τετάρτη που μας πέρασε, όταν είχαν απεργία στα μέσα μαζικής μεταφοράς, ο άνθρωπος μας έμεινε για ώρα σε πλήρη ακινησία στον Κηφισό. Και η αλήθεια είναι ότι το απόλαυσε
Ακίνητοι. Σταγόνες σε ένα ποτάμι από λαμαρίνα. Κάθε αυτοκίνητο και ένας μικρός πυρηνικός αντιδραστήρας θυμού. Αν είχαμε μάτια σούπερ ήρωα θα βλέπαμε κάτι που μοιάζει με μαύρο καπνό να διαπερνά τη λαμαρίνα και να ανεβαίνει προς τα πάνω, ακολουθούμενο από μίξη ήχων. Εντεχνα, λαϊκά, ποπ και ροκ, μαζί με φωνές που λένε εξυπνάδες. Από τα ανοιχτά παράθυρα κρέμονται χέρια με κλίση που δηλώνει παραίτηση, σχεδόν εφάπτονται στην πόρτα. Κάποια κρατούν τσιγάρο. Και στα ρολόγια που είναι δεμένα στον καρπό τους, ο χρόνος έχει σταματήσει. Βλέπουμε και χέρια που χτυπούν ρυθμικά τη λαμαρίνα, με όλη την επιφάνεια της παλάμης. Ακολουθούν, άραγε, τον ρυθμό του τραγουδιού; Συνθέτουν ένα δικό τους σκοπό ή φορτώνουν εκνευρισμό; Ομως μισό λεπτό. Ενα από τα χέρια αυτά ανήκουν στον άνθρωπό μας. Καταφέραμε να τον εντοπίσουμε στον Κηφισό, Τετάρτη πρωί, ημέρα της απεργίας στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Οδηγεί αυτοκίνητο μεσαίου κυβισμού με 100.000 χιλιόμετρα στην πλάτη. Το όχημα είναι ακινητοποιημένο ανάμεσα σε φορτηγό που κάνει μετακομίσεις και σε πούλμαν. Περιέργως δεν τα έχει βάλει με τους απεργούς. Ούτε με την κυβέρνηση. Ετσι είναι η ζωή στην Ελλάδα. Ομως αν στη θέση του συνοδηγού ήταν ένας συνδικαλιστής, θα του έλεγε ότι είναι ηλίθιος. Εχεις τα μέσα μαζικής μεταφοράς που χρησιμοποιούνται από εκατομμύρια ανθρώπους. Δηλαδή διαθέτεις το περιβάλλον που ονειρεύεται κάθε campaign manager. Δεν χρειάζεται να τους αποκλείσεις από τα μέσα. Τους θέλεις εκεί για να τους δώσεις το μήνυμά σου. Θέλεις να διαμαρτυρηθείς; Εντάξει. Χρησιμοποίησε τα μεγάφωνα των σταθμών. Στήσε κιόσκια πληροφοριών μοίρασε υλικό στους επιβάτες. Φρόντισε να μάθουν όλοι αυτό που προσπαθείς να πεις με την απεργία και δεν ακούει κανείς. Πάρε το επιβατικό κοινό με το μέρος σου. Αλλά όχι. Οι τύποι παραμένουν τσιμεντωμένοι στα ‘80ς, δεν μπορούν να φύγουν από εκεί. Ολα τα κιλά, όλα τα λεφτά. Και άφησαν έρημους τους σταθμούς του μετρό, ενώ τα αιτήματα τους θα μπορούσαν να αντιλαλούν στις στοές.
Ετσι και εκπαιδεύσεις τον εαυτό σου στο μποτιλιάρισμα μπορείς να βρεις κερδισμένο χρόνο από το πουθενά. Ο άνθρωπός μας το ξέρει αυτό. Σήμερα πήρε βιβλίο μαζί του. Αν ήξερε να πλέκει μπορεί να ξεκινούσε καμιά κάλτσα. Στις κανονικές μέρες, όσο είναι στον Κηφισό, χαζεύει στα social, απαντάει σε μηνύματα, καταναλώνει κοινή χαζομάρα που μασκαρεύεται σε ειδησεογραφία. Και κυρίως απολαμβάνει τη μοναξιά, κάτι που οι περισσότεροι αδυνατούν να εκτιμήσουν. Δεν υπάρχει πιο προσωπικός χώρος από το αυτοκίνητό σου. Είσαι εσύ και ο εαυτός σου σε ένα περιβάλλον που γνωρίζεις τόσο καλά, ώστε κινείσαι μηχανικά μέσα σε αυτό. Πάρα πολλοί άνθρωποι κερδίζουν πολύτιμη μοναξιά μόνο όταν βρίσκονται στο αυτοκίνητο. Το εκτιμούν μόνο αυτοί που σκαλίζουν τη μύτη τους ή τρώνε τα νύχια τους. Αισθάνονται αόρατοι, απολύτως προστατευμένοι. Οι πολλοί, όμως, δεν το εκτιμούν. Μόνος στο αυτοκίνητο μπορείς να ακούσεις και να πεις αυτό που θέλεις, συνομιλώντας είτε με τον εαυτό σου, είτε με όποιον άλλον γουστάρεις στο τηλέφωνο. Να σκεφτείς μεγαλοφώνως, να τραγουδήσεις, εσύ ο ντροπαλός. Να βγάλεις ακόμα και τα ταπεινότερα των ενστίκτων σου πάνω στο παρμπρίζ και ύστερα να ανοίξεις το κλιματιστικό και αυτά να εξαφανιστούν. Εχουμε μάθει να εκνευριζόμαστε στο μποτιλιάρισμα και αυτό είναι μεγάλη πλάνη. Ενδεχομένως δεν μας ενοχλεί η ώρα, αλλά αυτή η αμήχανη συνύπαρξη με τον εαυτό μας. Ναι, αλήθεια υπάρχει αυτός ο κίνδυνος, να στριμωχτείς από βαθιές, μαύρες σκέψεις. Να κοιτάξεις στο πίσω κάθισμα και να δεις τα άγχη σου. Αλλά για αυτό υπάρχει το ραδιόφωνο, έτσι δεν είναι; Επίσης το μποτιλιάρισμα έχει ωραίο χάζι, είναι σαν να κοιτάς ψάρια στο ενυδρείο. Τα παρακολουθείς, παρατηρείς πόσο διαφορετικά είναι αλλά και πόσο μοιάζουν μεταξύ τους. Είσαι ακίνητος και όλος ο κόσμος γυρίζει γύρω σου. Ακούς για την ενέργεια και το ρεύμα, το παραλήρημα του Ερντογάν, τις κουτοπονηριές με τις υποκλοπές, τον Κάρολο που ζει το όνειρο κάθε ρέμπελου -να περνάς τα νιάτα ως συνταξιούχος και να πιάνεις δουλειά όταν οι άλλοι βγαίνουν στη σύνταξη. Ο άνθρωπός μας αντιλαμβάνεται ότι αυτό θα συμβαίνει όλο και πιο συχνά από εδώ και πέρα. Κάποια στιγμή, τώρα σύντομα, όλοι θα συνειδητοποιήσουν ότι το αυτοκίνητό είναι ο χώρος που μπορείς να είσαι ζεστά τον χειμώνα και δροσερά το καλοκαίρι. Και ποιος ξέρει; Μπορεί να εμφανιστούν ψυχίατροι, όπως οι τύποι που καθαρίζουν τα τζάμια. Να μπαίνουν στο αυτοκίνητο και να κάθονται μαζί σου μέχρι το επόμενο φανάρι.
