Για να είμαι απολύτως ειλικρινής δεν περιμένω τίποτα, ούτε ελπίζω σε κανένα θαύμα. Αυτό δεν με καθιστά ελεύθερο, αλλά δέσμιο μίας παλιοκατάστασης. Θα ήθελα να αλλάξει, αλλά αισθάνομαι ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι’ αυτό. Ακόμα χειρότερα: νιώθω ότι έχω κάνει όλα όσα μπορούσα. Πιστεύω ότι το κοινό μας μέλλον φτιάχνεται κάτω από γκρίζο ουρανό και οι ζωές μας θα πάρουν τη χειρότερη δυνατή τροπή.
Θα μου πείτε ότι μακροπρόθεσμα η ανθρωπότητα προοδεύει, τα πράγματα γίνονται καλύτερα. Μακροπρόθεσμα. Αυτό θα το δεις αν κοιτάξεις πέρα από τα όρια μίας ζωής ή πιο κάτω από τα όμορφα χρόνια τα δικά σου ή του παιδιού σου. Οι δικές μας ζωές, όμως, δεν θα είναι από εδώ και πέρα όπως τις ονειρευτήκαμε.
Ελάτε τώρα που θα μου πείτε για τις εκλογές, τον ΣΥΡΙΖΑ, την αποκατάσταση των συνταξιούχων και την επέκταση του επιδόματος ανεργίας. Οι ζωές αλλάζουν γρήγορα μόνο όταν κατευθύνονται προς το χειρότερο. Το πρόβλημα μας δεν είναι πολιτικό. Είναι ιστορικό και πολιτισμικό. Και φοβούμαι ότι οι εκλογές θα το επιβεβαιώσουν. Δυστυχώς για μας τα πράγματα είναι πιο πολύπλοκα. Μέχρι να ξεμπλέξουμε το κουβάρι θα έχουμε πεθάνει. Οι επόμενοι θα έχουν λιγότερη δουλειά κάνουν. Έτσι γίνεται πάντα.
Προσπάθησε να φανταστείς τον εαυτό σου σαν έναν Πολωνό του 1989. Λάθος, είσαι σε χειρότερη μοίρα. Ο Πολωνός του 1989 ξεκίνησε από την αθλιότητα και ακόμα προσπαθεί να ξεκολλήσει από αυτήν. Ο Πολωνός του 1989 πηγαίνει προς το μέλλον. Εσύ κινείσαι προς το παρελθόν. Κάποια στιγμή θα διασταυρωθείς μαζί του σε κυλιόμενες σκάλες. Εκείνος πηγαίνει επάνω, εσύ προς το υπόγειο. Και δεν σε περιμένει αυτοκίνητο για να φύγεις από εκεί μέσα.
Συγχωρέστε με για την αναίδεια, αλλά δεν νομίζω ότι το πρόβλημα μας έχει να κάνει με την ηγεσία μας. Θα μπορούσα να σας πω ότι έχει να κάνει με τη φοροδιαφυγή. Αν πληρώναμε τους φόρους μας θα είχαμε χρήματα για να ζούσαμε όπως τότε στο άλλο σύμπαν, να κάνουμε Μουντιάλ και Ολυμπιακούς Αγώνες, να αγοράζουμε άρματα μάχης και να συντηρούμε διεφθαρμένους πολιτικούς. Το χρέος μας αντιστοιχεί στη φοροδιαφυγή των τελευταίων 20 ετών. Μετά σκέφτηκα να σας πω ότι το πρόβλημα μας αντιστοιχεί στις μικρές και στις μεγάλες λαμογιές μας. Στις εκατοντάδες χιλιάδες τυφλών, αναπήρων και νεκρών που εισπράττουν συντάξεις ενώ δεν έπρεπε. Όχι, δεν μετράει ούτε αυτό γιατί θα μου πείτε κάτι για τη διεφθαρμένη ηγεσία. Εγώ θα σας απαντήσω με τις πελατειακές σχέσεις που συνάψαμε και εσείς θα αντιγυρίσετε ένα «δεν τα έφαγα εγώ». Τα έφαγε ο διπλανός σας, το ίδιο είναι. Αλλά ναι, θα το πω και ας με αφορίσετε. Το πρόβλημα είμαστε εμείς. Ως άτομα και ως κοινωνία. Μέσα σε ένα βούρκο δεν μπορείς να ξεχωρίσεις το καθαρό νερό από το βρόμικο. Ακόμα και αν στις εκλογές κάνει κυβέρνηση ο Τσίπρας με τις social media περσόνες της καρδιάς μας, δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι. Τα πράγματα θα αλλάξουν όταν εκείνοι που έρχονται πίσω από μας αποφασίσουν να ζήσουν αλλιώς. Και θα ζήσουν αλλιώς. Απλώς δεν θα ζούμε εμείς.
Γράφτηκε για το e-tetradio.gr
