«Η κοινωνία στηρίζει». Φυσικά και στηρίζει. Η κοινωνία έχει αγανακτήσει από την πάγια συνδικαλιστική τακτική του στυγνού εκβιασμού και μουρμουρίζει συγκατάβαση στο μέτρο της προληπτικής επιστράτευσης. Και οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης σπεύδουν να σηκώσουν σαν σημαία τη συναίνεση της κοινωνίας. Μόνο που οι κυβερνήσεις δεν υπάρχουν για να εφαρμόζουν αυτό που θέλει η κοινωνία. Υπάρχουν για να εφαρμόζουν τους νόμους ή, ακόμα πιο δύσκολα, να κινούνται με βάση το πνεύμα των νόμων.
Θα μου πείτε ότι το Συμβούλιο της Επικρατείας δεν έχει δα και κανένα πρόβλημα με τη συνταγματικότητα του μέτρου. Ωραία. Μόνο που μέσα σε έναν χρόνο αυτή η κυβέρνηση έχει κάνει τρεις επιστρατεύσεις απεργών και αρκετές παρακάμψεις της Βουλής με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου. Αλλά, είπαμε, ο κόσμος στηρίζει. Δυστυχώς, δεν θέλετε να ξέρετε και τι άλλο θα στήριζε αυτός ο υπέροχος κόσμος. Στο τέλος καταλήγει να στηρίζει και όποιον χτυπάει το χέρι στο τραπέζι για να επιβάλλει την τάξη και την ησυχία.
Αυτά που έγιναν τις τελευταίες μέρες μετρούν και το έλλειμμα στη δημοκρατία μας. Συνδικαλιστές χωρίς αίσθηση κοινωνικού fair play, πρόθυμοι να κάνουν ροντέο μία «ιερή» διαδικασία. Και κυβέρνηση που δεν είμαι σίγουρος ότι μπορεί να ξεχωρίσει την πυγμή από την αυθαιρεσία. Τα παιδιά δεν χρειάζονται Πανεπιστήμιο. Αυτή η χώρα, σου διδάσκει τη ζωή την ίδια.
