Κάποιος σοφός είπε ότι τα χειρότερα πράγματα στη ζωή είναι η μετακόμιση, το διαζύγιο και ο θάνατος. Συμφωνώ. Και αν έπρεπε να διαλέξω ένα από τα τρία, ως πιο επαχθές, θα ήταν η μετακόμιση. Με τον θάνατο και το διαζύγιο κατά κάποιον τρόπο ησυχάζεις. Η μετακόμιση όμως αφήνει βαθιές πληγές. Και αν έχεις κάνει λίγες στη ζωή σου, εντάξει, το ξεπερνάς. Εγώ ετοιμάζομαι για την όγδοη σε 25 χρόνια. Θύμα ιδιοκατοίκησης. Βγαίνω, λοιπόν, οικιστικός πρόσφυγας στο Χαλάνδρι, αναζητώντας στέγη. Μέχρι πρόσφατα παρατηρούσα από απόσταση ασφαλείας όλα όσα συμβαίνουν στην αγορά ακινήτων. Και ήμουν, το παραδέχομαι, ελαφρώς αδιάφορος. Ομως είναι άλλο να βλέπεις τη βροχή πίσω από το τζάμι και άλλο να βρίσκεσαι πεζός στο δρόμο με αυτοκίνητα που διασχίζουν γρήγορα τις μικρές λίμνες. Και τα οδηγούν μεσίτες. Α, ναι. Βρίσκομαι σε μία κατάσταση που, έτσι και μου συστηθείς ως μεσίτης, μπορεί να μην αντιδράσω με αστική ευγένεια. Βέβαια, από την άλλη, το να ψάχνεις σπίτι είναι και μία διαδικασία που σου χαρίζει γέλιο. Βλέπεις να ζητάνε 600 ευρώ για το ημιυπόγειο και 1.300 για το δυάρι. Δεν μπορείς να συγκρατήσεις το χάχανο. Και αναρωτιέσαι αν είναι τα μυαλά του ιδιοκτήτη που έχουν φουσκώσει ή ο μεσίτης που τα γεμίζει με αέρα. Πρέπει να συμβαίνουν και τα δύο. Οι ιδιοκτήτες πάνε να βγάλουν τα σπασμένα μίας δεκαετίας, πιστεύοντας ότι δικαιούνται να λύσουν το πρόβλημα τους μέσω ενός ακινήτου. Εχεις ένα διαμέρισμα στο Χαλάνδρι και συμπεριφέρεσαι ως ιδιοκτήτης παραθαλάσσιου οικοπέδου στη Μύκονο. Και από δίπλα ο μεσίτης σου ψιθυρίζει ότι μπορεί να στο νοικιάσει σε μία εξωφρενική τιμή που, όμως, ανταποκρίνεται στις συνθήκες της αγοράς. Αλλωστε δεν χάνεις και τίποτα. Μάλλον χάνεις, τους μήνες που θα μείνει το ακίνητο αδιάθετο, μέχρι να ρίξεις την τιμή. Αλλά ακούς τον μεσίτη που, ούτως ή άλλως, θα πληρωθεί από τον ενοικιαστή. Και κάπως έτσι, όλες οι αγγελίες προέρχονται από μεσιτικά γραφεία. Με σχεδόν το ίδιο περιεχόμενο. Τα διαμερίσματα είναι προνομιακά, με ανεμπόδιστη θέα, βρίσκονται σε ήσυχη γειτονιά και σε εξαιρετική κατάσταση. Α, και το ενεργειακό πιστοποιητικό είναι πάντα υπό έκδοση, κοινώς δεν υπάρχει.
Φυσικά και βλέπω σπίτια. Είδα κάτι σαν μεζονέτα που κοιτάζει σε άθλιο πολυσύχναστο δρόμο, ενώ το μπαλκόνι αγκαλιάζεται με το φουγάρο μίας ταβέρνας εντός άθλιας πρασιάς. Χίλια ευρώ. Ακόμα και αν μου τα πλήρωναν, δεν έμενα. Είδα ένα σπίτι με καφέ κουζίνα (πλακάκια, πάτωμα, ντουλάπα), άθλιο πράσινο μπάνιο και τα μπαλκόνια κλειστά ως ημιυπαίθριος. Η ιδιοκτήτρια δεν συζητάει με τίποτα την αλλαγή στο χρώμα της κουζίνας, το βρίσκει υπέροχο. Ενα χιλιάρικο. Πέτυχα διαμέρισμα πρώτου ορόφου, χωρίς θέρμανση και με υποχρέωση να του βάλεις κλιματιστικά. Ο ιδιοκτήτης απαιτεί να επισκευάζεις οτιδήποτε χαλάει, αλλά και, αν φύγεις νωρίτερα, να του εξοφλήσεις όλα τα ενοίκια που θα υπολείπονται ως τη λήξη του συμβολαίου. Χίλια ευρώ, τα 600 δηλωμένα, τα 400 μαύρα μπροστά για ένα εξάμηνο. Και δύο ενοίκια εγγύηση. «Αρχοντικό» διαμέρισμα που είναι δύο χρόνια κλειστό, διατίθεται υπό τον όρο ανακαίνισης από τον ενοικιαστή, πλην όμως το κόστος δεν πρέπει να υπερβεί τις 5.000 ευρώ και θα παρακρατείται από το ενοίκιο σε διάστημα δύο ετών. Δηλαδή φτιάχνεις το σπίτι και δανείζεις ένα πεντοχίλιαρο στον εκμισθωτή που θα στο εξοφλήσει άτοκα σε 48 δόσεις. Ξεκίνησα να δω διαμέρισμα και ο μεσίτης μου είπε ότι σε περίπτωση συμφωνίας ο ιδιοκτήτης θέλει το εκκαθαριστικό μου. Δεν πήγα. Τηλεφώνησα για ένα σπίτι που μου φάνηκε εξαιρετικό. Ο μεσίτης ζήτησε 125 ευρώ για την υπόδειξη. «Μιλάμε για προνομιακό ακίνητο κύριε, εξετάζουμε μόνο σοβαρές προτάσεις». Και έκλεισε το τηλέφωνο πριν προλάβω να πω καμιά κουβέντα παραπάνω -έτοιμος ήμουν. Που λέτε κάποτε πίστευα ότι είναι μικροαστικό να αγοράζεις σπίτι. Ελεγα ότι σε δεσμεύει. Και ότι ως ενοικιαστής έχεις την ευκαιρία να μείνεις σε σπίτια που δεν θα μπορούσες ποτέ να αγοράσεις. Αν γύριζα πίσω τον χρόνο δεν θα έκανα το ίδιο. Και αν πήγαινα ακόμα πιο πίσω, θα άλλαζα και δουλειά. Θα γινόμουν μεσίτης.
