Λένε ότι λίγο πριν πεθάνεις πέφτει μπροστά σου ένα κινηματογραφικό πανί και βλέπεις τις σκηνές που σημάδεψαν τη ζωή σου. Ως χώρα έχουμε τη σπάνια ευκαιρία να ζήσουμε το εσχατολογικό μας σενάριο με το ρολόι στο χέρι. Να μετράμε στιγμές και να μοντάρουμε σκηνές από την ταινία της κοινής μας ζωής. Έχουμε χρόνο μέχρι την Κυριακή. Και αν τότε όλα πάνε καλά, θα βάλουμε τα πόδια στην άμμο και θα κάνουμε καλοκαίρι. Αν, όμως, το βράδυ της Κυριακής ακούσετε δημοτικά, αντάρτικα και εμβατήρια, να ανεβαίνουν από το Σύνταγμα, τότε μπορείτε να αλλάξετε ή μυαλό ή χώρα.
Ωραία. Και από πού να αρχίσουμε την αναδρομή; Να είναι η μεταπολίτευση ή ακόμα πιο πίσω; Εξαρτάται ποιος είσαι και τι ψάχνεις. Το πιο λογικό θα ήταν να πιάσει ο καθένας τη ζωή του από την αρχή. Έτσι θα έχουμε και διαφορετικές αφετηρίες. Δεν υπάρχει λόγος να κάνουμε άλλον έναν εθνικό απολογισμό αναζητώντας την πηγή των δεινών μας. Αυτό ήταν, άλλωστε, το πρόβλημα μας: πάντα βλέπαμε προς τα πίσω, αρνούμενοι να κοιτάξουμε μπροστά. Να, τώρα διαπραγματευτήκαμε με «ηθικούς» όρους και παραδοχές των ΄70ς. Πηγαίναμε σε συνόδους κορυφής και Eurogroup με συνθήματα αμφιθεάτρου. Λες και θέλαμε να βγάλουμε γκόμενα. Κατά μία εκδοχή, την πατήσαμε από ερασιτεχνισμούς και ιδεοληψίες σταλινικής φύσεως. Δεν προσαρμόσαμε ανάγκες και ιδέες στην πραγματικότητα. Ζητήσαμε από την πραγματικότητα να προσαρμοστεί σε αυτές. Ώρες έμειναν πατριώτες. Ώρες. Και με όποιο σενάριο και αν γυριστεί η τραγωδία μας, η παλιά ζωή φτύνει τις τελευταίες ανάσες. Ο καθένας, λοιπόν, ας ψάξει τη ρίζα του κακού. Όπου και αν τη βρει, κάτω από το ίδιο χώμα θα είναι. Φταίνε τα ψέματα που είπαμε και τα ψέματα που πιστέψαμε. Άλλος λίγο και άλλος πολύ. Όμως, ναι, δεν μπορεί να γίνει αλλιώς, ο Αλέξης Τσίπρας είπε τα μοιραία ψέματα. Και πάει να πνίξει τη χώρα με τα ίδια του τα χέρια. Αν δεν την έπνιξε.
Όταν δείτε, λοιπόν, τα ψέματα της τραγωδίας μας, λίγο πριν το τέλος να επιλέξετε την αργή κίνηση. Και δείτε:
Το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης με τις κόκκινες γραμμές.
Εκείνη τη λύση που θα ήταν ρεαλιστική, βιώσιμη και πάνω από όλα θα εξασφάλιζε την επιστροφή στην ανάπτυξη.
Την αταλάντευτη πεποίθηση για ανάπτυξη μέσα στην Ευρωζώνη.
Τη συμφωνία που η Μέρκελ θα δεχόταν και θα ήταν μέρα μεσημέρι. Την ίδια συμφωνία που γραφόταν στο Μαξίμου, αλλά κάπου θα κόλλησε ο υπολογιστής. Ναι, είναι η συμφωνία που θα ερχόταν 48 ώρες μετά το δημοψήφισμα.
Την Ευρώπη που θα άλλαζε με τη νέα αρχιτεκτονική που θα εισήγαγε ο Γιάνης.
Τους λαούς της Ευρώπης που θα ύψωναν φωνή διαμαρτυρίας στη λιτότητα.
Τον Πούτιν, τους Κινέζους, τους Αμερικανούς, το πετρέλαιο και οι ζωοτροφές από τη Βενεζουέλα.
Τις τράπεζες που θα άνοιγαν αμέσως μετά το δημοψήφισμα.
Την προσωπική εγγύηση για τις καταθέσεις.
Μπορεί να μην είναι τα μεγαλύτερα ψέματα που ακούστηκαν σε αυτόν τον τόπο. Είναι τα τελευταία. Και είναι τόσο τερατώδη που δεν μπορούν να κρυφτούν πίσω από καμία δικαιολογία. Μας ισοπέδωσαν. Και μόνο ένα ερώτημα μπορεί να σταθεί μπροστά τους. Ένα ερώτημα προς τον πρωθυπουργό: «Πώς μπορείς και χαμογελάς, ακόμα;»
