Στην ποιητική προσέγγιση της θεωρίας του χάους, μια πεταλούδα κουνάει τα φτερά της στην Κίνα και λίγο αργότερα ξεσπάει καταιγίδα στην Καλιφόρνια. Στη δραματική εκδοχή της, ο πιλότος της πτήσης σου πηγαίνει στην τουαλέτα και μετά από δέκα λεπτά είσαι νεκρός. Θεωρητικά η ευθύνη θα κάτσει, σαν λεπτή σκόνη, πάνω στο σύστημα αξιολόγησης των πιλότων. Αλλά με ένα φύσημα της αλήθειας θα φύγει. Είναι τόσο βαθύ το σκοτάδι του μυαλού, που δεν μπορεί να φτάσει το φως εκεί κάτω.
Αν ο τύπος δεν έχει αφήσει ένα σημείωμα πίσω του, δεν πρόκειται να ανοίξει ούτε χαραμάδα. Κάποια στιγμή το γεγονός θα γίνει αποδεκτό, θα ξεχαστεί, θα φύγει από το φως και δεν θα αφήσει απάντηση πίσω του. Θα αναρωτιόμαστε αν το είδε στο σινεμά και είπε να το βάλει στη ζωή του. Και θα μας στοιχειώνει και το άλλο: μήπως μαζί με το θολωμένο μυαλό, φταίει και η εποχή; Μην είναι οι καιροί που πια απαιτούν να ανάψουμε πυροτεχνήματα στα σκοτάδια μας; Και εσύ ξέρεις ότι μπορείς να πάρεις τα μάτια του πλανήτη επάνω σου. Μπορεί να μην κατάλαβαν ότι ζούσες. Θα μάθουν, όμως, όλοι ότι πέθανες.
Θα μας τα πουν οι ψυχολόγοι τώρα. Δεν πρόλαβαν να τους έχουν στα πάνελ -ποιος θα μπορούσε να το φανταστεί; Όσοι την έβγαλαν μόνο με τα ελληνικά δίκτυα κατάλαβαν ότι είναι τιμωρία αρχαίων θεών η κάθοδος στον Άδη με τη φωνή ενός Έλληνα σχολιαστή να επαναλαμβάνει μονότονα τα ίδια λόγια. Λες και είναι σύγχρονος νεκρικός ψαλμός αυτό με το πάνελ στην πόρτα του κόκπιτ. Υποθέτω ότι από σήμερα θα πάμε ένα βήμα πιο πέρα. Αφού αναθεωρήσουμε τους κανόνες ασφαλείας, θα μιλήσουμε για την ύποπτη λάμψη στα μάτια των πιλότων, που ξεχωρίζει όπως η ψεύτικη γυαλάδα των θαλασσινών στον πάγκο του ψαρά.
