Μετά ἀπό αὐτό τό νομοθετικό κακούργημα ἡ Νέα Δημοκρατία καί τό Πασόκ πού πρωτοστάτησαν στήν ψήφισή του ἀποτελοῦν γιά κάθε συνειδητό, φιλόθεο, φιλάνθρωπο καί πιστό Ὀρθόδοξο Χριστιανό δύο «ἐξαίσια πτώματα». Έτσι καταλήγει η ανακοίνωση του Μητροπολίτη Πειραιώς για το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο. Και εντάξει, αφού βλέπει δύο εξαίσια πτώματα, ας πάει να τα διαβάσει κιόλας, εκτός και αν θέλει να τα στείλει στην κόλαση άκλαυτα και αδιάβαστα.
Θα δεχθώ ότι είναι δικαίωμα του να λέει αυτό που πιστεύει, ασχέτως αν ο θρόνος του πληρώνεται από δημόσιο χρήμα και συνεπώς οφείλει να μην αρθρώνει διχαστικό λόγο. Αυτό που πλέον δυσκολεύομαι να καταλάβω είναι πώς όλοι αυτοί κερδίζουν περισσότερη δημοσιότητα από αυτή που αναλογεί στη βαρύτητα και στη σοβαρότητα όσων εκστομίζουν. Γιατί ο Νικολόπουλος ανεβάζει κόσμο στα κάγκελα; Τι είναι εκείνο που μας «συναρπάζει» σε τύπους σαν τον Νεράντζη; Πώς ο Σεραφείμ βάζει τους δημοσιογράφους να παλεύουν με τα ελληνικά του;
Αφελώς ρωτάω. Και οι τρεις ακολουθούν βασικούς κανόνες επικοινωνίας. Το ασυμβίβαστο του λόγου έναντι του αξιώματος δημιουργεί ερείσματα ενδιαφέροντος. Οι δημοσιογράφοι θα τσιμπήσουν επειδή ξέρουν ότι θα το πουλήσουν εύκολα στον πελάτη. Και ο πελάτης κάνει κλικ για να διασκεδάσει. Ο Σεραφείμ δεν μπορεί να το καταλάβει. Ούτε ο Νικολόπουλος. Εγκλωβισμένοι σε ένα αυτιστικό περιβάλλον, εισπράττουν ως αντίδραση την επιδοκιμασία από τον στενό τους περίγυρο. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μην αντιλαμβάνονται ότι επικοινωνιακά καταναλώνονται μαζί με το trash του κουτσομπολιού. Τρύπες κλείνουν με φθηνή γραφικότητα. Βέβαια όταν ρίχνουν τα δίχτυα τους σε τόσο μεγάλη θάλασσα, είναι λογικό να τα μαζέψουν κάποια ψάρια μέσα. Ναι ξέρω, ψηφίζουν και αυτά. Δεν αντέχω ούτε να το σκέφτομαι.