Η προεκλογική περίοδος θα έπρεπε να τελειώνει σαν ταινία. Οι τίτλοι να πέφτουν πάνω σε πρωταγωνιστές που φωτίζονται από μία ανατολή καθώς πορεύονται προς το βάθος του ορίζοντα. Θα μπορούσε να είναι μιούζικαλ με χορευτές και τραγουδιστές να αποσύρονται ξέπνοοι μετά τον τελευταίο χορό. Δεν είναι τίποτα από όλα αυτά επειδή, συνήθως, είναι κάτι που θέλεις να ξεχάσεις. Διόλου παράλογο. Τα κόμματα δεν θυμούνται τι έλεγαν πριν ανοίξουν οι κάλπες και οι ψηφοφόροι παριστάνουν ότι η μνήμη τους περίμενε το exit poll πριν ξεψυχήσει.
Είναι, λοιπόν, απολύτως βέβαιο ότι μετά από μερικές ώρες ο εγκέφαλος σας θα αρχίσει να διαγράφει γεγονότα και δεδομένα. Λάθος. Τίποτα από αυτά δεν θα διαγραφεί, πλην όμως εσείς θα γνωρίζετε ότι δεν έχουν καμία πρακτική ή συναισθηματική αξία. Θα μπορούσαν να είναι γόνιμος διάλογος. Δεν θα γίνουν ποτέ. Τα περισσότερα αποτελούν σκουπίδια πολιτικού λόγου που αρθρώνεται για να στηρίξει ετοιμόρροπα προσχήματα. Μεταξύ μας, τα θέλουμε και εμείς έτσι. Σήμερα πολλοί από σας θα παραπονεθείτε για τον πόλωση των προεκλογικών εβδομάδων. Δηλαδή τι θέλατε; Τσάι και διαλογική συζήτηση; Στις εκλογές τα στόματα ανοίγουν πρωτίστως για να φάνε σάρκες και δευτερευόντως για να περιγράψουν θέσεις. Και όταν οι εκλογές γίνονται πάνω σε ένα σύστημα πελατειακών σχέσεων, τότε αυτό που ακούς δεν είναι επιχείρημα, αλλά παραγγελιά.
Τι θυμόμαστε, λοιπόν, από την προεκλογική περίοδο που κλείνει σήμερα; Να σας πω τι θυμάμαι εγώ.
Την αντιπαράθεση να γίνεται πάνω σε ένα δίλημμα που δεν ξέρουμε αν υφίσταται στην πραγματικότητα. Τι θα πει ευρώ ή δραχμή; Το ευρώ είναι πλέον επιθυμητή συνθήκη, δεν αποτελεί εγγύηση.
Είδαμε διαξιφισμούς που είχαν χρόνια, δεκαετίες ολόκληρες να εμφανιστούν στην πολιτική σκηνή. Ναι, κατά μία εκδοχή έχουμε κάτι από την αντιπαράθεση των πρώιμων ’80ς με τη Νέα Δημοκρατία στη μία πλευρά και τον ΣΥΡΙΖΑ εκεί που ήταν το ΠΑΣΟΚ. Δεν είναι το ίδιο, αλλά από τη στιγμή που διεγείρει συνειρμούς, τότε υπάρχουν κοινά σημεία.
Ακούσαμε εκφράσεις που έρχονται-και αυτές-από τα ’80ς. Οι αντεγκλήσεις για «αθλιότητες», «χυδαιότητες» και άλλα ωραία, παραπέμπουν σε παλαιότερες εποχές, πάντα συμβατές με τα πολιτικά μας ήθη.
Μάθαμε καινούργια πρόσωπα. Ακόμα και αν στην πρώτη αναμέτρηση δεν είχαμε αποκτήσει οικειότητα με τη Δούρου και τον Σκουρλέτη, αυτό εξασφαλίστηκε στη δεύτερη.
Καταλάβαμε ότι πρέπει να μάθουμε τη ζωή με τη Χρυσή Αυγή στη Βουλή και στα δημόσια πράγματα. Ο χουλιγκανισμός του Κασιδιάρη ήταν η, αρμονική είναι η αλήθεια, εικόνα της προεκλογικής περιόδου.
Είδαμε τον Τσίπρα να μιλάει στους Financial Times, τον Σαμαρά να αμφισβητείται και τον Βενιζέλο να ψάχνει έναν αντίπαλο για το ΠΑΣΟΚ.
Ο Καμμένος μας απέδειξε πως ό,τι και αν πεις, υπάρχει ακροατήριο που θα το πιστέψει, αρκεί να το πεις με τον κατάλληλο τρόπο.
Παραμείναμε στο επίκεντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος, όχι με τον τρόπο που θα μας άρεσε.
Και τέλος γίναμε τόσο κυνικοί, όσο χρειάζεται για να βλέπουμε κάθε μέρα το σκαμμένο πρόσωπο αυτής της χώρας. Κάποτε ήταν πατρίδα, τώρα πάει να γίνει εξορία.
