Η δική μου γενιά έδωσε Πανελλήνιες το 1984. Η μεγαλύτερη ζήτηση αφορούσε τις παιδαγωγικές σχολές καθώς το πτυχίο δασκάλου ή καθηγητή εξασφάλιζε διορισμό. Και πράγματι, έχω πολλές συμμαθήτριες που πέρασαν τη νιότη τους πάνω στην έδρα και τώρα μετράνε αντίστροφα για τη σύνταξη. Το 1984, πέρα από τον συμβολισμό του Οργουελ, δεν βλέπαμε μπροστά μας κάτι συγκλονιστικό, κάτι που θα άλλαζε την οπτική. Κατά κύριο λόγο τα περισσότερα παιδιά της σειράς μου είχαν βλέψεις για το Δημόσιο. Οχι και άσχημα, για τα δεδομένα της εποχής. Ποιο ήταν, άλλωστε, το ελληνικό όνειρο; Μία σίγουρη δουλίτσα, ένα καλό παιδί (ή κορίτσι…) και σπιτάκι, ει δυνατόν κοντά στους γονείς. Ασφαλώς και ακούγαμε κάτι για την ΕΟΚ και τις προκλήσεις που έφερνε η ένταξη, αλλά, μεταξύ μας, όλα αυτά έδειχναν πολύ μακρινά για έναν 18χρονο του 1984.
Τελικώς η γενιά μου έπεσε πάνω στη ψηφιακή μετάβαση. Κατά τη διάρκεια των σπουδών μας οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές ήταν προαιρετικό μάθημα στις σχολές που διέθεταν τη σχετική υποδομή. Δέκα χρόνια μετά, ξεκίνησε η εμπορική διάθεση της πρόσβασης στο δίκτυο. Και μετά από άλλα πέντε ιδρύθηκε η Google. Τίποτα δεν μας είχε προετοιμάσει για αυτό. Στη διάρκεια των σχολικών μας χρόνων οι υπολογιστές ήταν κομμάτι επιστημονικής φαντασίας. Και όσο ήμασταν φοιτητές, σε κάποιες σχολές είχαν θερμό debate για το κατά πόσο η χρήση υπολογιστή θα γεννήσει ανέργους και θα αφαιρέσει από τον εργάτη τη δύναμη των χεριών του. Δεν ξέρω πώς τα κατάφερε η γενιά μου και προσαρμόστηκε -όχι βέβαια στο σύνολο της. Και σκέφτομαι μάλιστα ότι είναι η μοναδική γενιά, οι άνθρωποι των 55-60, που θα μπορούσε να δουλέψει τον κόσμο και στη ψηφιακή και στην αναλογική του μορφή του. Αν αύριο σβήσουν οι υπολογιστές, εμάς θα φωνάξουν. Δεν μπορώ να φανταστώ τι θα βρει μπροστά της η γενιά που δίνει τώρα Πανελλήνιες. Λένε για την τεχνητή νοημοσύνη. Να δείτε που θα είναι κάτι άλλο.
