Σοβαρή επικοινωνιακή πολιτική δεν βγαίνει (ούτε μπαίνει) από το Μαξίμου. Μην τρελαθούμε κιόλας, ο εκάστοτε Έλληνας πρωθυπουργός δεν έχει ανάγκη να βαδίσει στην ανηφορική οδό της σοβαρής πολιτικής επικοινωνίας. Άλλωστε αυτοί που, υποτίθεται, ότι θα καταναλώσουν την πρώτη ύλη της πολιτικής επικοινωνίας, είναι εκείνοι που στο τέλος αναλαμβάνουν να φέρουν τη δουλειά εις πέρας. Ο Έλληνας πρωθυπουργός δεν χρειάζεται επικοινωνιακό επιτελείο. Τα ίδια τα μέσα κάνουν τη δουλειά.
Πριν τη δεύτερη ψηφοφορία ο πρωθυπουργός έκανε μία δήλωση απευθυνόμενος προς λαό και βουλευτές. Δεν μπορούσε, βέβαια, να την επαναλάβει μέσα σε πέντε μέρες. Το πολύ να άλλαζε σκηνικό και γραβάτα. Να πήγαινε από το τζάκι στο γραφείο, επιλέγοντας μία άλλη γραβάτα, αφού το κουστούμι πρέπει πάντα να είναι σκούρο. Τελικώς στο Μαξίμου αποφασίστηκε να παραχωρήσει «συνέντευξη» στη δημόσια τηλεόραση. Ατυχώς. Αισθητικά και επικοινωνιακά το αποτέλεσμα παρέπεμπε σε telemarketing της σειράς των «έξυπνων» προϊόντων. Πολιτικά και δημοσιογραφικά, σε κάτι τριτοκοσμικό. Το δε τέλος, με τον πρωθυπουργό να ευχαριστεί τους δημοσιογράφους ήταν, απλώς, σουρεαλιστικό.
Είναι, ασφαλώς, δικαίωμα των δημοσιογράφων να αποφασίσουν κατά πόσο θέλουν να εκτεθούν συμμετέχοντας σε κάτι τέτοιο. Προφανώς αυτό περιλαμβάνεται στο «τίμημα» που καταβάλλει κανείς για την επαγγελματική ασφάλεια μιας θέσης στα δημόσια media. Αν αρνηθείς να το κάνεις, μπορεί και να χάσεις τη δουλειά σου. Δεν έχουν όλοι τις ίδιες αντοχές. Όμως η διοίκηση της ΝΕΡΙΤ πώς στο διάολο αποδέχεται τον ευτελισμό του προϊόντος της, ειδικά μετά την κατακραυγή που προκάλεσε η μη μετάδοση Τσίπρα στη ΔΕΘ; Και εν τέλει ποια αντίληψη είναι εκείνη που επιτρέπει στον πρωθυπουργό και στο περιβάλλον του να απαξιώνουν με αυτόν τον τρόπο τη δημόσια τηλεόραση; Άλλωστε πολιτικά βλάπτει και τους ίδιους. Δεν παραχωρείς τέτοια «συνέντευξη» όταν όλος ο πλανήτης συζητάει για το The Interview. Και εκεί, ο Κιμ δίνει τη συνέντευξη ζωντανά και σε Αμερικανό…
