Είσαι στο δεύτερο βαγόνι. Διαβάζεις. Κοιτάζεις έξω. «Πάει γρήγορα», σκέφτεσαι. Δεν κύλησε ένα δευτερόλεπτο και τα μάτια σου άνοιξαν διάπλατα, σαν το στόμα σου που τσιρίζει. Μία απόκοσμη δύναμη σε τίναξε προς το πλάι του βαγονιού. Δεν πρόλαβες να σκεφτείς ότι πεθαίνεις. Το κρανίο σου διαλύθηκε σαν αυγό και λύγισες σαν παιδική κούκλα. Και φοβόσουν το αεροπλάνο. Κακώς. Αφού είναι το πιο ασφαλές μέσο για το ταξίδι σου. Το αεροπλάνο πετάει, κυρίως, υπό τον έλεγχο του υπολογιστή. Και αν πέσει, τις περισσότερες φορές ευθύνεται ο αληθινός πιλότος, όχι ο αυτόματος.
Τα τρένα δεν έχουν αυτόματο μηχανοδηγό. Και τα καταραμένα επιταχύνουν με την ώθηση ενός απλού joystick. Λες και είναι παιχνίδι. Όπως ακριβώς το είδε ο τύπος στην Ισπανία. Ανέβασε το κοντέρ στα 200 και μετά τη φωτογραφία στο Facebook. Το «ανεύθυνος» δεν τον περιγράφει. Το «εγκληματίας» δεν αποδίδει τη βλακεία του. Το «μαλάκας» είναι μία λέξη που λες και ταξίδεψε στους αιώνες για να καρφωθεί με δύναμη στη μούρη αυτού του ανθρώπου.
Και τώρα γύρνα το λίγο πιο πίσω, δευτερόλεπτα πριν σκοτωθείς. Έχεις ζωή, δουλειά, οικογένεια. Έστω, δεν έχεις δουλειά (Ισπανός ήσουν) και οικογένεια. Έχεις ζωή. Και τη χάνεις από τη μαλακία ενός ανθρώπου. Εκατοντάδες άλλοι άνθρωποι θα δουν τη ζωή τους να ανατρέπεται. Εσύ δεν βλέπεις τίποτα, είσαι νεκρός τώρα είπαμε. Α, ναι, ήσουν απολύτως υγιής. Και στον Τιτανικό οι περισσότεροι απολύτως υγιείς μπήκαν. Η υγεία είναι προαπαιτούμενο για να ζήσεις, αλλά η τύχη είναι ισχυρότερος παράγοντας. Δεν ξέρω αν η τύχη είναι ένα μετρήσιμο δεδομένο στη φύση, στο σύμπαν. Μία αλληλουχία εκατομμυρίων γεγονότων σε έστειλαν νεκρό δίπλα στις ράγες. Αν ο μαλάκας είχε μεγαλώσει αλλιώς και δεν είχε θέμα με την ταχύτητα, μπορεί να ζούσες. Ίσως πέθανες επειδή ο μηχανοδηγός του τρένου σου ίσως είχε μια τραυματική εμπειρία σε παιδική ηλικία. Τι είναι τώρα αυτό; Είναι αυτό το απροσδιόριστο που σκοτώνει εσένα και κάνει όλους εμάς να σκεφτόμαστε ότι η ζωή είναι ένα ασύλληπτο, εκπληκτικό μυστήριο. Αν υπάρχει δεύτερη, να προτιμάς αεροπλάνο.
