Ο Σταμάτης Κραουνάκης, κατεβαίνοντας τον χείμαρρο του λόγου του, πέταξε μία ιστορική ανακρίβεια για τη γλώσσα των Ελλήνων στη Βόρεια Ελλάδα. Το λες και βλακώδες, αλλά όχι και δόλιο- ειδικά αν γνωρίζεις τον καλλιτέχνη. Αν έλεγε ότι κάτοικοι του Παγκρατίου έχουν ευθεία σχέση αίματος με τον Περικλή, κανένας δεν θα θύμωνε. Το πολύ κάποιοι να γελούσαν και μάλιστα με συστολή. Τέλος πάντων, αν είναι να περάσουμε τηλεδικείο τον Κραουνάκη για τους «Βούλγαρους», ας βάλουμε από δίπλα και όλα όσα έχουν γράψει και παίξει τα δάχτυλα του και ας πάμε μετά στο καλό ή στο διάολο.
Όμως οι αντιδράσεις που προκλήθηκαν αποτελούν σκεύη αμέτρητης γελοιότητας. Και υποκρισίας. Αν πιστέψω τα ρεπορτάζ, δεν πρέπει να κοιμήθηκε άνθρωπος από τη Λάρισα και πάνω. Μιλάμε για οργή, όχι αστεία, έτσι; Να μην είχε ο ΠΑΟΚ το παιχνίδι με τον Ολυμπιακό, να σηκωθεί πανό στην Τούμπα για τον Κραουνάκη. Η δε αντίδραση της Νέας Δημοκρατίας πάει πέρα από τη σφαίρα της γελοιότητας, φτάνει εκεί που μάλλον αρχίζει το παραμύθι. Ο Κραουνάκης κάνει εκπομπή στο ραδιόφωνο του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Κραουνάκης θα ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ. Άρα ο ΣΥΡΙΖΑ φιλοξενεί πολιτικά ανθρώπους που μειώνουν τους κατοίκους της Βορείου Ελλάδος. Είναι τόσο ηλίθιο που σηκώνεις το χέρι να τους φασκελώσεις, αλλά το κατεβάζεις γιατί θα νομίζουν ότι κάνεις νεύμα στη λουλουδού. Το κόμμα που κυβερνάει τη χώρα προσεγγίζει τον Κραουνάκη αποκλειστικά και μόνο με βάση κάτι άστοχο που πέταξε. Και υιοθετεί αυτήν την υποκριτική, τη χυδαία προσέγγιση των πραγμάτων με βάση την αρχαία ιουδαϊκή ηθική που μετράει αμαρτίες και αποδίδει μομφές. Στόχος, βέβαια, είναι να απλωθεί η μουτζούρα στον πολιτικό χώρο με τον οποίο συνδέεται ο Κραουνάκης. Αυτό είναι τόσο λογικό όσο τα να ισχυρίζεσαι ότι αφού ο Κραουνάκης είναι συνθέτης, τότε ο χώρος της μουσικής οφείλει να πάρει θέση για τη δήλωσή του.
Δεν έχει συμβεί, βέβαια, μόνο με τον Κραουνάκη ή με τον Νίκο Δήμου. Συμβαίνει συνέχεια. Η υποκριτική συντήρηση που ελέγχει τον δημόσιο λόγο έχει τραβήξει κάποιες χοντρές γραμμές στο πεδίο της κοινωνίας. Και στέκεται, εκ του ασφαλούς, πίσω από αυτές, ελέγχοντας τους πάντες με υψωμένο το δάχτυλο. Ε, ας το βάλει εκεί που πρέπει. Στον κρόταφο, για να σκεφτεί λίγο καλύτερα.
