Aκόμα και όταν ο τελευταίος άνθρωπος που βρέθηκε στη γιορτή φύγει από τη ζωή, το Σικάγο δεν πρόκειται να ξεχάσει ποτέ τη νύχτα της 4ης Νοεμβρίου του 2008. Λογικά δεν θα την ξεχάσει ολόκληρος ο κόσμος. Μόνο που ο κόσμος είδε τη γιορτή. Το Σικάγο την έζησε. Αυτό που δεν είδε ο κόσμος, επειδή κοιμόταν, παρακολουθούσε διαφημίσεις ή ροή αποτελεσμάτων, ήταν τις εκατοντάδες χιλιάδες των ανθρώπων να τραγουδούν τον εθνικό ύμνο των Ηνωμένων Πολιτειών λίγα λεπτά πριν υποδεχθούν τον νέο τους πρόεδρο.
Μισή χιλιετία μετά τον Κολόμβο, ο Μπαράκ Ομπάμα, ανέβηκε στην εξέδρα και ανακάλυψε για δεύτερη φορά την Αμερική. Ενα νέο κόσμο που είναι δύσκολο να περιγράψεις. Αλλά ακόμα και αν τον βλέπατε, θα ήσασταν τυφλοί αν δεν καταφέρνατε και να τον ακούσετε. «Αύριο θα πάω στο σχολείο του παιδιού μου και θα τους πω να αλλάξουν το μάθημα της αμερικανικής ιστορίας. Δεν ισχύει πια το βιβλίο τους…» λέει ένας θηριώδης μαύρος ντυμένος με την πλήρη συλλογή των αξεσουάρ Ομπάμα.
Η γιορτή αυτή δεν περιγράφεται επειδή, απλώς, δεν μπορείτε να δείτε κάθε πρόσωπο ξεχωριστά, να ακούσετε κάθε στόμα να μιλάει για την ελπίδα με τον δικό του τρόπου. Δεν περιγράφεται επειδή θέλεις να ξέρεις τα πλήρη στοιχεία αυτών των ανθρώπων, των λευκών που αγκαλιάζονται με τους μαύρους, των Ισπανών που χτυπούν αφρικανικά τύμπανα, των συνταξιούχων που μετά από χρόνια χορεύουν την κυρά τους στη μέση του δρόμου. Δικαίως. Ηταν η βραδιά που η Αμερική ενώθηκε χωρίς να έχει μπροστά της μία απειλή, αλλά ελπίδα. Και όλα κύλησαν με τέτοιο τρόπο που νόμιζες ότι κάποιος πήρε σκηνές από το Χόλιγουντ και της κόλλησε επάνω στους δρόμους της πόλης. Λες και βλέπεις το πλήθος που πανηγυρίζει επειδή έδιωξε τους εξωγήινους. Ολα ήταν τόσο χαρούμενα που κύλησαν ήρεμα, αλλά όχι ήσυχα. Ο κόσμος ανυπομονούσε από νωρίς, έσπασε τον αστυνομικό κλοιό, μπήκε στο πάρκο και οι μοναδικές ανησυχίες εκδηλώθηκαν από τα άλογα του έφιππου τμήματος ασφαλείας. Κανένας δεν μετέφερε αλκοόλ, δεν χρειαζόταν δα και κάτι παραπάνω για να ανέβει η διάθεση.
Το έβλεπες και στους αστυνομικούς. Χαλάρωσαν, έβγαλαν τα καπέλα, αντί συστάσεων διένειμαν χαμόγελα. Ο κόσμος άρχισε να κατεβαίνει στο πάρκο από τις 6 το απόγευμα. Οταν, όμως, η νίκη του Ομπάμα φάνηκε καθαρή, το ποτάμι έγινε θάλασσα. Το πάρκο ξεχείλισε. Η λεωφόρος Μίσιγκαν γέμισε. Τα τύμπανα άρχισαν να χτυπούν όταν το CNN προέβλεψε τη νίκη του Ομπάμα. Η κραυγή που σηκώθηκε πρέπει να πήρε μαζί της ολόκληρη την πόλη. Με τόση καλή ενέργεια συγκεντρωμένη ,το χειροκρότημα προς τον Μακ Κέιν ήταν μία γενναιόδωρη και αναμενόμενη παραχώρηση. Η υποδοχή στον Ομπάμα ήταν παραληρηματική. Κάποιοι γύρω μου άρχισαν να γκρινιάζουν όταν δεν δεσμεύθηκε για αποχώρηση από το Ιράκ και άμεσες λύσεις για τα προβλήματα των φτωχών.
Αλλά η αλήθεια είναι πως κανείς δεν άκουγε τι πραγματικά έλεγε ο Ομπάμα. Ηταν αρκετό που τους μιλούσε ως νέος πρόεδρος. Γι΄αυτό και μόλις έφυγε από την εξέδρα το πάρκο άδειασε. Τι παραπάνω να έκανες εκεί; Οταν έχεις δει το γιο ενός Αφρικανού μετανάστη στο Λευκό Οίκο, τότε τα έχεις δει όλα.
