Στη χώρα που η πολιτική ορθότητα είναι το υποκατάστατο της υποκρισίας, δικαιούμαι να παρακολουθώ τις εκπομπές τηλεοπτικών πωλήσεων του Κυριάκου Βελόπουλου χωρίς να δίνω λογαριασμό σε κανέναν. Χθες, λοιπόν, την ώρα που περνούσε, με μία πιρουέτα, από τη γεωστρατηγική στις ημικρανίες, ο Βελόπουλος, έκανε μία στάση. Αναφερόμενος στο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο είπε ότι, εντάξει, να ποινικοποιηθεί η άρνηση του Ολοκαυτώματος, αρκεί, βέβαια, να γίνει το ίδιο και για τα «ολοκαυτώματα που έχει υποστεί ο ελληνισμός.». Αν θυμάμαι καλά, ξεκίνησε από το Αρκάδι, πέρασε από Σμύρνη, κατέληξε στην Τραπεζούντα με πολλούς ενδιάμεσους σταθμούς. Σκέφτηκα, αφελώς, ότι σε ένα αντιρατσιστικό νομοσχέδιο αντιμετωπίζονται τα προβλήματα εκείνων που υφίστανται ρατσιστικές επιθέσεις. Σήμερα στην Ελλάδα οι Εβραίοι δέχονται ρατσιστικές επιθέσεις. Οι Πόντιοι όχι, εκτός και αν δεις αλλιώς τα ανέκδοτα. Όμως μέχρι να πάω από την τηλεόραση στον υπολογιστή τα πράγματα είχαν αλλάξει. Όπως διάβασα, 38 βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας ζητούν να αντιμετωπίζεται ως αδίκημα η άρνηση της Γενοκτονίας των Χριστιανών της Ανατολής (Ποντίων, Μικρασιατών, Αρμενίων, Ασσυρίων). Σύμφωνα με το σκεπτικό τους, η Γενοκτονία των Χριστιανών θα πρέπει να έχει την ίδια μεταχείριση με το Ολοκαύτωμα, δηλαδή η άρνηση να επισύρει ποινική δίωξη. «Αν αυτό δεν τηρηθεί, θα σημαίνει στην πράξη την Άρνηση της Γενοκτονίας των Ελληνικών πληθυσμών της Ανατολής, την Αυτοαναίρεση της Βουλής των Ελλήνων, γεγονός το οποίο δεν μπορούμε να αποδεχθούμε.». Μισό λεπτό, να τα δούμε ένα-ένα.
Η ποινικοποίηση της άρνησης αποτελεί, αν δεν κάνω λάθος, τη μοναδική περίπτωση κατά την οποία η εκφορά άποψης διώκεται δια νόμου. Αν αποφορτίσεις την αντίφαση από το ιστορικό της βάρος, δείχνει γελοία. Κάνεις νομοσχέδιο που προστατεύει τη διαφορετικότητα, αλλά ποινικοποιείς μία συγκεκριμένη άποψη. Όχι πράξη, αλλά ιδέα. Όμως τα ρούχα που φοράς δεν σου ταιριάζουν πάντα. Και εν τέλει ναι, στην εποχή που η θεωρία συνωμοσίας ζευγαρώνει με τη βλακεία και δημιουργεί πολιτικό λόγο, η προάσπιση της αλήθειας ας γίνει με πανοπλία. Η άρνηση του Ολοκαυτώματος αποτελεί θεμέλιο νεοναζιστικού πολιτικού λόγου που στην πατρίδα μας ακούγεται όλο και με μεγαλύτερη ένταση. Και όταν οι ναζί που έχεις γράφουν διψήφια ποσοστά, οφείλεις να δείχνεις προς τα έξω θεσμική αποφασιστικότητα.
Τα Ηνωμένα Έθνη αναγνωρίζουν μόνο μία γενοκτονία, το Ολοκαύτωμα. Όλες οι άλλες διεκδικούν ή κερδίζουν την αναγνώρισή τους σε εθνικά κοινοβούλια. Εννοείται ότι η ελληνική Βουλή αναγνωρίζει τη Γενοκτονία των Χριστιανών της Ανατολής που, φυσικά, δεν αποδέχεται η Τουρκία, θεωρώντας ότι πρόκειται για απώλειες πολέμου. Από την άλλη οι Τούρκοι περιγράφουν γενοκτονία μουσουλμάνων (π.χ. Τριπολιτσά) για την οποία εμείς δεν ξέρουμε τίποτα και πάει λέγοντας.
Μπορείς, όμως, να εξισώνεις το Ολοκαύτωμα των Εβραίων με τη Γενοκτονία των Χριστιανών της Ανατολής; Κατά τη γνώμη μου είναι εντελώς διαφορετικά πράγματα, αλλά δεν θα κάνουμε εδώ ιστορικό συνέδριο-μπορείτε να κάνετε εσείς στα σχόλια. Είμαι όμως βέβαιος ότι ως κοινωνία δεν αντιμετωπίζουμε ρατσιστικά προβλήματα με τους αρνητές της γενοκτονίας των χριστιανών. Αντιμετωπίζουμε άλλα. Και θα αντιμετωπίσουμε περισσότερα. Αν η κυβέρνηση κάνει δεκτή την πρόταση των 38 βουλευτών, θα ανοίξει στα καλά καθούμενα ένα ωραίο μέτωπο με την Τουρκία που θα είναι και σαν δώρο «ενθρόνισης» προς τον Ερντογάν.
Και τότε τι θέλουν αυτοί οι 38; Όχι απαραιτήτως το ίδιο πράγμα. Μερικοί είναι δυσαρεστημένοι που η χώρα θα αποκτήσει αντιρατσιστικό νόμο και θεωρούν ότι η Ν.Δ. σέρνεται πίσω από τον Βενιζέλο. Άλλοι συμμετέχουν στο «ποντιακό λόμπι». Κάποιοι θέλουν να πουν στους ψηφοφόρους τους ότι δεν εξυπηρετούν «σιωνιστικά συμφέροντα». Κανένας τους δεν θα ψήφιζε το σύμφωνο συμβίωσης για ομόφυλα ζευγάρια. Είπαμε, είναι πατριώτες.
