Την πρώτη φορά που άκουσα το Temple of the King, λίγο πριν τη δύση των ’70ς, αποφάσισα ότι αυτό θα ήταν το αγαπημένο μου τραγούδι. Το σημείωνα στα λευκώματα των συμμαθητριών μου και ενδομύχως ευχόμουν να το χορέψω αγκαλιά με μερικές από αυτές. Ωστόσο στα πάρτι της εποχής ήταν περισσότερο δημοφιλές το Catch the Rainbow. Ιδιο συγκρότημα, ίδιος δίσκος και, φυσικά, η ίδια φωνή, ο Ronnie James Dio.
O Ronnie πέθανε στις 16 Μαϊου 2010 σε ηλικία 67 ετών. Από καρκίνο. Εδώ θα μπορούσαν να παρατεθούν τα γνωστά για την εφηβεία μας (δηλαδή τη δική μου) που πεθαίνει οριστικά και να επενδυθούν με μερικά τραγούδια ή στίχους του μακαρίτη που δεν ήταν και οι καλύτεροι δυνατοί. Δεν χρειάζεται. Οποιος γνωρίζει τον Dio ξέρει τους λόγους για τους οποίους ήταν ένας ξεχωριστός τραγουδιστής. Και όποιος δεν έμαθε τον Dio μέχρι σήμερα δεν έχει κανένα λόγο να τον μάθει για αύριο. Ηταν ένας σπουδαίος τραγουδιστής που θα μπορούσε να διεκδικήσει μεγαλύτερο μερίδιο στην αθανασία αν, από ένα σημείο και μετά, έλεγε άλλα τραγούδια, αφήνοντας μάγους, δαίμονες και διαβόλους σε κάποια άκρη για τους νεαρότερους. Αναμφισβήτητα πρόκειται για μία από τις σημαντικότερες φωνές της ροκ. Οχι μόνο της σκληρής, αλλά στο σύνολο της, ιστορικά και μουσικά. Στο πάνθεον θα καθίσει άνετα δίπλα στον Plant και στον Gillan. Σπουδαίες φωνές, μπορούν να σε ανεβάσουν στα ύψη. Μόνο που ο Dio θα σε ζεστάνει κιόλας. Βλέπετε ο Ronnie κατάφερνε να πιάνει ένα μάτσο νότες, μία προχειροδουλειά με αστείο στίχο και να την εμφανίζει ως τραγούδι. Δεν ήταν τόσο τα τραγούδια του που είχαν φίλους, όσο ο ίδιος και η φωνή του.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη η καλύτερη περίοδος στην καριέρα του ήταν στην πρώτη του νιότη, με τους Rainbow του Blackmore, όπου συναντάται με μία άλλη ιδιοφυΐα και γράφουν όμορφα τραγούδια. Σπουδαίος συνδυασμός από έναν καλόβολο και χαμογελαστό άνθρωπο, τον Dio, και από έναν χαρισματικά ταλαντούχο και απίστευτα εσωστρεφή ως κακό άνθρωπο, τον Blackmore. Χώρισαν επειδή ο Blackmore ήθελε να κάνει τους Rainbow ποπ και ο Dio διαφώνησε, φτιάχνοντας τη δική του μπάντα, για να βρεθεί μετά στους Black Sabbath. Ομως στις συναυλίες του οι αναπτήρες άναβαν όταν η φωνή και ο χρόνος γύριζαν πίσω στα τέλη των ’70ς. Αν τώρα μου ζητούσατε να διαγράψω τα πάντα από τη μνήμη μου και να κρατήσω μόνο ένα τραγούδι του Dio θα διάλεγα κάποιο που έχει γράψει και τραγουδήσει άλλος! Θα έπαιρνα το Mistreated των Deep Purple (πρώτη εκτέλεση David Goverdale) έτσι όπως αποδόθηκε από τον Ronnie στο On Stage των Rainbow.
Δεν τον είχα δει και πολλές φορές, μόλις έξι. Αλλά χαμογελάω τώρα που σκέφτομαι ότι αυτό το κοντό φαντασματάκι θα ξεπηδάει μέσα από mp3 αρχεία και μυστικές γωνιές στο Youtube. Και θα εμφανίζεται αναπάντεχα, όπως ένα ουράνιο τόξο στο σκοτάδι.
