Πριν από δύο χρόνια θα το συζητούσες αλλιώς για μια μέρα σαν τη σημερινή. Όταν η θεωρία της συλλογικής ευθύνης έπεφτε ως σοβαρό χαρτί στο τραπέζι, η κυβέρνηση είχε ως και ολόκληρο ιδεολογικό οπλοστάσιο για να αντιτάξει στις απεργίες. Τελικώς παρέθετε μόνο το οπλοστάσιο των ΜΑΤ, αλλά ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας ήταν επιφυλακτικό. Όχι προς τους ανθρώπους που κατέβαιναν στους δρόμους, αλλά προς τις συνδικαλιστικές ηγεσίες. Αν μη τι άλλο και ο συντεχνιακός συνδικαλισμός κλώτσησε αυτή χώρα για να τη ρίξει στα γόνατα.
Πριν από δύο χρόνια το πρώτο μνημόνιο μπορούσε να θεωρηθεί και ευκαιρία για την αλλαγή συνθηκών και δεδομένων. Δεν έγινε έτσι. Και τελείωσαν όλα: η υπομονή, το κουράγιο, η πίστη στις υποσχέσεις, οι ελπίδες. Και η αυτοκριτική. Ναι, μπορεί η πίσω όψη ορισμένων πανό να φέρει συντεχνιακές ανορθογραφίες, όμως η ηθική τάσσεται στο πλευρό της διαμαρτυρίας. Και το δράμα μεγαλώνει όταν βλέπεις ότι όλες αυτές οι φωνές που θα υψωθούν σήμερα παραμένουν εγκλωβισμένες. Από τη μια η διαχείριση που δεν οδηγεί πουθενά και από την άλλη η εναλλακτική πρόταση που δεν πείθει.
Σήμερα απεργούν όλοι ή σχεδόν όλοι. Η εμπειρία διδάσκει ότι αυτές οι απεργίες δεν επιστρέφουν το κόστος και τη διάθεση που καταβάλλει ο εργαζόμενος. Ισχύει, αλλά πια δεν είναι έτσι. Το μέγεθος της συμμετοχής και ο όγκος των διαδηλωτών μπορούν να στείλουν διεθνές μήνυμα. Μπορούν, αν θέλετε, να γίνουν ως και ελκυστικό χαρτί στα χέρια της κυβέρνησης. Ένα πειστικό έρεισμα για εντονότερη διαπραγμάτευση με τους δανειστές. Μπορούν να γίνουν πολλά. Από εκείνα που ελπίζεις και από εκείνα που φοβάσαι.
