Ο Μητροπολίτης Πειραιώς απέστειλε στον Βενιζέλο μία μνημειώδη επιστολή με την οποία η ομοφυλοφιλία κατατάσσεται στα θανάσιμα και ακάθαρτα αμαρτήματα και κατά συνέπεια ο Έλλην νομοθέτης οφείλει να είναι προσεκτικός, ειδάλλως η οργή του Κυρίου θα πέσει straight και τρομακτική. Είναι, άλλωστε, γνωστό ότι κατά τη θεολογία του Αγίου Πειραιώς (και όχι μόνο), ο ποιητής του σύμπαντος έχει σαφή άποψη και επιθυμία για τον σεξουαλικό προσανατολισμό των πλασμάτων που Εκείνος δημιούργησε. Κοινώς μπορεί να έχει σπείρει την ανυπαρξία με δισεκατομμύρια γαλαξίες, πλην όμως ελέγχει αν ο Μήτσος τα βράδια κοιμάται αγκαλιά με τον Μπάμπη. Δεν είναι κατανοητό, αλλά το σεβόμαστε αν το πιστεύουν συμπολίτες μας ή και λειτουργοί όπως ο Σεβασμιότατος-ο καθένας μπορεί να έχει άποψη για τις προτιμήσεις, τις επιθυμίες και τη οργή του φανταστικού του φίλου.
Τέλος πάντων, δεν μπορεί να μην έχετε διαβάσει την επιστολή, είναι σαν να πήγατε στο Παρίσι χωρίς να δείτε τον Πύργο του Άιφελ. Ο Βενιζέλος μπήκε στον κόπο και του απάντησε. Ελπίζω να έχετε δει και αυτό το κείμενο. Δεν είναι μία απλή, τυπική επιστολή. Πρόκειται για μία απάντηση που φαίνεται ότι γράφτηκε από τον ίδιο τον Βενιζέλο. Και δεν μιλάμε για ξεπέτα, αλλά για μία, απολαυστικά εύστοχη, τοποθέτηση ως προς τη σχέση κράτους και Εκκλησίας. Εννοείται ότι υπεισέρχεται και σε αυστηρά θεολογικά θέματα-«ο χριστιανισμός δεν είναι ηθική», γράφει σε κάποιο σημείο. Λογικό και αυτό. Αν μη τι άλλο, ο Βενιζέλος αισθάνεται, περίπου, ομοούσιος του Θεού, μία μυθική θεότητα που εξέπεσε στη γη και αναζητεί τη σκάλα που οδηγεί εκ νέου στον ουρανό. Αλλά τι να το κάνει; Είναι σαν να βάζει γκολ σε άδειο γήπεδο. Ακόμα και αν το πετύχει με ανάποδο ψαλίδι, στέλνοντας τη μπάλα στο «γάμα», δεν υπάρχει ψυχή για να χειροκροτήσει. Και σκέφτομαι τον Σαμαρά, που έχει τον κόσμο, έχει το γήπεδο και αρνείται να βάλει το γκολ. Όχι για το σύμφωνο συμβίωσης-αν και το θέμα περιέχει αρκετή ουσία και βαρύ συμβολισμό. Ο Σαμαράς μπορούσε να φλερτάρει με την ιστορία και να το εξελίξει σε έρωτα. Αποδεικνύεται ανάξιος και σε καμία περίπτωση ιδανικός εραστής.
Να, δείτε ως παράδειγμα τα γελοία με το σύμφωνο συμβίωσης. Δεν υπάρχει σοβαρή κεντροδεξιά κυβέρνηση στην Ευρώπη που να μην έχει τελειώσει με αυτά τα θέματα. Αν μάλιστα το δεις από μία πλευρά, είναι και παράλογο: δεν γίνεται να νομοθετείς τη μείωση των συντάξεων μαζί με χιλιάδες απολύσεις και να διστάζεις για το σύμφωνο συμβίωσης. Είναι ηλίθιο, κοντόφθαλμο, αλλά φωτίζει την παθογένεια και την καχεξία του Σαμαρά. Να το πω παραστατικά: την Κυριακή ο ΠΑΟΚ έχασε ένα container ευκαιρίες απέναντι στον Απόλλωνα Σμύρνης. Καμιά από αυτές δεν είναι μεγαλύτερη από την ευκαιρία που έχασε ο Σαμαράς για να αναδειχθεί ηγέτης του αστικού φιλελεύθερου χώρου. Και δεν νομίζω ότι την έχασε συνειδητά. Την έχασε επειδή δεν την είδε.
Ο αστικός φιλελεύθερος χώρος είναι κάτι ευρύτερο από αυτό που περιγράφουν οι έννοιες. Ειδικά τώρα, που τα πρόσημα απλοποιούνται, ο παραδοσιακός διαχωρισμός μεταξύ Αριστερών και Δεξιών τείνει να εκλείψει. Τα στρατόπεδα μας αποκτούν πολύπλοκη σύνθεση, αλλά πιο σαφή προσανατολισμό. Καινούργιες μεταβλητές εμφανίζονται στα κοινωνικά μαθηματικά. Μπροστά-πίσω, παρελθόν-μέλλον, ρεαλισμός-λαϊκισμός, κυνισμός-ανέφικτο, ελάτε, ξέρουμε πολύ καλά τι προσπαθώ να σας πω. Σήμερα ο ψηφοφόρος της ΔΗΜΑΡ ή του ΠΑΣΟΚ, ο κεντροαριστερός που αναζητεί σχήμα και ηγεσία, ακούει καλύτερα τον Σαμαρά, πάρα τον Τσίπρα. Αποστρέφεται τον Βενιζέλο και απογοητεύεται από τον Κουβέλη. Αν ο Σαμαράς είχε ματιά που βλέπει πέρα από το περιχαρακωμένο δεξιό μαντρί, θα σφύριζε για να μαζέψει πρόβατα. Ο Βενιζέλος, ας πούμε, ξέρει να σφυρίζει, αλλά δεν έχει πρόβατα. Τώρα θα ρωτήσετε αν σοβαρολογώ. Μεταξύ μας, ως πολιτικό παίγνιο το έβαλα στο τραπέζι. Ο Σαμαράς να κλείνει τη Ν.Δ και να ανοίγει ένα αστικό ευρωπαϊκό μαγαζί, από τη ΔΗΜΑΡ μέχρι το σημείο που η κεντροδεξιά γίνεται μπλε. Δεν γίνεται. Είναι αρκετά δεξιός για να το κάνει. Συμφωνώ. Δείξτε μου τον κατάλληλο.
