«Καλή Παναγιά». Στην κατάσταση μας η ευχή του πρωθυπουργού θα μπορούσε να αποτελεί συμβολική πολιτική δήλωση, εννοώντας ότι μας απέμεινε μόνον η προσευχή. Όχι. Στην Ελλάδα η αναφορά στη Μεγαλόχαρη δεν είναι απλή υπόθεση. Στην Ελλάδα η Παναγία έχει δικό Της διακριτό και αυτόνομο πολιτικό ρόλο. Δεν είναι μόνο οι αναφορές του πρωθυπουργού. Είναι το ενδιαφέρον Της για την πολιτική σταδιοδρομία του Πάνου Καμμένου. Είναι η Χάρη Της που καθοδήγησε τον πολιτικό κόσμο προς τον ηγούμενο Εφραίμ, κάτοχο της Ζώνης Της-στη Θεοτόκο αποδίδεται και φόρεμα που βρίσκεται κάπου στη Γεωργία, πλην όμως η Ζώνη παραμένει ασυναγώνιστη ως κειμήλιο λατρείας.
Αν κοιτάξετε στο περίπτερο θα δείτε εφημερίδες να έχουν ως πρώτο είτε κάποιο θαύμα Της που συγκλόνισε ή, ακόμα καλύτερα, εκείνο που περιμένει ο ελληνισμός. Ειλικρινώς προσπάθησα με κόπο να καταλάβω τι ακριβώς περιμένει η εφημερίδα και μαζί της ο ελληνισμός. Υπάρχουν μόνο δύο τρόποι παρέμβασης της Μεγαλόχαρης. Είτε να βρέξει μετρητά στην ελληνική επικράτεια, είτε να εμφανιστεί η ίδια ως όραμα (κάνει μόνο διακριτικές εμφανίσεις) στη Μέρκελ και να την υποχρεώσει να έρθει γονατιστή στην Τήνο, να χτίσει εκκλησία στην πύλη του Βρανδεμβούργου, διαγράφοντας παράλληλα το ελληνικό χρέος. Δέχομαι να στοιχηματίσω ότι δεν πρόκειται να συμβεί τίποτα από αυτά.
Για λόγους που παραμένουν αδιευκρίνιστοι, οι Έλληνες διατηρούμε μία προνομιακή σχέση με την Παναγία. Το πιθανότερο είναι ότι η ίδια, όσο βάδιζε σε αυτόν τον κόσμο ως ευσεβής Εβραία, αγνοούσε και την Ελλάδα και τους Έλληνες. Ασφαλώς, μετά τα πράγματα άλλαξαν αφού εδώ ανθίζει η ορθή πίστη, από εδώ φεύγουν και οι σωστές προσευχές προς τον ουρανό. Η λαογραφία εξηγεί ότι στη λατρεία προς την Παναγία αποτυπώνεται η συναισθηματική προσέγγιση προς τη μάνα. Κληροδοτείται επίσης και κάτι από τη θρησκοληψία των βυζαντινών χρόνων. Καμία αντίρρηση. Όσο και αν η πίστη προσβάλλει τη λογική, οι υπαρξιακές ανησυχίες είναι σεβαστές. Μόνο που αν κοιτάξεις από μακριά όσα συμβαίνουν στη χώρα, τότε θα δεις και πώς απλώνεται το σκοτάδι. Ζούμε στην εποχή όπου η ελεύθερη διαλεκτική σκέψη καλείται εκ νέου να ανταγωνιστεί γέροντες, θαύματα και ιστορίες συνωμοσίας. Νέοι άνθρωποι κοιτάζουν στον ουρανό για να δουν αν μας ψεκάζουν. Και μετά καταφεύγουν σε ρήσεις γερόντων. Νομίζεις ότι η χώρα δεν παράγει πλέον πνεύμα ή ιδέες, αλλά εκτρέφει γέροντες. Μπλουζάκια να βγάλεις με τον Παϊσιο, θα ξεπουλήσεις σε μία ώρα. Αλυτρωτισμός, θρησκοληψία, ρατσισμός και θεωρίες συνωμοσίας μπαίνουν στο ίδιο ποτήρι και καλούν τους Έλληνες σε μετάληψη.
Είναι περισσότερο σοβαρό από όσο δείχνει. Η παραμονή στον ευρωπαϊκό πυρήνα δεν έχει να κάνει μόνο με το νόμισμα. Πρωτίστως απευθύνεται στην πολιτιστική ταυτότητα της χώρας που, κακά τα ψέματα, πάντα η ματιά της προς τη Δύση ήταν καχύποπτη ως και συμπλεγματική. Και εδώ βρίσκεται η θηλιά που μας πνίγει: ακόμα και οι δυνάμεις που απορρίπτουν το θρησκόληπτο σκότος και τις θεωρίες συνωμοσίας, αποστρέφονται τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό, επιλέγοντας το δρόμο προς μία βαλκανική, μίζερη πολιτεία. Θαύμα χρειαζόμαστε, αλλά όχι από εκεί που το περιμένουμε.
