Η Ελένη Ράντου, εμφανώς συγκινημένη, νομίζω ότι κλαίει, ανεβαίνει στα κάγκελα που έχουν στηθεί στη σκηνή του «Διάνα» και παίρνει το χειροκρότημα όπως ο φυλακισμένος τον ελεύθερο αέρα. Αρκετοί τη χειροκροτούν όρθιοι. Το δικαιούται. Είναι μία σπουδαία ηθοποιός, στην καλύτερη παράσταση που μπορείς να δεις αυτές τις μέρες στην Αθήνα.
Πριν από λίγες μέρες, το «Κατάδικός μου» πήρε το βραβείο «Κάρολος Κουν», ως το καλύτερο έργο του ελληνικού δραματολογίου – για την προηγούμενη χρονιά. Θα ήταν δίκαιο να το κρατήσει και για φέτος. Ακόμα κι αν δεν μπορεί να γίνει αυτό, θα άξιζε κάποια ειδική μνεία στη γρήγορη και ευρηματική σκηνοθεσία του Γ. Παλούμπη.
Μία νευρωτική καθηγήτρια πέφτει θύμα ληστείας. Λίγες ώρες αργότερα ο εν διαστάσει συζυγός της θα χτυπήσει τον αλλοδαπό ληστή με το αυτοκίνητο. Ο νεαρός Ιρανός θα νοσηλευθεί στο ίδιο δωμάτιο με τον πατέρα της καθηγήτριας. Και εκείνη θα βρει την ευκαιρία να διεκδικήσει πίσω τον άνδρα της. Το καταλάβατε: κοινωνία, ρατσισμός, ανθρώπινες σχέσεις, φοβίες, υπερβολές και καταδυνάστευση όσων αγαπάς. Οι Ράντου, Γανωτή και Σταυρακούδης, που υπογράφουν το κείμενο, αφήνουν μερικές φορές στην άκρη τα προσχήματα και σηκώνουν το δάχτυλο ελαφρώς διδακτικά. Καλά κάνουν, κάποια πράγματα χάνουν την αξία τους αν λέγονται παραβολικά. Το χιούμορ τους είναι ωραίο, υποδειγματικό, χωρίς εκπτώσεις και χυδαιότητα. Και ο μύθος τους, παρά τις ανατροπές και τις διακυμάνσεις, δεν φεύγει μακριά από την αλήθεια. Σε παραστάσεις αυτού του επιπέδου δεν υπάρχουν κακές ερμηνείες. Εννοείται ότι η Ράντου στέκεται μόνη της σε ένα επίπεδο, αλλά και ο Π. Δαδακαρίδης απαντά πολύ καλά στις απαιτήσεις του συμπρωταγωνιστή.
Η διάρκεια της παράστασης είναι μεγάλη και ίσως κάποια κομμάτια μπορούσαν να έχουν μικρότερο μέγεθος. Δεν έχει σημασία. Το τέλος είναι αντίστοιχο της σχέσης που αισθάνεσαι ότι έχεις αναπτύξει με τους ανθρώπους στη σκηνή. Επίσης, το εισιτήριο είναι ακριβό (20 ευρώ) και μπορείς να κάνεις κράτηση μόνο μέσω internet. Είναι, όμως, μία δίκαιη συναλλαγή. Στο τέλος αισθάνεσαι την ανάγκη να πεις και ευχαριστώ.
