Δεν ξέρω αν όντως η Παναγία στηρίζει τους «Ανεξάρτητους Έλληνες». Το θέμα με είχε απασχολήσει έντονα όταν το κόμμα ανέτειλε για πρώτη φορά στον πολιτικό ορίζοντα της χώρας. Ο πρόεδρος του ισχυρίστηκε ότι η Παναγία είναι μαζί τους. Το επανέλαβε και τώρα, στην εκκίνηση του νέου προεκλογικού γύρου, το λέει και από την εξέδρα όταν μεταμορφώνεται σε μεσαιωνικός δράκος που βγάζει φλόγες από το στόμα.
Για να είμαι ειλικρινής, δεν νομίζω ότι η Θεοτόκος διαθέτει το χρόνο και τη διάθεση να ασχοληθεί με τον Καμμένο. Διότι την ίδια στιγμή έχει να δακρύσει σε εικόνες, να εμφανιστεί σε τζάμια και οράματα να κάνει, γαμώτο, χιλιάδες θαύματα. Και ο Καμμένος δεν είναι θαύμα. Θαύμα είναι να τον ακούς. Θαύμα είναι οι άνθρωποι που παραληρούν κάτω από την εξέδρα. Ανεμίζουν σημαίες, χορεύουν κάτι σαν κινέζικη απομίμηση Θεοδωράκη και πιστεύουν ότι ο πρόεδρος θα ανοίξει ταμεία, πετρελαιοπηγές και φυλακές. Λογικά μέχρι τώρα θα έχουν ξεχάσει και το σχέδιο που κατέθεσε ο Πάνος στον πρόεδρο της Δημοκρατίας. Στην Ελλάδα υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι πρόθυμοι να πιστέψουν ότι η Παναγία σε στηρίζει, ενώ ο πρόεδρος της Δημοκρατίας σου στήνει προβοκάτσιες. Και όχι μόνο.
Υπάρχουν πολλοί περισσότεροι που πιστεύουν ότι μπορείς να καταγγείλεις το μνημόνιο και να πάρεις τη χώρα από το χέρι για να την οδηγήσεις στο φως, όπως στις ταινίες που ο μακαρίτης βγαίνει από το σκοτεινό τούνελ και χάνεται μέσα στη λευκή λάμψη. Γενικά οι άνθρωποι μπορούν να πιστέψουν τα πάντα, ακόμα και ότι συνθέτουν μία οντότητα που διακρίνεται για τη σοφία και την ευστοχία των επιλογών της-τον ελληνικό λαό. Επίσης είναι πάντα πρόθυμοι να σε πιστέψουν αν τους πεις αυτό που θέλουν να ακούσουν. Και κάπως έτσι ψηφίζουν. Επιλέγουν το ψέμα που θέλουν να ακούσουν ή τον αντίπαλο που επιθυμούν να τιμωρήσουν. Θα μου πείτε ότι το ψέμα είναι το λίπασμα πάνω στο οποίο ανθίζει η πολιτική. Καμία αντίρρηση. Λένε επίσης ότι για να καταλάβεις έναν πολιτικό που λέει ψέματα αρκεί να προσέξεις αν κουνάει τα χείλη του. Εντάξει.
Μόνο που στην περίπτωση μας το ψέμα ανακατεύεται με τα νερά της οργής. Αυτή τη φορά δεν λένε ψέματα μόνο οι πολιτικοί. Λέμε και εμείς. Δεν ξέρω ποια Ελλάδα είναι εκείνη που νίκησε στις εκλογές της 6ης Μαϊου. Είναι η Ελλάδα της απογοήτευσης και της οργής ή η Ελλάδα που θέλει να γυρίσει πίσω; Ήταν η τιμωρία των θυμωμένων ή η ελπίδα των βολεμένων; Είναι όλα μαζί με απροσδιόριστη αναλογία. Άνθρωποι που ψήφισαν επειδή έχουν χάσει τα πάντα. Και άνθρωποι που ψήφισαν επειδή δεν θέλουν να χάσουν τίποτα. Όλοι αυτοί βρήκαν εύκολα καταφυγή. Άλλος αριστερά, άλλος δεξιά, άλλος στα άκρα. Το θέμα είναι τι κάνουν όλοι οι υπόλοιποι. Η Ελλάδα που θέλει να γυρίσει πίσω, που θέλει να σταματήσει ή να τερματίσει τον χρόνο έχει βρει τρόπο και μέσο έκφρασης. Η άλλη Ελλάδα παραμένει πολιτικά άστεγη μπροστά σε λύσεις ανεπαρκείς, μίζερες που μπορούν να γίνουν ελκυστικές μόνο ως υποχρεωτικές.
