H θέση του ευρωβουλευτή είναι σκληρή. Υποθέτω ότι καμιά φορά θα είναι και δύσκολη. Όμως σίγουρα είναι σκληρή. Η πλάτη δεν γέρνει προς τα πίσω. Μπορείς, βέβαια, να την πας με τις ρόδες -έχεις τόσο χώρο, που μπορείς να βάλεις τα πόδια επάνω στο έδρανο και να κοιτάζεις την ολομέλεια με άλλο μάτι, ανάμεσα από τα παπούτσια σου. Ήθελα να το δοκιμάσω. Θα ήταν ασεβές, απρεπές, αλλά πότε θα κάτσω ξανά στη θέση του ευρωβουλευτή; Όμως η δική μου εμπειρία είναι ένα πληκτικό χασμουρητό μπροστά σε αυτό που πρέπει να έζησε ο Αλέξης Τσίπρας.
Ανέβηκε στη σκηνή κρατώντας ένα μπουκάλι νερό. Εμφανώς σφιγμένος, με τρακ. Αναμενόμενο. Δεν είναι και εύκολο να σταθείς μπροστά σε δεκάδες εκατομμύρια τηλεθεατών. Στην αρχή κοίταζε αμήχανα μπροστά, μετά έπιασε κουβεντούλα με την Κέλερ, κάπως χαλάρωσε -δεν είναι δυνατόν να είσαι δίπλα στην Κέλερ και να κρατάς το χαμόγελο μέσα σου. Και ήταν εκείνες οι λίγες στιγμές που οι υποψήφιοι για την Κομισιόν μπήκαν στις οθόνες των κινητών. Είχε την πλάκα του: άνθρωποι κατέβαιναν για selfies μπροστά από τη σκηνή. Μπλε selfies με φόντο τον Αλέξη, την Κέλερ και τον Σουλτς. Α, ναι, το ημικύκλιο ήταν κατάμεστο. Δημοσιογράφοι, ευρωβουλευτές, επίτροποι, ανώτατοι υπάλληλοι και διάφοροι άλλοι επίσημοι ήρθαν για να χαζέψουν ιστορία. Ένα λεπτό μετά τις 21.00, το μουσικό σήμα της Eurovision γέμισε την αίθουσα και δεν βγήκε η Κοντσίτα. Τα πράγματα κύλησαν χωρίς να πέσει σταγόνα έξω από τα γνωστά κανάλια. Όλοι ήταν ο εαυτός τους ή σχεδόν ο εαυτός τους. Ο Τσίπρας, ας πούμε, ανέφερε μόνο δύο φορές το όνομα της Α. Μέρκελ και ήταν για το «έλλειμμα δημοκρατίας» στην Ευρώπη -στην Ελλάδα κάνει ομιλίες ολόκληρες για τη Μέρκελ. Έκανε την πιο ενδιαφέρουσα «σφήνα» της βραδιάς, ζητώντας απαντήσεις για τις Κάννες. Δεν τις πήρε από τον Γιούνκερ. Μετέφερε, όμως, προς το ευρωπαϊκό ακροατήριο τα προβλήματα και τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία. Κοινώς εκπροσώπησε εθνικές θέσεις. Αποψίλωσε τον λόγο του από τις πολωτικές εκφράσεις της ελληνικής σκηνής, τον έκανε πιο ευρωπαϊκό, χωρίς «δραματικά» στοιχεία. Στο τέλος πήρε καλά σχόλια από την αίθουσα.
O Γιούνκερ ήταν υποτονικός, σχεδόν σκιά. Ο Σουλτς, προβλέψιμος και επίπεδος, είπε το αστείο της βραδιάς -«ο επόμενος πρόεδρος της Κομισιόν είναι εδώ μπροστά σας και σας μιλάει». Η Κέλερ έλαμψε, για άλλη μια φορά. Έχει, βέβαια, την πιο εύκολη, την πράσινη ατζέντα. Όμως ο Φερχόφσταντ μάζεψε, κατά τη γνώμη μου, τις μάρκες από το τραπέζι. Δεν είναι οι θέσεις. Είναι η εκφορά τους. Είναι η μετατροπή της λογικής σε ιδεολογία.
Τι αφήνει το debate; Ως γεγονός ήταν ενδιαφέρον. Όχι, όμως, ως ουσία, αφού οι υποψήφιοι επιδόθηκαν σε μονολόγους. Bέβαια, αν το συγκρίνεις με ένα ελληνικό debate, έχει αδρεναλίνη roller coaster. Υποτίθεται ότι είναι μία προπαρασκευαστική διαδικασία για το μέλλον, για την εποχή που οι Ευρωπαίοι θα εκλέγουν άμεσα τον πρόεδρο της Επιτροπής. Γι΄ αυτό δεν έχει τόση σημασία τι ειπώθηκε, αλλά πόσα αυτιά το άκουσαν.
