O Κινέζος καθηγητής είναι ένα τηλεοπτικό σποτ που προβλήθηκε στην αμερικανική τηλεόραση. Πληρώθηκε από τους «Πολίτες κατά της κυβερνητικής σπατάλης» και δείχνει μία διάλεξη στην Κίνα του 2030. Ο καθηγητής λέει στους φοιτητές του για τα μεγάλα έθνη που κατέρρευσαν-από την αρχαία Ελλάδα ως τις Ηνωμένες Πολιτείες. Κατέρρευσαν επειδή αρνήθηκαν τις αρχές τους. Οι Αμερικανοί αύξησαν τις δημόσιες δαπάνες, έδωσαν το χρέος στους Κινέζους και τώρα, το 2030, δουλεύουν γι’ αυτούς. Το ακροατήριο, γεμάτο αντιπαθητικές φάτσες, γελάει προκλητικά. Και εσύ που έφτιαχνες πυρηνικό καταφύγιο στα ’80ς φοβάμαι ότι θα σε αγοράσουν σκλάβο οι Κινέζοι στα 80 σου.
Ο Τόμας Πέτερφι είναι ένας ουγγρικής καταγωγής αυτοδημιούργητος εκατομμυριούχος. Αγόρασε τηλεοπτικό χρόνο για να πει στους Αμερικανούς ότι θα ψηφίσει Ρεπουμπλικάνους επειδή ο σοσιαλισμός σκοτώνει το αμερικανικό όνειρο.
Οι αμερικανικές εκλογές κρύβουν πάντα στον πυρήνα τους μία αντίφαση: μερικά από τα πιο ενδιαφέροντα μυαλά του πλανήτη επιλέγουν επικοινωνιακές προσεγγίσεις που φύονται στα όρια της ηλιθιότητας-συχνά και πιο πέρα από αυτά. Συνήθως συμβαίνει με τους Ρεπουμπλικάνους, με πολιτικό ακροατήριο που αγαπάει τις απλουστεύσεις. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς: το ίδιο το διακύβευμα είναι εξίσου απλό: ο διαφορετικός δρόμος για την ευημερία της μεσαίας τάξης. Πώς να το συσκευάζεις σε νέα καμπάνια κάθε τέσσερα χρόνια; Ωστόσο αυτές οι εκλογές δεν γίνονται πάνω στην τιμή της βενζίνης και στο ύψος των φόρων. Το αποτέλεσμα θα είναι συνάρτηση της απογοήτευσης των ανθρώπων που το 2008 πήραν τους δρόμους για τον Ομπάμα και τώρα απλώς βλέπουν σίριαλ στην τηλεόραση. Στατιστικά θα κριθούν πρωτίστως στο Οχάιο και δευτερευόντως στη Φλόριντα. Και αν θέλετε να το τραβήξουμε από τα μαλλιά, για τον ισχυρότερο άνθρωπο στον πλανήτη θα αποφασίσουν μερικές χιλιάδες μεσοαστών και εργατών και άλλοι τόσοι ηλιοκαμένοι συνταξιούχοι. Όμως αυτό δεν είναι η δημοκρατία;
Οι Times της Νέας Υόρκης έγραφαν χθες ότι για τον Ομπάμα είναι η τελευταία φορά. Η τελευταία προεκλογική ομιλία, το τελευταίο debate, η τελευταία του καμπάνια ως πολιτικός. Είτε κερδίσει, είτε χάσει, κάποια πράγματα δεν θα τα ξανακάνει ποτέ στη ζωή του. Το πολύ να ανέβει σε προεκλογική εξέδρα για να υποστηρίξει τον επόμενο υποψήφιο (ή υποψήφια;) των Δημοκρατικών. Η αλήθεια είναι ότι αν χάσει θα πάει στο Σικάγο με το κεφάλι σκυφτό και τη ματιά καρφωμένη στα παπούτσια του. Θα είναι ο πρόεδρος που πρόδωσε τις προσδοκίες και διέψευσε τις υποσχέσεις. Το προϊόν που δεν ανταποκρίθηκε στη διαφήμιση, η ευχή που έπεσε επάνω σε ψέμα. Στη νικητήρια ομιλία του το 2008 είχε πει ότι χρειάζεται δύο θητείες για να υλοποιήσει τις δεσμεύσεις του. Το θυμάμαι μόνο εγώ και κανένας από τους συνομιλητές μου, εδώ στη Νέα Υόρκη. Και αυτό δεν είναι δικό μου πρόβλημα, είναι του Ομπάμα. Και για τον Ρόμνεϊ θα είναι η τελευταία φορά, αλλά αυτόν δεν τον ξέρει η ιστορία.
Θα είναι, λένε, μία δραματική εκλογή που μπορεί να φτάσει ως το Ανώτατο Δικαστήριο. Ήδη οι Δημοκρατικοί στράφηκαν δικαστικά κατά του κυβερνήτη της Φλόριντα επειδή ουσιαστικά παρεμπόδισε την πρόωρη ψηφοφορία, το early voting. Οι Ρεπουμπλικάνοι έχουν θέματα με το Οχάιο. Το New Jersey αποφάσισε ότι οι πληγέντες από τον τυφώνα μπορούν να ψηφίσουν με email. Οι πληγέντες της Νέας Υόρκης θα ψηφίσουν σε άλλα εκλογικά κέντρα-παρεμπιπτόντως, ενθουσιάστηκα με τη μηχανή ψηφοφορίας για άτομα με ειδικές ανάγκες. Αν όλα αυτά συνέβαιναν σε ευρωπαϊκή χώρα, δεν θα είχαν εκλογές, αλλά εμφύλιο. Όπως και να έχει, το αμερικανικό Σύνταγμα τους δίνει τον χρόνο να τα βρουν. Ο πρόεδρος αναλαμβάνει καθήκοντα την Πρωτοχρονιά. Όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα, σε λίγες μέρες ο Ομπάμα θα δώσει χάρη στη γαλοπούλα και θα ανάψει τα χριστουγεννιάτικα φώτα στον Λευκό Οίκο. Όμως αύριο οι οθόνες του πλανήτη θα έχουν χωριστεί στη μέση, δείχνοντας Ελλάδα και Αμερική. Και αν έχουμε πρόεδρο, ελάχιστα θα ασχοληθούμε μαζί του. Εκείνος θα ασχοληθεί με μας.
