Aς υποθέσουμε ότι Τσίπρας και Μέρκελ τελειώνουν την κοινή συνέντευξη Τύπου με λαμπρά χαμόγελα, τα λόγια τους σβήνουν μέσα στη μουσική και το φως στις οθόνες υποχωρεί για να πέσουν τίτλοι τέλους. Κοινώς, ας δεχθούμε ότι όλα θα εξελιχθούν τόσο ιδανικά που με ένα μοντάζ τα πουλάς και για ταινία. Μπορεί να μην είναι μέρα μεσημέρι, που έλεγε και ο πρωθυπουργός μας, αλλά λίγο πριν τα μεσάνυχτα η Μέρκελ θα δεχθεί τη δική μας εκδοχή της ιστορίας. Μέτρα που δεν θα είναι υφεσιακά, αλλά θα έχουν θετικό δημοσιονομικό πρόσημο, ενώ, παραλλήλως, θα αντιμετωπίζεται η ανθρωπιστική κρίση στον δρόμο προς την ανάπτυξη. Ούτε ο Γιάνης δεν θα το έγραφε έτσι. Υπάρχει περίπτωση να επιστρέψουν τα λεφτά στις τράπεζες και οι οφειλέτες στα ταμεία; Το προβλέπει το σενάριο. Όχι, όμως, η πραγματική ζωή.
Ο Ντάισελμπλουμ πέταξε την ατάκα για ενδεχόμενη επιβολή ελέγχου στην κίνηση κεφαλαίων. Περίπου μισό δισ. ευρώ έβγαλε φτερά και έφυγε από τις τράπεζες. Υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσαμε να συζητήσουμε ακόμα και για ποινικές ευθύνες του Ολλανδού. Όμως, μεταξύ μας, οι δικοί μας εδώ και μερικούς μήνες έχουν πιάσει το τραπεζικό σύστημα και το στραγγίζουν. Το είπε και ο Ντράγκι στον Τσίπρα: «δεν φταίω εγώ αν οι Έλληνες σηκώνουν τα λεφτά τους από τις τράπεζες.» Μόνο τον Ιανουάριο έφυγαν 11 δισ.. Αντίστοιχη είναι και η εικόνα του Φεβρουαρίου. Δεν νομίζω να φταίει ο καπιταλισμός που δείχνει δόντια στην Αριστερά. Σε κάθε «ουάου» του Γιάνη, σε κάθε πρόσληψη του Κατρούγκαλου και σε κάθε κραυγή του Καμμένου, αντιστοιχεί μία ανάληψη μετρητών. Η κυβέρνηση εξελέγη για να ενισχύει τη διαπραγματευτική θέση της χώρας, όμως, όσον αφορά το τραπεζικό σύστημα, την υπονόμευσε μέρα με τη μέρα. Λες και η καμπάνια της Νέας Δημοκρατίας δεν έκανε αρκετή ζημιά. Που λέτε όταν με το καλό, ο Τσίπρας, πετύχει μία συμφωνία, τότε αξίζει να αποτιμήσουμε τι μας προσέφερε όλο αυτό το μελόδραμα των πρώτων πενήντα ημερών -εκτός φυσικά από αξιοπρέπεια και ευκαιρία για λαϊκό γλέντι στο Σύνταγμα. Τα λεφτά θα γυρίσουν πίσω; Για να γυρίσουν απαιτείται κλίμα σταθερότητας και εμπιστοσύνης προς τη χώρα και το τραπεζικό της σύστημα. Και χρόνος. Πιστεύετε ότι υπάρχουν αυτές οι προϋποθέσεις;
Μόνο τον Φεβρουάριο οι ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το δημόσιο αυξήθηκαν περί το ένα δισεκατομμύριο ευρώ. Λογικό και αυτό. Ένα μεγάλο κομμάτι των οφειλετών θεωρεί ότι η κυβέρνηση της Αριστεράς κομίζει λυτρωτική απαλλαγή από το άγος των φόρων. Αν μη τι άλλο, τα στελέχη της αναγνώριζαν, προ των εκλογών, την αδυναμία των φορολογουμένων να προσέλθουν στο ταμείο. Ας κάνει υπερπροσφορές η Βαλαβάνη. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως αντιπολίτευση, είχε αποδεχθεί στο αξιακό του σύστημα την «ανυπακοή» απέναντι στις άδικες επιβαρύνσεις. Υπάρχουν χιλιάδες συμπολίτες μας που θεωρούν ότι η κυβέρνηση της Αριστεράς δεν θα τους στερήσει το σπίτι ή την προσωπική ελευθερία για χρέη προς το Δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία.
Συνεπώς; Το θετικό σενάριο, προϋποθέτει έναν απαιτητικό συνδυασμό. Η κυβέρνηση να πάρει μία συμφωνία που θα είναι αποτελεσματική, αποδεκτή από την εσωκομματική αντιπολίτευση, αναπτυξιακή στην εφαρμογή της. Και όλα αυτά να λειτουργήσουν σε βάθος χρόνου, εμπνέοντας εμπιστοσύνη στους καταθέτες και συνέπεια στους φορολογούμενους. Αν ο Τσίπρας πιστεύει ότι μπορεί να το πετύχει, ας παίξει και ένα τζόκερ.
