Τελικός του μήκους. Παρουσίαση αθλητών. Μιλτιάδης Τεντόγλου. Σκάει μύτη με βήμα αργό. Μεγάλα μαύρα γυαλιά ηλίου, λες και βγήκε από μπουζούκια. Γονατίζει και ακουμπάει τη γροθιά στο έδαφος. Το τσίμπησε από ένα ράπερ, αλλά είναι και μία στάση χαρακτηριστική του Σούπερμαν. Μετά χειροκροτάει χαλαρά και λίγο παιχνιδιάρικα.
Κάθεται σε μία γωνιά και παρακολουθεί το αγώνισμα. Δεν βγάζει τα γυαλιά. Αν ήταν στην Ελλάδα μπορεί κάποιος να του έφερνε φραπέ. Κερδίζει με το τελευταίο άλμα. Και παραμένει τόσο cool που τρυπάει τον καύσωνα. Στις πρώτες δηλώσεις του είπε ότι, εντάξει, δεν μιλάμε και για μεγάλο άλμα. Και ρώτησε τι ώρα είναι η απονομή. Μετά είπε ότι δεν άξιζε το μετάλλιο καθώς ο αντίπαλός του είναι καλύτερος και βρέθηκε σε κακή μέρα. Δεν νομίζω να έχει υπάρξει χρυσός ολυμπιονίκης με αντίστοιχη δήλωση στο παρελθόν. Στην απονομή το άτομο εμφανίστηκε με ροζ μάσκα. Ανέβηκε στο βάθρο και σήκωσε τα χέρια σε ένα χαλαρό χαιρετισμό. Μέχρι και που σκεφτόσουν ότι βαριέται.
Υπέροχος. Ήθελες να τον πάρεις αγκαλιά και να μην τον αφήσεις. Ένα παιδί που λες ότι κάνει τα πάντα για να τρολάρει κώδικες, πλαίσια και τρόπαια. Που καταφέρνει να δείχνει τόσο…αδιάφορος, ώστε ξεχνάς την δουλειά και τον πόνο του. Συνηθίζουμε να λέμε ότι οι αθλητές λειτουργούν ως πρότυπα. Αν ισχύει κάτι τέτοιο, τότε το μήνυμα του Τεντόγλου μας λέει ότι και ένας κανονικός άνθρωπος μπορεί να φτάσει ως εκεί. Ένας άνθρωπος που παραμένει ο εαυτός του, απολαμβάνει αυτό που κάνει και αναγνωρίζει ότι ο κόσμος ούτε τελειώνει, ούτε αρχίζει μέσα σε ένα σκάμμα ή πάνω σε ένα βάθρο. Ο Τεντόγλου είναι σαν να σου λέει ότι δεν αγωνίζεται για το χρυσάφι, αλλά για την προσωπική του ευχαρίστηση. Δεν σου δείχνει τα υψηλά ιδανικά, αλλά κάτι πιο σημαντικό: το νόημα της ζωής. Βέβαια ο χαλαρός του τρόπος σε ξεγελάει. Νομίζεις ότι είναι αραχτός και ψύχραιμος, αλλά, στην πραγματικότητα, έχει τη στάση του Αδάμ στην Καπέλα Σιστίνα, όταν παίρνει το άγγιγμα.
