Ο Μήτρογλου στέλνει την μπάλα στην κλειστή γωνία του Χακόμπο και ένα σφάχτη στην καρδιά μου. Έψαξα το τηλεκοντρόλ όπως θα αναζητούσα το υπογλώσσιο. Έβαλα Βουλή. Στο βήμα ήταν μία κυρία που έλεγε ότι η ανακοίνωση του ΓΑΠ από το Καστελόριζο δυσφήμησε τα Δωδεκάνησα. Προσπάθησα να το αναλύσω. Ο σφάχτης έφυγε από την καρδιά, πήγε στον εγκέφαλο. Άφησε χώρο μόνο για μία σκέψη: είναι δυνατόν να με σκοτώσει ο Μήτρογλου σε συνεργασία με μία κυρία από τα Δωδεκάνησα; Όχι ρε σεις, είναι άδικο. Άντεξα. Χρόνια αντέχω. Ανακάθισα στον καναπέ και άρχισα να μετράω τα γκολ του γαύρου μαζί με τα SMS που κελαηδούσαν στο κινητό. «Δεν θέλω πέντε γιατί σε προτιμώ στα τέσσερα» έγραφε το πιο ευπρεπές.
Ήθελα να είναι μέρα, να βρέχει, να πάω στο τζάμι και να βάλω αναμνήσεις πάνω στα χνώτα μου. Την τελευταία φορά που πήρα πρωτάθλημα είχαμε κυβέρνηση «Αλλαγής» και ο Άκης ήταν γραμματέας του ΠΑΣΟΚ. Και εντάξει, εγώ έχω δει τον ΠΑΟΚ πρωταθλητή. Όμως μεγαλώνω και παιδί στο εχθρικό περιβάλλον των βορείων προαστίων πρωτευούσης. Θα δει αυτό το παιδί, αυτό το αγγελούδι, τον ΠΑΟΚ πρωταθλητή κατά τη διάρκεια της ζωής του; Ένα τσεμπέρι στο κεφάλι να βάλω και έρχεται ο Μπρέγκοβιτς να κάνει το δράμα μου τραγούδι. Γύρισα στη Βουλή και έμεινα να ακούω έναν βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ να υπερασπίζεται το δίκαιο των εφοπλιστών, γκρινιάζοντας για τη χαμηλή εισροή συναλλάγματος. Είπα ότι τελικά έτσι πρέπει να είναι το εγκεφαλικό, δεν το γλίτωσα. Λογικό. Ξεκίνησα για πρωτάθλημα και έφαγα τέταρτο γκολ από παίκτη που ήταν πεσμένος στο χορτάρι. Κατάλαβα ότι στην πορεία του ΠΑΟΚ μπορείς να αντιστοιχίσεις και την πορεία αυτής της χώρας. Όλα είναι μια χαρά, όλα κυλούν υπέροχα, μέχρι τα πράγματα να σοβαρέψουν. Ε, μετά όλοι έχουν κάτι να πουν. Την Κυριακή είτε έβλεπες Βουλή, είτε διάβαζες τα φόρουμ των ΠΑΟΚτσήδων, ήταν το ίδιο και το αυτό. Με ορισμένες εξαιρέσεις όπου τα Παόκια φαίνονταν απείρως σοβαρότερα.
Συνέχισα να βλέπω τη Βουλή από επαγγελματική υποχρέωση και διαστροφή. Όμως η αλήθεια είναι ότι μου αρέσει. Αφήστε στην άκρη την πολιτική διάσταση. Ξεχάστε ότι αυτό που βλέπετε είναι μία παραμορφωτική προβολή του ειδώλου μας σε έναν δημόσιο καθρέφτη. Αντιμετωπίστε το με όρους θεάματος. Οι άνθρωποι είναι καταπληκτικοί. Φέρε τους καλύτερους stand up comedians. Βάλτους μπροστά σε κάμερες και κοινό χωρίς κείμενο. Δεν θα φτάσουν το τρίο Σαμαράς-Τσίπρας-Βενιζέλος. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι δικοί μας βγάζουν απαραιτήτως γέλιο. Παράγουν, όμως, τόσο σουρεαλιστικό θέαμα που είναι case study. Θέλεις να του βάλεις σε γυάλα για να το παρατηρήσεις καλύτερα. Μέχρι που καταλαβαίνεις ότι μέσα στη γυάλα είσαι εσύ και εκείνοι παρατηρούν τις αντιδράσεις του.
Όπως και να έχει, ο ελληνικός δημόσιος λόγος εξελίσσεται σε κάτι το μοναδικό. Αρθρώνεται με περιεχόμενο και λογική του ’60, αλλά υιοθετεί φόρμες και κανόνες της σύγχρονης show biz. Ο πολιτικός καταφεύγει μεν στον λαϊκισμό για να συγκροτήσει λόγο και να προσελκύσει ακροατήριο, πλην όμως γνωρίζει ότι για να ακουστεί πρέπει να κάνει και λίγο το παγόνι, να ανοίξει φτερά και να φωνάξει περισσότερο. Όταν εσύ βλέπεις τη Ραχήλ Μακρή στα κάγκελα και ακούς τη Ζωή να καλεί σε βοήθεια, έχεις την εντύπωση ότι παρακολουθείς κάτι γραφικό που παίρνει αποστάσεις από τη νηφαλιότητα. Λάθος. Αυτό τελικά είναι η πολιτική επικοινωνία των καιρών μας. Η κοινωνία έχει σαλτάρει, ξεφεύγει. Ο πολιτικός οφείλει να δείξει ότι της μοιάζει. Για να το καταλάβετε καλύτερα, παρακολουθήστε την εκτροπή δύο παλαιών κοινοβουλευτικών, του Σαμαρά και του Βενιζέλου. Ο πρωθυπουργός εκτρέπεται πλέον σε κουτσαβακισμούς, ενώ ο αντιπρόεδρος είναι έτοιμος πια να ανέβει στο βήμα με χλαμύδα και στεφάνι στα μαλλιά. Δεν είναι μόνο το άθλιο χιούμορ του Τσίπρα που τα προκαλεί όλα αυτά. Eίναι η προσπάθεια τους να υιοθετήσουν τους νέους κανόνες-η επιτυχία της Χρυσής Αυγής κάτι τους έχει διδάξει, έστω και υποσυνείδητα. Η μέρα που θα παίξουν ξύλο δεν αργεί. Είναι προφητεία του Παϊσιου για να πάρει ο ΠΑΟΚ πρωτάθλημα.
