«Δεν είμαι νονού». Η Άντζελα χρειάζεται μόλις τρεις λέξεις για να σου περιγράψει τον Μπαμπινιώτη με καλάσνικοφ. Δεν είναι νονού. Σωστό. Παράλληλα ακούω τον Λευτέρη Πανταζή να ερμηνεύει το “Breathless”. «Άι εμ χάντινγκ σάντοουζ ιν δε νταρκ». Σωστό και αυτό. Και εγώ αν ήμουν ίσκιος θα έτρεχα, μη με πιάσει ο Πανταζής. Η νύχτα έχει προβλήματα, όχι μόνο επειδή ο Λευτέρης αποφάσισε να κυνηγήσει ίσκιους. Απόλεσε την αίγλη της που θα στεγαστεί στο κατασχεθέν πατρικό του Τόλη, μελλοντικό μουσείο πίστας.
Η νύχτα δεν πάει καλά λόγω πτώσης τζίρου και συλλήψεων που προέκυψαν εκτάκτως όταν, άγνωστο γιατί, η ΕΛΑΣ αποφάσισε να κάνει κάτι που καθυστερούσε εδώ και μερικές δεκαετίες. Τα φώτα σβήνουν και ο Πανταζής θα πάει να πάρει Lower τώρα στη σύνταξη. Η νύχτα δεν στέκεται, όσο και αν την εκλιπαρεί η Λίτσα Διαμάντη. Τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, ούτε τόσο φωτεινά όσο φαντάζεστε. Η ελληνική οικονομία είναι χτισμένη πάνω σε τόσες στρεβλώσεις, ώστε θυμίζει τον ανάπηρο που τα έβαλε με τον Ιησού όταν τον θεράπευσε και έχασε τη σύνταξη. Δύο μικρά παραδείγματα. Προσπαθήστε να δείτε την Ελλάδα χωρίς μεγάλη βιομηχανία νύχτας και χωρίς παραπαιδεία. Τη βλέπετε; Ωραία. Άρα βλέπετε και μερικές χιλιάδες ανεπάγγελτων που μάταια αναζητούν τους χαμένους οικονομικούς πόρους.
Η ελληνική οικονομία δεν είναι απλή, δεν είναι συνηθισμένη περίπτωση. Είναι ο λόγος που οι τύποι από το ΔΝΤ θα κάνουν καινούργιο μεταπτυχιακό. Και είναι μία από τις σπάνιες περιπτώσεις όπου ο ξενιστής θρέφεται από το παράσιτο. Υπό αυτή την έννοια, πράγματι, η Άντζελα μόνο νονού δεν είναι. Η Άντζελα είναι επιφανής λειτουργός ενός κλάδου που, κινούμενος στις παρυφές της νομιμότητας, δίνει ψωμί σε χιλιάδες ελληνικές οικογένειες. Νονού θα ήταν αν έκανε μπίζνες με φρουτάκια, πουλούσε προστασία στο στοίχημα και ψαχνόταν για να ανοίξει καζίνο. Αλλά αυτά δεν μπορεί να τα κάνει η Άντζελα. Αυτά είναι δουλειές του ελληνικού κράτους.
Θα έχετε πληροφορηθεί ότι η ένταση στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ υποχρέωσε τον υπουργό Οικονομικών σε αναδίπλωση, όσον αφορά το νομοσχέδιο που ρυθμίζει τα του τζόγου στην Ελλάδα. Το νομοσχέδιο για τη «Ρύθμιση της αγοράς παιγνίων» τακτοποιεί κάποιες εκκρεμότητες και υποχρεώσεις της χώρας έναντι της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά από ένα σημείο και μετά, βλέπεις τους νέους δασικούς χάρτες και πιστεύεις ότι η χώρα έχει στρωθεί με τσόχα. Εν προκειμένω, η κυβέρνηση τείνει να ξεπεράσει και τη ρήση του Γεωργίου Βουλγαράκη: νομιμοποιεί το ανήθικο και επιτρέπει στον ταμειακό κυνισμό να βάλει στην άκρη οποιαδήποτε αναστολή. Εντάξει, θα νομιμοποιήσεις την παρουσία ξένων εταιρειών στοιχήματος επειδή επιβάλλεται από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις αρχές του ελεύθερου ανταγωνισμού.
Ομως είναι θέμα συλλογικής αισθητικής και κοινωνικής ηθικής το να γεμίζουν οι δρόμοι διαφημίσεις δικτυακού πόκερ. Ακόμα και αν εσείς τις προσπερνάτε, δεν κάνει το ίδιο ο πιτσιρικάς. Ίσως να μην κάνει το ίδιο και ο άνεργος ή αυτός που θέλει να βγάλει το νοίκι παίζοντας τα ευρώ από το γραφείο του. Οι κοινωνίες δεν έχουν μόνο υπεύθυνους ανθρώπους. Έχουν ηλίθιους, αφελείς και απελπισμένους, τους οποίους το κράτος οφείλει και να προστατεύει. Όχι μόνο για λόγους ανθρωπισμού, αλλά για τα στοιχειώδη της αυτοσυντήρησης. Η κυβέρνηση έχει διαφορετική άποψη. Όταν σπέρνει φρουτάκια ανά τη χώρα δεν διεκδικεί από το δικτυακό καζίνο τα χρήματα του άρρωστου παίκτη. Πρωτίστως επιδιώκει τη δημιουργία νέων τζογαδόρων που θα γεμίσουν με ευρώ τις κοιλιές των μηχανημάτων. Ομοίως, όταν ο τζόγος διαφημίζεται με τόση ένταση (και από επιφανείς δημοσιογράφους), νομιμοποιείται κοινωνικά περίπου ως χόμπι ή ως μία δεύτερη απασχόληση. Αναμφισβήτητα τα φρουτάκια θα κλείσουν τρύπες στον προϋπολογισμό.
Όμως θα κλείσουν και σπίτια. Αλλά από την άλλη ανοίγουν σπουδαίες δουλειές, επιχειρηματίες συμπράττουν με εταιρείες στοιχημάτων και συνάμα ετοιμάζονται για τα φρουτάκια. Και ο τζόγος, βλέπετε, είναι ο καλύτερος τρόπος για αποπληθωρισμό. Μαζεύει χρήμα χωρίς φόρους και επιβάρυνση τιμών. Μένει να δούμε πώς θα περάσει από τη Βουλή. Στην κριτική προς τον Γ. Παπακωνσταντίνου ακούστηκε ότι το επόμενο βήμα θα είναι η πορνεία με κρατική συμμετοχή. Φοβάμαι ότι και αυτό είναι πίσω μας. Σκεφτείτε μόνο πόσες φορές αισθάνεστε σαν την πεταλουδίτσα στο κλαρί.
