Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, η Αλέκα Παπαρήγα αναμένεται να αποχωρήσει από την ηγεσία του ΚΚΕ με το πέρας του 19ου συνεδρίου του κόμματος. Αυτό είναι λογικό, από όποια πλευρά και αν βλέπεις τα πράγματα. Η Παπαρήγα ηγήθηκε του κόμματος επί 22 χρόνια. Το παρέλαβε με σφριγηλά ποσοστά και το παραδίδει με αναιμική εκλογική επίδοση και καχεκτική δημοσκοπική πρόβλεψη. Δεν φταίει μόνο αυτή. Η εποχή άλλαξε. Όμως το κόμμα δεν άλλαξε καθόλου.
Το πρόβλημα του ΚΚΕ δεν βρίσκεται στα πρόσωπα. Βρίσκεται στον πυρήνα της ιδεολογικής του σκέψης, αφού κάθε μέρα που περνάει υπογραμμίζει τον αναχρονισμό. Ο λόγος του ΚΚΕ παίρνει όλο και μεγαλύτερες αποστάσεις από την πολιτική, υιοθετώντας στοιχεία θρησκευτικού χαρακτήρα. Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι είναι σωστός, δεν υπάρχει πλέον το ακροατήριο για να τον μεταλάβει.
Το κόμμα αρνήθηκε να ακολουθήσει την κοινωνία επειδή, ιδεολογικά, περιμένει την κοινωνία να ακολουθήσει εκείνο. Από το 1989 και μετά, η κομμουνιστική διαλεκτική δανείζεται συνεχώς σχήματα και φόρμες από τον χριστιανισμό. Η Επανάσταση προαναγγέλλεται όπως η Δευτέρα Παρουσία-κάποτε θα έρθει, ακόμα και αν εσύ δεν βρίσκεσαι εδώ. Η κομματική ανάλυση παραμένει άκαμπτη, δογματική, η μία και μοναδική αλήθεια. Όμως τα κόμματα δεν χρειάζονται πιστούς. Χρειάζονται συμμάχους. Η κομματική νομεκλατούρα δεν το επέτρεψε αυτό. Περιχαρακώθηκε πίσω από κλειστούς μηχανισμούς, διεκδίκησε την ορθότητα του λόγου, ενίοτε έκανε και μερικές μπίζνες για τα οικονομικά της Επανάστασης. Μόνο που πάνε χρόνια από τον Εμφύλιο, στα ξερονήσια φύτρωσαν αγριόχορτα και τα παιδιά εκείνων των κομμουνιστών δεν διαχειρίζονται κληρονομικά τη ψήφο τους. Με τον ΣΥΡΙΖΑ να λεηλατεί την προοπτική της εξουσίας και τη ΔΗΜΑΡ να καλύπτει το έλλειμμα της ανανέωσης, το ΚΚΕ εμφανίζεται πλέον ως λείψανο εκτεθειμένο για προσκύνηση ή βεβήλωση.
