Μπήκα στην εφορία έχοντας το ληξιπρόθεσμο στην αγκαλιά, όπως βάζεις το μωρό στο Παίδων όταν έχει τσιμπήσει ίωση- ακόμα και αν γνωρίζεις ότι τα πράγματα δεν είναι και τραγικά, η ανησυχία έχει απλωθεί στο πρόσωπο σαν μαύρισμα Δεκαπενταύγουστου.
Και όταν ανέβηκα στο δεύτερο όροφο, άνοιξα την πόρτα και έκανα το βήμα που με έβαλε μέσα σε μεσαιωνικό πίνακα. Το καθαρτήριο. Άνθρωποι με πάνινα πρόσωπα και χαρτιά στο χέρι σχημάτιζαν μία ουρά που ξεκινούσε από το «WC ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ» και κατέληγε σε ένα γκισέ. Πίσω από το τζάμι ήταν μία κυρία που, όπως έλεγε, ήθελε εδώ και ώρα να πάει στο «WC ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ» αλλά δεν τα κατάφερνε. Η αλήθεια είναι πως όσο σφιγγόταν η κυρία, τόσο το κρατικό ταμείο γέμιζε χιλιάρικα. Είπαμε, σε αυτήν κρίση ο καθένας συνεισφέρει όπως μπορεί. Και η καλή κυρία εκείνη τη στιγμή έδινε τον αγώνα της. Εγώ της ομολόγησα ότι δεν μπορώ να συνεισφέρω περισσότερο, ασχέτως τι δήλωνε το κόκκινο χαρτί που είχα ανά χείρας. «Και εγώ τι θέλετε να κάνω κύριε;» Πήρε τα έγγραφα μου και έγραψε ένα «11 δόσεις».
Ήμουν το τελευταίο πράγμα που έκανε πριν πάει στο «WC MONO ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ». Στο διπλανό γραφείο γνωστός κωμικός φώναζε ότι έχει ήδη πληρώσει εκατό χιλιάρικα στην Εφορία και πως θα πάρει ένα μπαλτά για να τους ανοίξει το κεφάλι. Αν το έλεγα εγώ θα φώναζαν την αστυνομία. Ήρθε, όμως, ο διευθυντής. Μπορεί να εγκαλούμαστε διεθνώς ως γραφειοκράτες, αλλά πείτε μου ποιο καταραμένο έγγραφο, ποια αναθεματισμένη διαδικασία, μπορεί να αντικαταστήσει το ελληνικό χτύπημα στην πλάτη. Υπάρχει σφραγίδα που γράφει «ηρέμησε αγαπητό celebrity και θα τα βρούμε»; Τους αγνόησα. Διότι εγώ έπρεπε να πάω στο βάθος. Στην κυρία με τη βικτωριανή μορφή, την αναπληρώτρια προϊσταμένη που εγκρίνει τις παραπάνω δόσεις. Στάθηκα μπροστά της. Έτοιμος να πω την ιστορία μου. Μπορούσα και να την τραγουδήσω με τη φωνή του Στέλιου. Δεν χρειάστηκε. Απλώς τη διηγήθηκα. Και στα ελληνικά και στα τουρκικά-είναι τόσο δράμα που την έχω δει και σε σίριαλ. Η κυρία διέγραψε τις 11 δόσεις και τις έκανε 20. «Δεν μπορώ να κάνω τίποτα παραπάνω» είπε. Την ευχαρίστησα. Ντρεπόμουν. Ίδρωσα. Έπλυνα το πρόσωπο μου στο «WC MONO ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ». Να, έκανα την επανάστασή μου.
