Βλέποντας φωτογραφίες από την κατάθεση της μητέρας του Παύλου Φύσσα, αναρωτιέμαι για ποιο λόγο θα έπρεπε να το υποστεί αυτό. Να αφηγηθεί πάλι γεγονότα που όλοι γνωρίζουμε, να καεί από τον άσβεστο πόνο, έχοντας πίσω της τον δολοφόνο του παιδιού της. Αλλά η δικαιοσύνη δεν σκέφτεται όπως εμείς. Η Μάγδα Φύσσα πρέπει να καταθέσει, να δώσει το δικό της χρώμα στην εικόνα, να ακούστει ο σπαραγμός της, να ζυγιστεί η οδύνη της στην επιμέτρηση της ποινής.
Όμως πόσο ακόμα πρέπει να περιμένει; Πόσο χρειάζεται να περιμένει κάποιος για τη μοναδική δικαίωση που οι άνθρωποι μπορούν να δώσουν; Πριν από λίγες μέρες συμπληρώθηκαν δύο χρόνια από τη δολοφονία Φύσσα και η μητέρα του μόλις σήμερα έβαλε το χέρι της στο Ευαγγέλιο. Είναι, λέει, μεγάλη δίκη. Ναι. Δικάζονται πολιτικοί, ο αριθμός των κατηγορουμένων είναι μεγάλος, περισσότεροι από 250 δικηγόροι, χιλιάδες σελίδες δικογραφίας, λίγα χέρια δικαστικών λειτουργών. Ε, λοιπόν, αυτή η δίκη είναι η δραματοποιημένη παθογένεια μας. Στη σκηνή του έργου παρουσιάζεται η καχεξία της δημοκρατίας, η υστέρηση των θεσμών και η ανεπάρκεια των λειτουργών τους. Φασίστες που επιβραβεύονται πολιτικά λογοδοτούν σε ένα προβληματικό σύστημα απονομής δικαιοσύνης. Αυτό και μόνο είναι αρκετό για να σου διηγηθεί όλη την ιστορία, να σου δείξει την πραγματική εικόνα.
Στον κόσμο των ανθρώπων, λένε, δεν υπάρχει δίκαιο, υπάρχει μόνο δικαιοσύνη. Και είναι η πρώτη προϋπόθεση για τη λειτουργία της δημοκρατίας. Όμως τι είναι, στην πραγματικότητα, η Δικαιοσύνη στην Ελλάδα; Είναι ένα σύστημα διαπλοκής προνομιακών συντεχνιών που διατηρούν συναλλακτικές σχέσεις με την πολιτική εξουσία, η οποία, βέβαια, γνωρίζει ότι όσο δεν αλλάζουν τα πράγματα, τόσο μένει ανέπαφη και η ισχύ της. Στην πραγματικότητα το σύστημα λειτουργίας και απονομής δικαιοσύνης δεν αλλάζει επειδή δεν συμφέρει κανέναν από τους αμέσως εμπλεκόμενους. Πολύπλοκο, αργό και, ενίοτε, διεφθαρμένο, λειτουργεί πάντα υπέρ εκείνων που διαθέτουν την ευρωστία για να αξιοποιήσουν τις αδυναμίες του ή την ευλυγισία για να πέρασουν μέσα από τις χαραμάδες του.
Ποιοι ευνοούνται από τις μεγάλες καθυστερήσεις στη δίκη της Χρυσής Αυγής; Αν εξαιρεθεί ο δολοφόνος, που έχει προδιαγεγραμμένη ποινική μοίρα, όλοι οι άλλοι κατηγορούμενοι έχουν κάτι να κερδίσουν. Η οικογένεια Φύσσα δεν έχει, φυσικά, να κερδίσει κάτι πέρα από μία πρόσκαιρη λύτρωση -τι μπορεί να σταθεί δίπλα στην απώλεια της; Και όλοι εμείς, ως κοινωνία, υφιστάμεθα καθημερινά την ήττα. Όχι μόνο σε αυτή τη δίκη, αλλά στις χιλιάδες υποθέσεις που στοιχειώνουν σε ράφια δικαστηρίων. Η Δικαιοσύνη θα ήταν ένα καλό σημείο για να αρχίσει τη μεταρρυθμιστική του προσπάθεια ένας πρωθυπουργός που ήρθε ως κοινωνικός σωτήρας και τώρα θέλει να ξεμπερδεύει με το παλιό. Άλλωστε, όπως είπε στον πρόεδρο Κλίντον, η Ελλάδα θα ξαναφέρει τη δημοκρατία στην Ευρώπη. Εντάξει. Ας ξεκινήσει, όμως, με μερικά πιο απλά πράγματα. Η Ευρώπη θα κάνει λίγη υπομονή.
