Ένα από τα προβλήματα του δημοσίου λόγου στην Ελλάδα είναι η απαίτηση να υιοθετεί πάντα συγκεκριμένη άποψη και να δείχνει προς μία και μοναδική λύση. Επίσης ο δημόσιος λόγος σπανίως αποκτά ελαστική μορφή. Υιοθετείς μία θέση και κάθεσαι επάνω της ακόμα και αν η ίδια η ζωή σε σπρώχνει με πολλά μποφόρ προς την αντίθεση κατεύθυνση. Που λέτε, οι Αμερικανοί έχουν μία εξαιρετικά βολική έκφραση: shit happens. Τελεία και παύλα. Δύο λέξεις που συμπυκνώνουν ολόκληρη φιλοσοφία. Έγινε, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γι΄αυτό, δεν έχει σημασία ποιος έχει δίκαιο και ποιος άδικο.
Προσπαθώ να το εφαρμόσω ως πρίσμα επάνω στην απεργία της ΠΝΟ. Και λέω, εντάξει, shit happens, μπορείς να έχεις δίκιο ως ναυτικός και ως επιβάτης. Και η αλήθεια πάει μαζί σου είτε είσαι συνδικαλιστής ναυτεργάτης, είτε εκπροσωπείς τους ξενοδόχους. Στην Ελλάδα αυτά τα θέματα μάς ταλαιπωρούν επειδή δεν μπορούμε να παραδεχθούμε ότι είναι σαν τον θάνατο: οδυνηρά, αλλά στην ουσία δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Σε αυτό το βολικό αδιέξοδο φτάνεις όταν έχεις ξεκάθαρες προθέσεις και ευθείες αντιπαραθέσεις. Θα ήθελα πολύ να ισχύει και με την απεργία της ΠΝΟ. Δεν ισχύει. Δεν είναι καν μια απεργία στην οποία μπορείς από τη μία να βάλεις το δικαίωμα του εργάτη και από την άλλη τις ανάγκες της κοινωνίας. Είναι λίγο απ’ όλα.
Σήμερα χιλιάδες άνθρωποι θα ταλαιπωρηθούν από μία κινητοποίηση που, πιθανότατα, θα τελειώσει το απόγευμα. Το συζητούσαν όλοι. Όλοι εκτός από αυτούς που ταλαιπωρούνται. Και είναι μία απεργία που εκτός από την ταξική σύγκρουση, έχει και μία αντιπαράθεση με τη λογική. Προτάσσει αιτήματα που δεν ικανοποιούνται σε τούτον τον κόσμο και σε αυτή τη ζωή. Εξυπηρετεί κομματικούς συσχετισμούς και συνδυάζει ισορροπίες με εκλογικούς στόχους. Και δεν αντιμετωπίζεται από την κυβέρνηση που ξέρει ότι αυτή η κινητοποίηση θα τελειώσει πριν την ώρα της. Αν μπορούσαν θα έβαζαν και την ΕΜΥ στο κόλπο, να βάλει ένα απαγορευτικό απόπλου, να βολευτούν όλοι.
Στον πολιτισμένο κόσμο οι απεργίες ταυτίζονται με ευθείες συγκρούσεις, χωρίς υποσημειώσεις. Εδώ το κομματικό συμφέρον προηγείται του κλαδικού. Και όπως συμβαίνει συνήθως, τα περισσότερα πράγματα γίνοναι για λάθος λόγο με εντελώς ακατάλληλο τρόπο. Αν πάρετε την απεργία της ΠΝΟ και την προβάλετε επάνω στη χώρα, θα δείτε την ιστορία των τελευταίων 40 χρόνων με τις πληγές που μας γονάτισαν. Τα κόμματα, οι συνδικαλιστές και στη μέση ο απλός πολίτης. Shit. Σκέτο.
