ΚΩΣΤΑΣ ΓΙΑΝΝΑΚΙΔΗΣ

Πολιτική κακοποίηση

Στο «Είμαστε ακόμα εδώ», ο Χάρης και ο Πάνος Κατσιμίχας μας συστήνουν ένα μοναχικό τύπο που κάθεται μέχρι αργά, «πίνοντας κάτι βαριά τσιγάρα». Ο ήρωας του τραγουδιού τα βολεύει κουτσά-στραβά. «Ψήφισε τρεις-τέσσερις φορές Αριστερά και ας του φαινόταν κωμωδία όλα αυτά».

Ομως το πρόβλημά του είναι υπαρξιακό. «Λάθος ραντεβού, σε λάθος καφενεία. Και μια ζωή δυο πόντους έξω από τη ζωή. Ακόμα και αν αυτοί που θέλαμε δεν γίναμε, ακόμα και αν αυτοί που ήμασταν δεν μείναμε, είμαστε ακόμα εδώ. Ψάχνοντας στα τυφλά καινούργιους τρόπους».

Μου θυμίζει κάτι ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ. Οχι από τους ευκαιριακούς, που ανέβηκαν στο τρένο για να μην πληρώσουν ΕΝΦΙΑ, ούτε βέβαια από εκείνους που έφερε η λαφυραγώγηση του ΠΑΣΟΚ. Μιλάμε για εκείνους που στήριξαν το κόμμα όταν ξεκίνησε να στήνει τη σκαλωσιά για την άνοδο στην εξουσία. Πρόκειται για ανθρώπους που έχουν κακοποιηθεί πολιτικά. Σοβαρά μιλάω. Μπείτε για λίγο στη θέση τους. Και σκεφτείτε τι έχουν καταπιεί από το 2015 και μετά.

Εχεις πάρει την κόκκινη σημαία και κατέβηκες στο Σύνταγμα για να πανηγυρίσεις τον Ιανουάριο (sorry, Γενάρη) του 2015. Και ξημέρωσες αγκαλιά με τον Καμμένο. Ηπιες ένα ποτήρι νερό και το κατάπιες γιατί ξέρεις ότι για να φτάσεις στη μεγάλη υπέρβαση, είναι απαραίτητοι κάποιοι συμβιβασμοί. Στη συναυλία για το «Οχι» ήσουν κοντά στην εξέδρα, έβλεπες τις φλέβες να πάλλονται στο λαιμό του Βασίλη όταν έλεγε ότι αυτός ο λαός χρωστάει μόνο στους ποιητές του. Και είδες τη ψήφο σου να πετιέται στα σκουπίδια ή να καθαρίζουν με αυτή τα παπούτσια του Σόιμπλε. Ομως το κατέβασες και αυτό. Θύμωσες με τους συντρόφους που έφυγαν και δεν έμειναν για να δώσουν τον αγώνα, να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα που ματαιώνει την ουτοπία. Οταν σου έλεγαν για τους πλειστηριασμούς και τα funds, απαντούσες ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι και χειρότερα.

Για το Μάτι είπες ότι έφταιγε το βαθύ κράτος που η Αριστερά δεν πρόλαβε να εκσυγχρονίσει. Και δικαιολόγησες το κακόγουστο θέατρο στο Συντονιστικό της Πυροσβεστικής, λέγοντας ότι άλλοι παρέσυραν τον Αλέξη. Οταν τον είδες με το πούρο στο κότερο, αναγνώρισες την ανάγκη του να ξεκουραστεί. Αλλωστε ακόμα και το χειρότερο πρόσωπο του Αλέξη δείχνει αγγελικό δίπλα στον Μητσοτάκη, σωστά;

Και ήρθε η επάρατος. Αλλά δεν έσκυψες το κεφάλι. Ξεκίνησες τον ανένδοτο στα social. Εγραφες για το αυταρχικό κράτος, την αστυνομοκρατία, τις υποκλοπές και τις πρακτικές χούντας στα πανεπιστήμια. Αισθανόσουν μια σταγόνα στο ποτάμι της οργής. Εντάξει, μπορεί, ως ελεύθερος επαγγελματίας, να τσίμπησες μία επιστρεπτέα, αλλά προτιμάς να κοιτάς το δάσος και όχι το δέντρο. Για αυτό και δεν πίστεψες τις ανοησίες του Κατρούγκαλου. Βγήκες στους δρόμους για τα Τέμπη. Κοίταξες πίσω σου και είδες χιλιάδες λαού να διαδηλώνουν. Ησουν σίγουρος για τη νίκη. Ομως σου είπαν για κυβέρνηση ηττημένων. Μετά για προοδευτική διακυβέρνηση. Απορούσες αν σε δουλεύουν. Και ύστερα άκουσες τον Αλέξη να απευθύνει πρόσκληση στους χρυσαυγίτες. Να έρθει, δηλαδή, το κάθαρμα, ο φασίστας, να σταθεί δίπλα σου. Φορώντας το ίδιο ρούχο, να μη ξεχωρίζετε ο ένας από τον άλλον. Εφτασες στην κάλπη έχοντας υποστεί χρόνια πολιτική κακοποίηση. Και κάπου εκεί σε χάσαμε, δεν είδαμε τι έκανες στο παραβάν.

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ...

ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΜΕ TAGS