Ο άνθρωπος μας παρακολουθεί από την τηλεόραση τις εξελίξεις με την πυρκαγιά στην Πεντέλη και έχει εύλογες απορίες. Πώς γίνεται να υπάρχουν ακόμα δένδρα στην Πεντέλη; Και, εν τέλει, είμαστε τόσο σίγουροι ότι χρειαζόμαστε το δάσος;
Αλλαξε κανάλι μόλις είπαν για τον 84χρονο που αυτοκτόνησε όταν το σπίτι του τυλίχθηκε στις φλόγες. Και μουρμούρισε ότι δεν του ακούστηκε τόσο παράλογο. Αν βρισκόταν μπροστά στον αυτόχειρα δεν θα μπορούσε να του πάρει το δάχτυλο από τη σκανδάλη. Διότι ο ηλικιωμένος, που καλεί τη βάρκα για την Αχερουσία, θα είχε επιχειρήματα. Ο άνθρωπος μας θα διέθετε μόνο κλισέ. Αλλωστε ποιος μπορεί να μιλήσει σε έναν ογδοντάρη για τη ζωή; Φτάσε πρώτα στα ενενήντα και μετά φώναξε τον για κουβέντα. Ηταν η τρίτη φορά που καιγόταν το σπίτι του. Και γύρισε πίσω για να το υπερασπιστεί. Είδε τις φλόγες να αρπάζουν τα ντουβάρια όπως ο λύκος το πρόβατο. Και δεν άντεξε. Ούτως ή άλλως, μετά θα πέθαινε λίγο-λίγο κάθε μέρα. Πρώτα θα έβλεπε τη ζωή του να γίνεται στάχτη. Μετά θα τον έστελναν, μαζί με τη σύζυγο, σε καμιά κατασκήνωση. Υστερα θα περίμενε τους μηχανικούς. Θα του έδιναν δύο χιλιάρικα. Και έπειτα θα συμπλήρωνε τις αιτήσεις. Θα περνούσαν δύο χρόνια και, αν ζούσε, θα τον έβγαζαν στα κανάλια να πει ότι δεν έγινε τίποτα, ακόμα περιμένει. Για ποιο λόγο να τα τραβήξει όλα αυτά; Από το να τον κόψουν σε χίλια κομμάτια, είπε να φύγει ολόκληρος, μια και έξω.
Ο άνθρωπος μας κάθεται στον καναπέ, απέναντι στην τηλεόραση που παίζει ζωντανές συνδέσεις από την Πεντέλη. Ζει στο κέντρο πρωτευούσης, δηλαδή σε περιοχή που δεν κινδυνεύεις να καείς ζωντανός, μόνο να ψηθείς. Εχει χρόνια να ανέβει στην Πεντέλη. Και τώρα απορεί πώς διάολο γίνεται να καίγεται. Πρώτον, επειδή υπέθετε ότι έχουν πλέον καεί τα πάντα. Και δεύτερον, επειδή ήταν σίγουρος ότι αυτά που έμειναν θα είχαν σεκιούριτι τύπου χρηματαποστολής. Ενας πυροσβέστης για κάθε δέντρο, που λέει ο λόγος. Ναι, τώρα περιμένει να ακούσει για την κλιματική αλλαγή και τους ισχυρούς ανέμους, τις πολλαπλές εστίες και τα σχέδια των εμπρηστών. Οι γνωστές, προβλέψιμες εξηγήσεις, που οικοδομούνται πάνω σε μία βάση αποδοχής του μοιραίου. Υπάρχει κλιματική αλλαγή, σηκώνεται αέρας και πιάνουν οι εμπρηστές τα γκαζάκια. Αφού, λοιπόν, το δεχόμαστε ως αναπόφευκτο, αφού αναγνωρίζουμε ότι θα καούν, ας κάνουμε κάτι προληπτικά. Να τα κόψουμε, ας πούμε. Να τα κάνουμε καυσόξυλα. Αφού θα καούν, ούτως ή άλλως, ας πάνε από τζάκι, να ζεσταθεί και κανένας άνθρωπος. Να κουρέψουμε γουλί όλη την Πεντέλη, να μη μείνει τίποτα επάνω της, να είμαστε ήσυχοι. Εν ανάγκη να την τσιμεντώσουμε. Μήπως μπορέσει να πάει στην Κύπρο, να δει φίλους και συγγενείς, ο αρμόδιος υπουργός. Η άλλη λύση είναι να την ανατινάξουμε. ΒΣτο Νοσοκομείο Παίδων έχουν εγκατάσταση με οξυγόνο και δεξαμενή πετρελαίου στον περίμετρο. Είναι σαν να παίζεις ρωσική ρουλέτα και συνέχεια να πέφτεις σε άδεια θέση στη θαλάμη. Για πόσο χρόνια ακόμα θα είσαι τόσο τυχερός; Βάλτου ένα μπουρλότο να φύγει, να πάει στο διάολο, να ησυχάσουμε.
Σκέφτεται ότι αυτοί τουλάχιστον εκκενώνουν. Ολα και όλα, σε αυτό είναι καλοί. Στέλνουν μήνυμα εκκένωσης. Και μετά λένε ότι τα σπίτια φτιάχνονται, σημασία έχει η ζωή των ανθρώπων. Μόνο που συχνά η ζωή των ανθρώπων δεν έχει νόημα χωρίς το σπίτι γιατί, πολύ απλά, η ζωή είναι το σπίτι. Οχι τα ντουβάρια, η επίπλωση, οι κουρτίνες και τα ηλεκτρικά. Αλλά οι αναμνήσεις, σαν κισσός στους τοίχους, οι κορνίζες με τις φωτογραφίες, το στράβωμα του κάδρου που πάντα κάποιος το ίσιωνε, οι θέσεις των αντικειμένων, η μυρωδιά των ρούχων. Ακούγεται σκληρό, αλλά πολλές ζωές χάνουν κάτι από τη σημασία τους χωρίς το σπίτι που τις στεγάζει και τις ορίζει. Αν πάρεις ένα φυτό από τη γλάστρα του, δεν θα είναι πλέον το ίδιο γιατί οι ρίζες του έχουν μάθει τα τοιχώματά της. Λένε βέβαια και για τον «τελευταίο πνεύμονα που χάθηκε». Πάντα τελευταίος είναι ο πνεύμονας, μυστήριο πράγμα. Αλλά αυτό δεν απασχολεί πολύ τον άνθρωπό μας. Ξέρει ότι μαζί με το περιβάλλον αλλάζουμε και εμείς, μεταλλασσόμαστε. Αναρωτιέται πόσο θα επιβίωνε στη σημερινή εποχή ένας άνθρωπος του 18ου αιώνα. Αναπνέοντας τον ίδιο αέρα και τρώγοντας αυτά που καταναλώνουμε εμείς. Θα πέθαινε από τοξικό σοκ. Και είναι κάτι ακόμα. Στο μέλλον δεν θα έχουμε ανάγκη το δάσος. Κλεισμένοι στο σπίτι, σε περιβάλλον εικονικής πραγματικότητας, θα τρέχουμε στις εξοχές του metaverse, ρουφώντας οξυγόνο από φιάλη. Μια χαρά.
